روزنامه نیویارک تایمز با نشر یک گزارش تحلیلی نوشته است که حمله بر دختران مکتب سید الشهدا در غرب کابل در حالی انجام میگیرد که گروه های مدافع حقوق بشر ابراز نگرانی می کردند که با خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان، زنان و دستاوردهای آموزشی و اجتماعی آنها شدیداً آسیب پذیر خواهد شد.
توقع میرفت که توافق آمریكا با طالبان راه را برای آتش بس پایدار برای غیرنظامیانی كه به تعداد وحشتناكی كشته می شوند، باز كند. اما کشتار روز شنبه نشان داد که با بیرون شدن نیروهای آمریکایی هرج و مرج بیشتر از آرامی و ترس بیشتر از امید است.
در هفته های اخیر، اظهارات عمومی طالبان بیشتر پیروزمندانه بوده است، و بسیاری این ترس را دارند که شورشیان سعی کنند قدرت را از طریق یک پیروزی نظامی پس از خروج نیروهای خارجی به دست بگیرند. حتی اگر قرار باشد توافق صلح بین دولت افغانستان و طالبان حاصل شود، باز هم نتیجه این خواهد بود که نماد های سختگیرانه طالبان، از جمله بازداشتن دختران از مدرسه، دوباره می تواند به جریان اصلی تبدیل شود.
در شبکه های اجتماعی، طالبان مسئولیت این حمله را که در منطقه عمدتاً هزاره نشین رخ داد، انکار کردند. هزاره ها اکثراً یک گروه شیعه در کشوری هستند که هدف مکرر وفاداران دولت اسلامی ( داعش) بوده اند. هزاره ها نیز به طور فزاینده ای از خشونت علیه خود و عدم توانایی دولت در محافظت از آنها عصبانی اند.
حمله روز شنبه، علیرغم وحشیانه بودن، چیزی دیگری را نیز نشان داد و آن اینکه در کابل ، پایتختی که خشونت وحشتناک آن را می لرزاند – جلیقه های انتحاری، حملات موشکی، موتر های بمگذاری شده سالهاست که در آن رایج شده است.
اما حمله به این مکتب با ترک نیروهای آمریکایی و بین المللی و آغاز فصل بعدی جنگ در افغانستان در نقطه عطفی صورت گرفت.
شهرزاد اکبر، رئیس کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان، در شبکه های اجتماعی گفته است: “من تعداد حملاتی را که به کودکان آسیب می رساند از دست داده ام.” “من تعداد حملات به آموزش و پرورش را به یاد ندارم. من شمار افراد غیرنظامی کشته شده را حتی در این ماه از یاد برده ام. این جنگ این جنون، این صدمه، این درد باید متوقف شود. “
گفتگوهای صلح در قطر اطمینان چندانی از پایان زودهنگام جنگ نداد و طالبان هیچ نشانه ای از تمایل دوستانه به خاطر سهیم شدن در دولت فعلی را نشان ندادند. داعش هنوز بی سر و صدا، عمدتا در شرق کشور، مستقر است و منتظر فرصتی است تا دوباره خود را مطرح کند.
در میان این همه، نسلی از افغانها گرفتار شده اند که پس از ۲۰ سال از حمله آمریکا در سال ۲۰۰۱ بزرگ شده اند. جامعه جهانی پس از سقوط طالبان به طور گسترده تری از حقوق زنان و حقوق بشر در این کشور حمایت کرد اما اکنون آینده هر دو مشخص نیست.
هنگامی که گروه شورشی طالبان از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ افغانستان را اداره می کرد، زنان و دختران را از بیشتر مشاغل و رفتن به مکتب منع می کرد.
نیویورک تایمز
۲۰۲۱/۹/۵
