در دومین دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ، سیاست های مهاجرتی ایالات متحده به گونه ای طراحی شده اند که نه تنها از سنت دیرینه این کشور در حمایت از افراد تحت ستم فاصله گرفته اند، بلکه به شکل مستقیم مهاجران و پناهجویان افغان و میانماری را هدف قرار داده اند.
گزارش جدیدی از فیلیپ اسماکر نشان می دهد که در سایه این سیاست ها، ممنوعیت ورود شهروندان این دو کشور – به ویژه دانشجویان – به بهانه های امنیتی تشدید شده و حتی شامل کسانی می شود که در خاک آمریکا حضور دارند یا با خطر مستقیم آزار سیاسی در کشورشان مواجه اند.
در این میان، افغان هایی که با امید به وعده های گذشته آمریکا و با نقش مستقیم در مأموریت های نظامی این کشور به آن پناه برده اند، اکنون در بلاتکلیفی قرار گرفته اند، وضعیت اقامت ویژه شان تا ماه جولای پایان می یابد و بسیاری هنوز موفق به دریافت گرین کارت نشده اند. در عین حال، چهره های شناخته شده مخالف طالبان، مانند احمد ولی مسعود، از دریافت ویزا برای سفر به آمریکا جهت فعالیت های سیاسی یا بشردوستانه نیز محروم شده اند.
دولت ترامپ با معرفی طالبان به عنوان یک گروه «تروریستی جهانی ویژه» و استناد به ناتوانی این گروه در صدور پاسپورت یا بررسی هویت شهروندان، هرگونه تعامل مهاجرتی با افغانستان را متوقف کرده است. مشابه همین وضعیت برای میانمار نیز حاکم است، کشوری که هم اکنون درگیر جنگ داخلی شدیدی است و مخالفان نظامی آن، از حمایت تسلیحاتی و سیاسی چین برخور دارند.
در این فضا، روایت کسانی که موفق به ورود به آمریکا شده اند – مانند تون لین، فعال سیاسی میانماری – حکایت از فروپاشی تصویر پیشین آمریکا به عنوان حامی آزادی و دموکراسی دارد. در عوض، بسیاری از پناهجویان ناگزیر به راه های غیرقانونی همچون ازدواج صوری یا اقامت غیرمجاز روی آورده اند، در حالیکه ترامپ این اقدامات را دلیل اعمال ممنوعیت های بیشتر عنوان می کند.
تحلیل نهایی این است که سیاست مهاجرتی جدید دولت ترامپ، برخلاف اصول بنیادین و تاریخچه پناهندگی در آمریکا، نه تنها از ارزش های لیبرال این کشور فاصله گرفته بلکه در عمل، جان هزاران پناهجو را به خطر انداخته و باعث تقویت حکومت های اقتدارگرای منطقه شده است. آنچه باقی مانده، تنها نمادهایی چون تندیس آزادی است که در تضاد با واقعیت کنونی، همچنان وعده پناه به ستمدیدگان جهان می دهد.
مطلبی از نشریه دیپلمات
