خروج آشفته ایالات متحده از افغانستان با پیش بینی های نادرست در مورد مدت دوام دولت افغانستان آغاز شد. آمریکایی ها پیش بینی کرده بودند که این دولت پس از خروج نیروهای آمریکایی ۱۸ ماه در برابر طالبان دوام خواهد آورد!
دو روز قبل از سقوط کابل، بن والاس وزیر دفاع بریتانیا اعلام کرد که افغانستان به سوی جنگ داخلی پیش می رود و این نشان می دهد که القاعده احتمالا باز خواهد گشت. از آن زمان رایان کراکر سفیر سابق آمریکا، سناتور جمهوری خواه لیندزی گراهام و بسیاری از مفسران و سیاستمداران دیگر نظرات او را تکرار کردند!
گفته می شود شکاف هایی در رهبری طالبان وجود دارد، اما طالبان سالهاست که به عنوان یک جنبش شورشی منسجم و چندین مرکز قدرت عمل می کنند. برخی اوقات تنش های داخلی و حتی خشونت بین آنها وجود داشته است، اما به طور کلی طالبان توانایی عبور از این درگیری ها را نشان داده است!
اما حمایت های خارجی نیز در پیروزی طالبان دخیل بوده است. نه تنها پاکستان، بلکه تعدادی از قدرت های منطقه ای چون چین و روسیه و چندین کشور عربی نیز در دهه گذشته روابط خود با طالبان را حفظ کرده اند!
از زمان تصرف طالبان، جو بایدن رئیس جمهور آمریکا با انتقاد جمهوری خواهان، رسانه های طرفدار جنگ، نهادهای سیاست خارجی و متحدانش مانند بریتانیا مواجه شد. دولت او به خاطر خیانت به جانبازان آمریکایی و متحدان افغان به خاطر خروج سریع نیروهای آمریکایی و عدم خروج خود بر اساس شرایط به شدت مورد انتقاد قرار گرفته است!
او سزاوار انتقاد است زیرا خروج را با هرج و مرج کمتری مدیریت نکرده است، اما محتمل ترین راه برای دستیابی به این هدف این است که بپذیریم ایالات متحده شکست خورده است و ترتیب انتقال قدرت به طالبان از پیش تنظیم شده است!
بهترین کاری که جامعه بین المللی در این مرحله می تواند انجام دهد به رسمیت شناختن قدرت غالب در افغانستان، کمک به رهبری آن در تثبیت اقتصاد و دسترسی به دارایی های مسدود شده دولت افغانستان است. تعهدات عمومی برای ایجاد یک دولت فراگیر و تضمین حقوق زنان و اقلیت ها نیز بسیار ضروری است!
کسانی که از تحریم یا مداخله تهاجمی تر حمایت می کنند دچار توهم هستند که فکر می کنند چنین رویکردی به نحوی به افغان ها کمک می کند. سابقه ۴۰ سال اخیر مداخله در افغانستان شاهد غم انگیزی بر این امر است!
الجزیره
۲۰۲۱/۱۲/۹
