نتانیاهو رویکردی متفاوت نسبت به مسئله فلسطین و منطقه دارد. او معتقد است سرزمینهای فلسطینی که در سال ۱۹۶۷ تصرف شدهاند هرگز بازگردانده نخواهند شد و هدف اصلی، حکومت بر این سرزمینهاست. بر این اساس، انتظار مقاومت از سوی گروههایی مانند حماس، حزبالله و دیگر
از سال ۱۹۹۰ تاکنون، ایالات متحده بهطور مستمر درگیر مجموعه ای از مداخلات نظامی در خاورمیانه بوده که از نظر دامنه، شدت و پیامدهای ژئوپولیتیکی، بی سابقه بوده اند. آغاز این روند با اشغال کویت توسط عراق و دخالت آمریکا تحت عنوان «عملیات طوفان صحرا»
الازار گابای در تایمز آو اسرائیل می نویسد که با فروپاشی حماس در غزه، شکست حزب الله در لبنان، سقوط رژیم اسد در سوریه و تسلط کامل اسرائیل بر آسمان ایران، وضعیت ژئوپلیتیکی خاورمیانه به کلی در حال تغییر است. به گفته او، مرحله نظامی جنگ
پیوستن به تجاوز اسرائیل علیه ایران نه تنها به منافع ایالات متحده و امنیت جهانی کمکی نمیکند، بلکه به آن ها آسیب خواهد زد. این مسئله نباید تعجب برانگیز باشد، چرا که آغاز جنگ از سوی اسرائیل به انگیزه حمایت از منافع آمریکا یا تقویت
گاردین در اخرین مطلب خود می نویسد: حمله اسرائیل به ایران، از جمله زیرساخت های برنامه هسته ای و موشکی این کشور، بعید است اهداف راهبردی بلند مدت تلآویو را محقق سازد، حتی اگر بنیامین نتانیاهو موفق شود دولت دونالد ترامپ را در روزها و
همزمان با حملات رژیم صهیونیستی به تاسیسات هسته ای ایران و در حالی که تنشهای ژئوپلیتیکی به طرز چشمگیری در حال افزایش یافته و تهدیدات و اظهارات خطرناک هستهای رو به فزونی است، آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، با صدای بلند هشدار داد کشورها
مالکوم ترنبول، نخستوزیر سابق استرالیا، در یادداشتی که در نشریه فارین افرز منتشر کرده، تأکید میکند که ریاستجمهوریِ دوباره دونالد ترامپ ضربهای اساسی به نظم جهانی پس از جنگ جهانی دوم وارد کرده است؛ نظمی که آمریکا خود بنیانگذارش بود. از جنگ تجاری تا خروج
در ۲۴ آپریل ۲۰۲۵، قزاقستان و افغانستان پروتکلی تحت عنوان “تفاهم نامه اولیه” امضا کردند که در آن بر تمایل مشترک دو کشور برای ساخت خط آهن «تورغندی – هرات – قندهار – سپین بولدک» تأکید شده است. این توافق در جریان سفر هیئتی از
در تحولی چشمگیر، پاکستان و افغانستان توافق کرده اند که سطح روابط دیپلماتیک خود را تا سطح سفیر ارتقا دهند، تصمیمی که نشانه ای از چرخشی عمده در روابط دوجانبه ای است که پس از بازگشت طالبان به قدرت به شدت متشنج شده بود. این
مقاله «چرا غرب سوریه را پذیرفت و افغانستان را کنار گذاشت» به بررسی تفاوت رویکرد کشورهای غربی به دو بحران مهم منطقه ای در دو کشور سوریه و افغانستان می پردازد و تلاش می کند دلایل اصلی این تفاوت سیاست ها را تحلیل کند. نویسنده
در نهمین سالگرد کشته شدن ملا اختر محمد منصور، امیر پیشین طالبان، این گروه با انتشار یادنامه ای در وب سایت رسمی اش «الاماره»، از او به عنوان «شهید بینش و شجاعت» تجلیل کرد، اقدامی که با واکنش های متناقضی همراه شد، چرا که منصور
با پیشرفت پروژه کانال قوش تپه در شمال افغانستان، نگرانی ها در کشورهای آسیای میانه درباره کاهش منابع آبی رودخانه آمو شدت یافته است. این کانال که از مهم ترین طرح های عمرانی حکومت طالبان محسوب می شود، قرار است در سه ولایت شمالی افغانستان
