در یکی از صحنه های پایانی فیلم «جنگ چارلی ویلسون» ساخته مایک نیکولز در سال ۲۰۰۷، نماینده ای از تگزاس به نام چارلی ویلسون – با بازی تام هنکس – با همکارانش می خواهد تا بودیجه ای برای بازسازی افغانستان تصویب کنند. در آن زمان،
در سال های اخیر، قرغیزستان تعاملات خود با افغانستان را به ویژه در حوزه های اقتصادی و پروژه های مشترک انرژی و ترانزیت افزایش داده است؛ اقدامی که همسو با روندهای منطقه ای و بازتاب دهنده نگرانی های امنیتی و فرصت های اقتصادی است. دیدار
در شرایطی که فضای منطقه ای و بین المللی پر از تنش و رقابت های ژئوپلیتیک است، روایت صحیح از رویدادها و جنگ ها اهمیت فراوانی دارد. یکی از مهم ترین نمونه ها، جنگ ۱۲ روزه ایران و رژیم صهیونیستی است که نه تنها در
ایالات متحده آمریکا اخیراً ارتش آزادی بخش بلوچ (BLA) و شاخه عملیاتی آن موسوم به گردان مجید را در فهرست سازمان های تروریستی خارجی قرار داد، اقدامی که در ظاهر نشان دهنده مقابله واشنگتن با فعالیت های مسلحانه این گروه در بلوچستان است، اما تحلیلگران
جایزه صلح نوبل همواره یکی از معتبرترین و در عین حال بحث برانگیزترین جوایز جهان بوده است. این جایزه که به افرادی یا سازمان هایی اعطا می شود که به زعم کمیته نوبل، نقش برجسته ای در ایجاد یا حفظ صلح ایفا کرده اند، در
جان لی اندرسون، خبرنگار برجسته امریکایی با چهل سال تجربه در پوشش تحولات افغانستان، از راز شکست امریکا پرده برداشت. اندرسون که دوران تهاجم شوروی و اشغال ۲۰ ساله افغانستان را از نزدیک مشاهده کرده است، در کتاب جدید خود زیر عنوان «باختن جنگ» گفته
در حالی که دونالد ترامپ، درگیر مسائل جهانی مدیریت تنش‌های روسیه و اوکراین، تعرفه‌های تجاری و شرایط فاجعه‌بار قحطی انسان ساخته صهیونیستی در غزه است، پرونده‌ای چندلایه و پیچیده در محافل سیاسی و رسانه‌ای و حقوق آمریکا که ارتباط مستقیمی با شخص ترامپ پیدا کرده،
نظام جمهوریت با حضور نیروهای ایالات متحده امریکا و سرنگونی رژیم طالبان شکل گرفت. کنفرانس بن در دسامبر ۲۰۰۱، آغازی برای شکل‌گیری نظم نوین در افغانستان پساطالبان بود؛ نظمی که پس از یک دوره طولانی جنگ و ویرانی به وجود آمد. رهبران جهادی – قومی
افغانستان از دیرباز با بحران‌ها و چالش‌های گونه‌گون سیاسی، اقتصادی و اجتماعی روبه‌رو بوده است. مردم این سرزمین پس از حاکم‌شدن نظام جمهوریت در سال ۲۰۰۱ میلادی، به فردای روشن، ثبات پایدار و رفاه عامه امیدوار بودند؛ اما حقیقت آن است که نه تنها طی
نتخاب مجدد و متقلبانه حامد کرزی باعث تشدید سیل فسادی شد که در سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ افغانستان را فراگرفت. پول سیاه در سراسر کشور جاری شد. پولشویان در پروازهایی که کابل را ترک می کردند، چمدان هایی با یک میلیون دالر یا بیشتر
باراک اوباما می‌دانست که سخنرانی اول دسامبر ۲۰۰۹ درمورد افغانستان یکی از مهم‌ترین سخنرانی‌های دوران ریاست‌جمهوری او خواهد بود. پس از ماه‌ها رایزنی‌های دشوار، او تصمیم گرفته بود تعداد نیروهای آمریکایی در منطقه جنگی را به یکصد هزار نفر برساند؛ یعنی سه برابر تعداد نیروهای
چهار سال از زمانی که آمریکا و تمام اعضای ناتو از باتلاق افغانستان بیرون رفتند، می‌گذرد. اگر ۱۵ اگست را تاریخ مرجع بگیریم، می‌توانیم نه روز را از این مدت کم کنیم. اگر افغانستان را “باتلاق” بخوانیم، البته که برای اشغال گران باتلاق است؛ اما
