۴۰۰ روز چشم‌انتظاری؛ «واقعاً این حق ما نبود که ما را از مکتب محروم کنند»

اکنون ۴۰۰ روز می‌شود که ده‌ها هزار دانش‌آموز دختر در سراسر افغانستان، از رفتن به مکتب باز مانده اند؛ دخترانی که با گذشت هر روز، ناامیدتر و افسرده‌تر می‌شوند. شریفه، دانش‌آموز صنف یازدهم که بیش‌تر از یک سال برای رفتن سر صنف درسی‌اش، روزشماری کرده، می‌گوید: «‌شوق و علاقه‌ا‌ی که قبلاً داشتم، فعلاً از بین رفته و حتا نمی‌توانم به کورس‌ها برم و درس بخوانم؛ فعلاً متعلم صنف یازدهم استم. امید داشتم که کانکور را پاس کنم و داکتر شوم، تا به مردم خدمت کنم.» او، می‌گوید که این روزها دیگر میلی برای مطالعه و برنامه‌ریزی روی آینده‌ی تحصیلی‌اش ندارد؛ زیرا بسته‌ماندن مکتب، دورنمای تحصیلی او را در ابهام قرار داده؛ ابهامی که تا روشن نشود، او نیز انگیزه‌ی ازدست‌رفته‌اش را باز نخواهد یافت.

شکریه، شاگرد دیگری که پیش از روی‌کارآمدن امارت اسلامی در صنف دهم درس می‌خواند، می‌گوید که با بسته‌ماندن مکتب‌ها به ‌روی دختران، رویاهایی که برای آینده‌اش بافته بود را، ازدست‌رفته می‌بینند. او ادامه می‌دهد: «واقعا این حق ما نبود که ما را از مکتب محروم کنند. افغانستان کشوری است که نیاز به علم و دانش دارد؛ اما متأسفانه، دولت بنا بر سیاست‌هایی که دارد، ما را از مکتب محروم کرد.» این همه در حالی است که نهادها و شخصیت‌های بین‌المللی، بارها از ادامه‌ی بسته‌ماندن مکتب‌های دخترانه، ابراز نگرانی کرده و برای بازگشایی آن، هیچ گاه وارد گفت‌وگوهای سازنده با امارت اسلامی نشده اند.

هیدر بار، معاون مدیر بخش زنان دیدبان حقوق بشر، در گفت‌وگو با سلام‌وطندار در کنار اظهار نگرانی از پیامدهای بسته‌ماندن مکتب‌ها به ‌روی دختران، با انتقاد از جامعه‌ی جهانی، می‌گوید: «یکی از پرسش‌های نگران‌کننده، این است که چرا جامعه‌ی جهانی پاسخ این معضل را در اولویت کاری خود قرار نداده ‌است.» او می‌افزاید: «چه گونه ممکن است در ۲۰۲۲ چنین چیزی اتفاق بیفتد و جهان در برابر آن، تنها به صدور بیانیه و ابراز نگرانی عمیق، پاسخ دهد و نه چیزی بیش‌تر از آن.» امارت اسلامی به دنبال بازگشت به قدرت در تابستان سال گذشته، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کرده است.

با این که بسته‌ماندن مکتب‌های دخترانه، انتقادهای زیادی را در داخل و بیرون از کشور در پی داشته؛ اما امارت اسلامی هنوز به بازگشایی آن رضایت نشان نداده و هر بار، با وعده‌ی تازه‌ای از خواست دختران برای حق آموزش شان، طفره رفته است. در ماه‌های نخست پس از حاکمیت، امارت اسلامی دلیل بسته‌ماندن مکتب به روی دانش‌آموزان دختر بالاتر از صنف ششم را، آماده‌نشدن طرح حجاب اسلامی گفته بود؛ اما بعدها، فرهنگ افغانی را دلیل بسته‌ماندن مکتب به روی دختران پیش کشید و در آخرین ابرازنظر نیز، ذبیح‌الله مجاهد، سخن‌گوی امارت اسلامی، گفته که بازگشایی مکتب‌های دخترانه حتمی است؛ اما این که این حتمی‌بودن چه زمانی به حقیقت بدل می‌شود، هنوز روشن نیست.

(سلام وطندار)

 

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
من متن سخنرانی هشدار دهنده طولانی نتانیاهو را خواندم. من دقیقا غرور جورج بوش را هنگام حمله به افغانستان در سال 2001 در آن دیدم. نتانیاهو تهدید کرده است که غزه را نابود خواهد کرد و به کسی رحم نخواهد کرد. او به قدرت خودش مغرور بود، که ادعای خدایی نکند، همین شروع سقوطش هست تصمیم نابودی را پروردگار می...
میراث تلخ 20 سال اشغال نظامی امریکا در افغانستان، گروه‌هایی از مردان، زنان و کودکان معتاد است که در کنار جاده‌های غبارآلود، زیر پل‌ها و در کناره‌ رودخانه های آلوده کابل خوابیده‌اند. ملموس ترین هدیه 20 سال حضور نظامی ایالات متحده در افغانستان چیزی جز فقر، میلیون ها معتاد و انزوای کشور نیست.
من بار دیگر پیش حاکمان فعلی دست نیاز دراز میکنم تا نفرت را از طریق برادری از بین ببرند. دشمنان قسم خورده افغانستان شبانه روز در اینجا تنفر را بیشتر می کنند. پاکستان در اسلام آباد یک استودیو به افغانستان انترنشنال داده است و تلویزیون نامبرده فقط بر طبل جنگ های داخلی می کوبد. شرایط را درک کنید
امریکا با ائتلاف جهانی به بدماشی کامل به بهانه ۹/۱۱ بر ملتی اتهام ویران کردن برج های نیورک وارد کرد؛ که از شدت فقط توان رفتن به بازار قریه خود را نداشت. بوش متکبر با زور خود بدون شنیدن استدلال حمله کرد. اما با پایان حمله با چنان عجله ای فرار کرد که عامل خنده تمام رقباء شد.
13 سال پیش در چنین روزی، جولیان آسانژ ویدئویی را منتشر کرد که نشان می‌داد نیروهای آمریکایی به سوی غیرنظامیان عراقی از جمله کودکان شلیک می‌کنند. اکنون او به دلیل انتشار آن با 175 سال زندان مواجه است.  
از ویتنام گرفته تا عراق، میلیون‌ها نفر در جنگ‌هایی که توسط سیاستمداران آغاز شده کشته شده‌اند. امروز لایحه‌ای را به تصویب رساندم که بر اساس آن پارلمان باید در این مورد پاسخگو باشد و اطمینان حاصل شود که هیچ سیاستمداری نمی‌تواند استرالیایی‌ها را دوباره به جنگ‌های نامشروع بفرستد. گروه های اصلی حاضر به پاسخگویی نشدند.
قبلی
بعدی
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x