‏تلاش‌های ناکام برای منزوی کردن امارت اسلامی

طالبان در اگست سال ۲۰۲۱ میلادی با انجام عملیات‌های نظامی بسیار سریع و غافلگیرکننده، موفق به تسلط بر کابل، پایتخت کشور شدند. از آن زمان تاکنون، علی‌رغم ایجاد موانع و فشارها از سوی غرب و برخی از جهات دیگر در عرصه‌های مختلف، این تلاش‌ها برای منزوی کردن ا.ا.ا با شکست مواجه شده‌است.

غرب در دوران اشغال نیز تلاش می‌کرد تا اجماع سیاسی بین‌المللی و صحنه‌های دیپلوماتیک را در برابر امارت تحت کنترل خود درآورد، اما با برگزاری نشست‌های فرمت مسکو، برای غرب ثابت شد که تمایل کشورهای منطقه به مقاومت افغانستان بیشتر شده و حتی پس از خروج نیز نتوانستند این اجماع را حفظ کنند.

افغانستان در مقایسه با سه و نیم سال پیش، شاهد تغییرات زیادی بوده است و یک حکومت مرکزی قوی و مستقل از حضور نیروهای خارجی شکل گرفته‌است. این حکومت مرکزی خواهان تعامل با همه طرف‌هاست، اما نه به بهای از دست دادن حاکمیت ملی، حیثیت و استقلال در تصمیم‌گیری‌ها.

همچنین، روابط دو جانبه کشورهای منطقه با امارت بر اساس منافع متقابل، واقعیتی است که بسیاری از طرف‌ها به آن اعتراف می‌کنند. ا.ا.ا در نتیجه تلاش‌های دیپلوماتیک قوی خود توانسته‌ است کشورهای منطقه را به یک‌دیگر نزدیک‌تر کند و روابط دیپلوماتیک و اقتصادی خود با آن‌ها را تقویت نماید.

علی‌رغم روابط تنش‌آلود با جهان غرب و پاکستان، کشورهای زیادی از جمله چین، روسیه، ایران، آذربایجان و حتی هند تمایل خود را برای تعامل دیپلوماتیک با ا.ا.ا نشان داده‌اند.

پس از سقوط جمهوری مورد حمایت غرب به رهبری آمریکا، دیپلمات‌های خارجی با امارت در مورد مسائل اساسی مختلف مانند امنیت، اقتصاد، کمک‌های بشردوستانه، اتصال منطقه‌ای و بسیاری مسائل دیگر مذاکره کرده‌اند. به جای اتخاذ رفتارهای بی‌اثر و مخرب، بهتر است غرب واقعیت فعلی افغانستان را بپذیرد، در مواردی که منافعش ایجاب می‌کند پیش‌قدم میدان شود، صبر استراتژیک داشته باشد و بداند که با گذشت زمان تغییرات ممکن است.

مسئولان امارت امروزی در مقایسه با دهه نود میلادی آشنایی بهتری با دیپلوماسی و مسائل بین‌المللی دارند؛ آن‌ها افراد باتجربه‌ای هستند، یک نظام متمرکز ایجاد کرده‌اند و از روند طولانی و پیچیده مذاکرات دوحه درس‌های زیادی آموخته‌اند.

کم‌و‌کاستی در تعامل قدرت‌های غیرغربی با دولت سرپرست فعلی افغانستان دیده نمی‌شود. بر اساس اطلاعات هارون زیلیان در مؤسسه واشنگتن، تمام نشست‌های دیپلوماتیک طالبان از نزدیک تحت نظر است. از ماه اگست سال ۲۰۲۱ تاکنون، یعنی در سه سال اول حکومت امارت، آن‌ها حدود ۲۰۰۰ نشست دیپلوماتیک برگزار کرده‌اند و این روند بدون هیچ مانعی به‌صورت استراتژیک پیش می‌رود.

آن‌چه که از ۱۵ آگست ۲۰۲۱ تاکنون در تعاملات دیپلوماتیک غرب و برخی دیگر از بازیگران نادیده گرفته شده، ایدیالوژی امارت اسلامی افغانستان است که در واقعیت، محدودیت‌های مشخصی برای عملگرایی آن‌ها تعیین می‌کند. بازیگران منطقه‌ای در تعامل با امارت، به جای ایدیالوژی به واقع‌گرایی اولویت می‌دهند. با افزایش تعاملات منطقه‌ای، استراتژی عدم رسمیت‌دادن غرب نه تنها راه‌حل معقولی ارائه نمی‌دهد، بلکه مسئله را پیچیده‌تر کرده و نارضایتی خود را در منطقه تقویت می‌کند.

حضور دیپلوماتیک غرب و دیگر طرف‌ها در افغانستان می‌تواند راه را برای پیشرفت مبتنی بر واقعیت‌ها هموار کند، اما حفظ فاصله و تلاش برای منزوی کردن تنها شکست را تضمین می‌کند. ترامپ، حامی اصلی توافق دوحه -که توسط مایک پامپئو، وزیر امور خارجه دوران اول ریاست‌جمهوری او امضا شد، به جای بازگشت به اشتباهات گذشته، بهتر است برای عادی‌سازی و گسترش روابط با هدف حفظ منافع دوجانبه گام بردارد.
مطلبی از نشریه الاماره

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
برخی از احزاب و گروه ها به جای اینکه از خود محافظت کنند، مشکلات خود را حل کنند و اقتصاد خود را بهبود بخشند، به دیگران مشوره میدهند، نگران ما هستند و دنیا را از ما می ترسانند. به آنها باید گفت به جای نصیحت کردن، مشکلات داخلی خود را حل کنند و اول غم خودشان را بخورند. افغان ها...
مشکلات و خطراتی را که او (آصف درانی) به افغانستان نسبت داد، در واقع امکان همه اینها از پاکستان دیده می شود. افغانستان اکنون یک کشور امن و با ثبات است که به جای اتکا به قرضه ها و کمک های کشورهای خارجی، با استفاده از منابع خود برای خودکفایی اقتصادی تلاش می کند.
من متن سخنرانی هشدار دهنده طولانی نتانیاهو را خواندم. من دقیقا غرور جورج بوش را هنگام حمله به افغانستان در سال 2001 در آن دیدم. نتانیاهو تهدید کرده است که غزه را نابود خواهد کرد و به کسی رحم نخواهد کرد. او به قدرت خودش مغرور بود، که ادعای خدایی نکند، همین شروع سقوطش هست تصمیم نابودی را پروردگار می...
میراث تلخ 20 سال اشغال نظامی امریکا در افغانستان، گروه‌هایی از مردان، زنان و کودکان معتاد است که در کنار جاده‌های غبارآلود، زیر پل‌ها و در کناره‌ رودخانه های آلوده کابل خوابیده‌اند. ملموس ترین هدیه 20 سال حضور نظامی ایالات متحده در افغانستان چیزی جز فقر، میلیون ها معتاد و انزوای کشور نیست.
من بار دیگر پیش حاکمان فعلی دست نیاز دراز میکنم تا نفرت را از طریق برادری از بین ببرند. دشمنان قسم خورده افغانستان شبانه روز در اینجا تنفر را بیشتر می کنند. پاکستان در اسلام آباد یک استودیو به افغانستان انترنشنال داده است و تلویزیون نامبرده فقط بر طبل جنگ های داخلی می کوبد. شرایط را درک کنید
امریکا با ائتلاف جهانی به بدماشی کامل به بهانه ۹/۱۱ بر ملتی اتهام ویران کردن برج های نیورک وارد کرد؛ که از شدت فقط توان رفتن به بازار قریه خود را نداشت. بوش متکبر با زور خود بدون شنیدن استدلال حمله کرد. اما با پایان حمله با چنان عجله ای فرار کرد که عامل خنده تمام رقباء شد.
قبلی
بعدی
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x