موشک های ایرانی در جنگ ۱۲ روزه اخیر، یکی از اساسی ترین مفروضات امنیتی اسرائیل را زیر سؤال بردند: توان بازدارندگی مطلق. سامانه های گنبد آهنین که سال ها به‌عنوان نماد برتری دفاعی اسرائیل تبلیغ می شد، در برابر موجی از موشک های دقیق و دوربرد ایرانی به چالش کشیده شد.
این تحول نه تنها زیرساخت های نظامی و اقتصادی اسرائیل را هدف قرار داد، بلکه روان عمومی جامعه اسرائیلی را نیز دچار شوک امنیتی عمیقی ساخت.
پاسخ موشکی ایران، پیام آشکاری برای تل‌آویو و متحدان غربی اش داشت: دوران جنگ های یک طرفه به پایان رسیده است. اسرائیل که همواره در پی نمایش چهره ای شکست ناپذیر از خود بوده، این بار ناچار شد واقعیت شکننده امنیتی اش را بپذیرد. از این پس، هرگونه ماجراجویی نظامی علیه ایران با خطر واکنشی متقارن و حتی فراتر از آن روبه رو خواهد بود؛ واکنشی که می تواند غرور استراتژیک اسرائیل را در هم بشکند.
برای بسیاری در افغانستان، این لحظه با رضایت همراه بوده است. در منطقه ای که سال ها از تجاوزهای نظامی مورد حمایت اسرائیل و معیارهای دوگانه غربی رنج برده، شکستن حس شکست ناپذیری اسرائیل، از سوی برخی به منزله یک توازن دیرهنگام تعبیر می شود – توازنی که نماد نوعی احقاق حق برای مردمانی است که دهه ها جنگ، ناامنی و دخالت های خارجی را تحمل کرده اند.
