نوشته ای از فوزیه کوفی عضو پیشین ولسی جرگه در پارلمان افغانستان
اخیراً با یک تماس ساعت 3 صبح از خواب بیدار شدم. وقتی تلیفون را جواب دادم، در ابتدا تنها چیزی که شنیدم صدای دخترانی بود که از ترس جیغ می‌زدند و به شدت به در می‌کوبیدند.
ثانیه هایی که مانند ساعت ها گذشت تا اینکه صدای لرزان دختر نوجوانی را روی خط شنیدم. خانم کوفی به ما کمک کنید، لطفا کمک مان کنید! طالبان ما را در خوابگاه هایمان حبس کرده اند، آنها ما را خواهند کشت.
از هزاران کیلومترها دورتر در واشنگتن دی سی، سعی کردم دختران را با وعده ای، به آنها دلداری بدهم که نخواهم گذاشت رنج و سختی های آنها که واقعیت کنونی جامعه است، شنیده نشود. با دلی سنگین تلیفون را قطع کردم. من در مورد این دختران و تجربه وحشتناک آنها توییت کردم. سپس با مخاطبین خود در داخل افغانستان و کشورهای اطراف تماس گرفتم و برای نجات این دختران شجاع و در عین حال متحجر به دنبال کمک بودم.
پس از انتشار ویدئویی از رفتار این دختران در شبکه های اجتماعی، سرانجام طالبان با آزادی این دختران، موافقت کردند. من از آزادی آنها خیالم جمع شد، اما وحشتی که این دختران نوجوان در آن روز پشت سر گذاشتند، تنها نگاهی کوچک به حماسه غم انگیز دختران و زنان بی باک افغانستان می باشد که تحت رژیم آپارتاید جنسیتی طالبان در حال زوال هستند.
از زمان بازگشت طالبان به کشور در 15 ماه اگست 2022، رهبران طالبان بیش از 30 فرمان ممنوعیت، طرد، تحریم و محدود کردن دختران و زنان در افغانستان را از زندگی، آزادی و دستیابی به آرمان ها و آرزوهایشان صادر کرده‌اند.
یادآوری این نکته مهم است که عدم فراگیری دولت، نقض فاحش حقوق بشر، و سرکوب بی‌سابقه زنان در تحت اولین رژیم طالبان در دهه 1990، افغانستان را به مقصد اصلی جهان و پناهگاه امن برای گروه‌های تروریستی منطقه‌ای و بین‌المللی تبدیل کرده بود. این وضعیت در نهایت به حوادث غم انگیز 11 سپتامبر ختم شد.
جامعه جهانی نمی تواند اجازه دهد افغانستان دوباره به وضعیت قبل از 11 سپتامبر بازگردد. ما نمی توانیم اجازه دهیم بذر آزادی و حقوق زنان که در 20 سال گذشته با دقت پرورش داده شده اند توسط طالبان ریشه کن شود، ما نمی‌توانیم منتظر یک تماس تلیفونی دیگر در ساعت 3 صبح باشیم.
