در چند روز گذشته باری‌دیگر احمد مسعود لب به سخن گشوده و سخنانی را بیان کرده است که با واقعیت جاری در افغانستان، از زمین تا آسمان تفاوت دارد؛ احمد مسعود در این اظهارات ادعای برخورداری از حمایت مردم افغانستان را نموده، اظهار کرده است که «اراده و خواست مردم افغانستان برای مبارزه با طالبان بیشتر شده؛ پیام‌های همکاری مردم برای مقابله با طالبان هر روز بیشتر به من می‌رسد».
برای درک درستی یا نادرستی این ادعای مسعود، کافیست نگاهی کوتاه به گذشته بیندازیم؛ زمانی‌که این چهره‌های بدنام در مراحل مختلف بر ملت افغان‌زمین مسلط شده و هر آنچه در توان داشتند از ظلم و جنایت دریغ نکردند.
بلی! با نگاهی به سال‌های گذشته درخواهیم یافت که ملت افغانستان تنها در یک دوره از این افراد حمایت همه‌جانبه نمودند، آن‌هم زمان جهاد علیه اتحاد شوروی بود؛ روزهایی‌که هیچ‌کسی تصور نمی‌کرد، تعدادی از نام جهاد و مبارزه علیه اشغالگران سوءاستفاده نموده و به خون‌های پاک ریخته‌شده در راه اعلای کلمةالله و برپایی نظام اسلامی، خیانت خواهند کرد.
از آن تاریخ به بعد، دیگر در هیچ برهه‌ای از تاریخ افغانستان، مردم رنج‌دیده این سرزمین، از جلادان، جنگ‌سالاران و پیروان‌شان حمایت نکردند و همین امر سبب شد تا در جریان جنگ‌های ویرانگر داخلی، مردم افغانستان جانب حرکت طالبان را گرفته و بر این آتش خانمان‌سوز غلبه کنند.
در بیست‌سال اشغال، اگر این رهبران خودخوانده بر شانه‌های مردم سوار بودند و توانستند بساط ظلم و خیانت‌شان را حفظ کنند، نه بر مبنای حمایت مردم، بلکه با تکیه بر زور سلاح اشغالگران بیگانه بود؛ همان اشغالگرانی که برای تأمین منافع‌شان، مدتی از این چهره‌های بدنام حمایت کردند.
بعد از سقوط نظام گذشته، تعدادی از مخالفین حکومت فعلی افغانستان به شمول پیروان جبهه مقاومت به رهبری احمد مسعود و امرالله صالح، شعار مقاومت دوم را بلند نموده و با خیال بازگشت به قدرت، اعلان جنگ کرده و به کوه‌ها بالا شدند.
در این مقطع نیز، مردم افغانستان که تازه از اسارت این رهبران بدنام رهایی یافته و شب و روزهای نسبتاً آرامی را سپری می‌کردند، با اعلام بیزاری از افراد و رهبران منتسب به جبهه مقاومت، زمینه شکست و نابودی‌شان را زودتر از آنچه انتظار می‌رفت فراهم نموده و بر این فتنه مهر پایان زدند.
همین بیزاری مردم از فراریان جمهوریت باعث شد تا با گذشت بیش از سه سال و نیم از عمر حکومت سرپرست، علی‌رغم تبلیغات گسترده مقاومتی‌ها در صفحات مجازی، باز هم این جبهه نامیمون حتی یک وجب از خاک افغانستان را به دست نیاورده و ضعف و ناتوانی‌شان برای تمامی قدرت‌های منطقه و جهان آشکار گردد.
بنابراین، اگر امروز احمد مسعود یا دیگر مخالفان حکومت سرپرست سخن از برخورداری از حمایت مردمی می‌زنند، باید دانست که این اظهارات نیز مانند دیگر شعارهای‌شان، پوچ و توخالی بوده و هیچ ارتباطی با واقعیت جاری در افغانستان ندارد.
مطلبی از نشریه صدای هندوکش
