هنگامی که سال تحصیلی در افغانسان در مارچ 2022 آغاز شد، تمامی رسانه ها اماده بودند تا بازگشت دختران به مکتب را پوشش دهند. رهبران طالبان وعده سپرده بودند که به دختران اجازه رفتن به مکتب را بدهند اما دختران چیزی را که انتظارش را نداشتند، بدست اوردند! انها نتوانستند به مکتب بروند!
در آن مورد و بسیاری موارد دیگر، روند تصمیم گیری طالبان برای بسیاری از ناظران و سیاست گذاران غربی مبهم بوده است. رهبران غربی اگر فرآیندهای تصمیم گیری طالبان را درک نکنند، نمی توانند سیاست های معناداری را در قبال افغانستان تدوین کنند.
در حالی که تصمیمات طالبان لزوماً برای افغانستان مناسب نیست، اما دارای زیربنای سازمانی، اعتقادی و فرهنگی است.
ساختار حکومت طالبان مانند یک حکومت غربی نیست. سالها طول می کشد تا یک گروه شورشی، خود را به یک دستگاه دولتی تبدیل کند. حکومت سرپرست طالبان در کابل نقش مهمی ایفا می کند – اما شورای عالی قندهار نقش اصلی و تائید نهایی را در هر تصمیم و تصمیم گیری است.
مقامات کابل برای اجتناب از ایجاد نفاق و دو دستگی به تصمیمات اتخاذ شده توسط رهبری رضایت می دهند. همه اعضا طالبان متعهد می شوند که از دستورات رهبری برای اجتناب از نفاق پیروی کنند. برای رهبران طالبان، حفظ یکپارچگی طالبان اولویت دارد.
منبع دیگر ناامیدی برای غرب این است که رهبران طالبان تعهدات عمومی می‌دهند اما نظامیان انها مرتباً تعهدات را نقض می‌کنند.
سیاستگذاران غربی معتقد هستند که طالبان یک دستگاه روابط عمومی مؤثری دارند که رفتار ناپسند این سازمان را می پوشاند.
توضیح دیگر ممکن است این باشد که طالبان فاقد مکانیسم های خوب نظارت و کنترل است و موارد خشونت های انجام شده محصول خودمختاری کنترل نشده باشد.
در حالی که بعید به نظر می رسد، غرب تا زمانی که این کشتارها و نقص تعهدات ادامه داشته باشد، تحریم های خود را کاهش دهد، برای سیاست گذاران غرب مهم است که دلایل مختلف پشت چنین حوادثی را درک کنند.
عامل دیگری که اقدامات طالبان را شکل می دهد، جامعه ای است که آنها در آن جای گرفته اند. در بسیاری از مناطق قبیله ای پشتون نشین، بعضی از گروه های طالب از اقوام و خویشاوندان هستند و ارزش های محیطی خود را منعکس می کنند.
در مناطق اقلیت و در شهرهای بزرگتر مانند هرات، کابل و حتی قندهار، طالبان نظم جدیدی را تحمیل می کنند که گاهی باعث مقاومت می شود.
سیاست های کنونی در قبال افغانستان بر این فرض که طالبان تصمیمات را به همان روشی که مقامات غربی انجام می دهند، اتخاذ می کند. غرب برای تحت فشار قرار دادن طالبان، عمداً اقتصاد یکی از فقیرترین کشورهای جهان را با منزوی کردن بانک‌ها و مسدود کردن سپرده‌های مالی، انها را با مشکلات اقتصادی و مالی بسیاری مواجه ساخته اند.
این تحریم‌ها فقط به شهروندان عادی افغانستان آسیب می‌زند و به تغییرات مطلوب در تصمیم‌گیری طالبان منجر نمی‌شود. همانطور که یک زن افغان در مصاحبه ای با رسانه ها گفت: “تحریم ها علیه طالبان سریعتر از نقض حقوق ما توسط طالبان، ما را می کشد.”
اگر کشورهای غربی به زنان افغان اهمیت می دهند، باید در سیاست های خود تجدید نظر کنند. تحریم های بانک های افغانستان باید برداشته شود تا شهروندان بتوانند به سپرده های مالی خود دسترسی داشته باشند، از حواله ها بهره مند شوند و به تجارت بپردازند.
زندگی افغان‌ها نباید گروگان نگرانی‌های غرب در مورد رفتار طالبان باشد، به‌ویژه زمانی که به نظر می‌رسد سیاستگذاران غربی قادر به تأثیرگذاری بر این رفتار نیستند.
(آسیا تایمز)
