پروفسور «الکساندر کنیازوف»، پژوهشگر ارشد موسسه مطالعات بین‌المللی دانشگاه دولتی روابط بین‌الملل مسکو وابسته به وزارت امور خارجه روسیه، درباره دلایل و پیامدهای به رسمیت شناختن رسمی حکومت طالبان توسط روسیه سخن گفت. کنیازوف این اقدام را گامی مهم در سیاست خارجی روسیه دانست که
در ۳ جولای ۲۰۲۵، روسیه به عنوان نخستین کشور، حکومت طالبان در افغانستان را به رسمیت شناخت؛ حکومتی که در آگست ۲۰۲۱ قدرت را به دست گرفت. در آن زمان، مسکو اعلام کرد که این تصمیم، «انگیزه ای برای همکاری دوجانبه» خواهد بود. اما کارشناسان
در حالیکه بسیاری از بازیگران بین المللی، افغانستان را صرفاً از دریچه ناامنی، بی ثباتی سیاسی و بحران های انسانی می نگرند، برخی از نهادهای اقتصادی و علمی در منطقه، این کشور را با نگاهی متفاوت و آینده نگرانه ارزیابی می کنند. شرکت قزاقی کازاخموس
بله، درست است که اسرائیل به سرعت در حال اتمام پدافند هوایی خود بود (که آن را در برابر حملات ایران آسیب‌پذیرتر می‌کرد)؛ اما این دلیل اصلی آتش بس نبود. دلیل واقعی که اسرائیلی ها آتش‌بس می‌خواستند این بود که به طور سیستماتیک در حال
با گسترش روابط مسکو و امارت اسلامی، رسانه های روسی گزارش داده اند که شرکت های گردشگری در این کشور شروع به تبلیغ بسته های یک هفته ای سفر به افغانستان کرده اند؛ بسته هایی که حدود ۳۰۰۰ دالر قیمت دارند و مخاطب آن ها
کابل، پایتخت افغانستان، با جمعیتی بیش از شش میلیون نفر، به سوی یک بحران بی سابقه آبی حرکت می کند؛ بحرانی که کارشناسان می گویند اگر روند کنونی ادامه یابد، تا سال ۲۰۳۰ این شهر می تواند نخستین پایتخت مدرن جهان باشد که به طور
در فضای پرآشوب سیاست بین الملل، به ویژه در منطقه غرب آسیا، قدرت ها در تلاش اند تا با برتری نظامی و نفوذ سیاسی، قواعد بازی را به سود خود تغییر دهند. اما در برابر این سیاست ها، برخی کشورها دکترین بازدارندگی را نه با
با گذشت سه سال از اجرای ممنوعیت کشت خشخاش توسط طالبان، بازار جهانی تریاک نه تنها سقوط نکرده، بلکه مسیر جدیدی یافته است – مسیری که از افغانستان به سمت پاکستان منحرف شده و حالا این کشور در آستانه تبدیل شدن به مرکز تازه تولید
دونالد ترامپ، رئیس جمهور جنجالی و پرحاشیه سیاست آمریکا، بار دیگر با صدور تهدیدی آشکار علیه آیت الله خامنه ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی ایران، عرصه را برای تنش های سیاسی و امنیتی در خاورمیانه بیش از پیش ملتهب کرده است. این تهدید نه تنها
در حالی که افغانستان با یکی از شدیدترین بحران های انسانی در دهه های اخیر روبه روست، موج تازه ای از اخراج پناهجویان افغان از سوی ایران و پاکستان آغاز شده است؛ موجی که بنا بر گزارش های بین المللی، تنها در نیمه نخست ماه
افغانستان در یکی از بزرگ ترین پروژه های زیرساختی تاریخ معاصر خود، در حال ساخت کانال آبی عظیمی به نام قوش تپه است؛ کانالی به طول تقریبی ۲۵۰ کیلومتر که قرار است بیش از ۵۰۰ هزار هکتار از اراضی خشک و بی آب شمال کشور
منیژه علی، نویسنده افغان تبار و پژوهشگر مقیم ایالات متحده، در گزارشی تحلیلی از دومین سفر خود به ازبکستان، پرسشی تلخ اما بنیادین را مطرح می کند: آیا ازبکستان همان چیزی است که افغانستان می توانست باشد – یا هنوز هم می‌تواند بشود؟ او در
