چرا طیاره های بدون پیلوت به افغانستان می آیند؟ در سال 2001 که آمریکایی ها به افغانستان آمدند، بزرگترین دلیل و توجیه جنگ، سرنگونی حکومت امارت و اشغال افغانستان این بود که گویی دشمنان امنیت ملی آمریکا در افغانستان بودند. آمریکا در ظاهر می خواست دشمنان خود را نابود کند. اما مسئله ژئوپلیتیک بود، امنیت ملی توجیهی بود که آنها برای حضور خود ارائه کردند. آمریکایی ها آمدند و به مردم خود گفتند. فرزندان شما کشته می شوند و اگر پول مالیات شما هدر می رود، برای استقرار لیبرال دموکراسی در افغانستان و خلاص شدن آن از شر افرادی است که امنیت ملی آمریکا را تهدید می کنند.
زمانی که مذاکرات با طالبان در سال 2008 آغاز شد، اولین بحث این بود که طالبان باید پایگاه های نظامی آمریکا در افغانستان را بپذیرند. توصیه ملا محمد عمر مجاهد به هیئت طالبان به ریاست سید طیب آقا در آن زمان این بود که ما هرگز پایگاه های نظامی آمریکا را نخواهیم پذیرفت و این یک مسئله حیاتی برای جهاد ملت افغانستان و آزادی مردم است. بعدها، در سال 2011، آمریکایی ها دوباره درخواست کردند، طالبان نپذیرفتند و اوباما تعداد سربازان خود را به 140000 افزایش داد. این فشار نیز هیچ نتیجه ای نداشت.
ترامپ در سال 2017 دوباره به طالبان هشدار داد، طالبان نپذیرفتند، ایالات متحده از مادر بمب ها استفاده کرد، تجهیزات نظامی خود را یک سال به ارتش داد و گفت که همه سلاح‌ها به جز سلاح هسته‌ای در خدمت ما هستند. اشرف غنی و گروه نزدیک وی از این استراتژی بسیار خرسند بودند. آمریکا تمام تاکتیک های نظامی را به کار گرفت اما هیچ نتیجه ای حاصل نشد. ترامپ روند صلح را در سال 2018 آغاز کرد. مذاکرات صلح را مطالعه کنید همه درگیری های آمریکایی ها و طالبان به خاطر حضور آمریکایی ها بود، طالبان این را قبول نکردند و آمریکایی ها می خواستند چیزی به دست آورند. از یک طرف آمریکایی ها از افغانستان خسته شده اند اما نمی خواستند افغانستان را از دست بدهند. در توافق دوحه، طالبان وعده دادند که از خاک افغانستان علیه آنها استفاده نخواهد شد.
آنها می خواستند سربازان خود را در اینجا بگذارند. گاه حضور 2500 سرباز و گاه دو پایگاه نظامی را درخواست کردند، اما طالبان همچنان بر سر گپ خود ایستادند تا اینکه آمریکایی ها به طور کلی مجبور به ترک افغانستان شدند. وقتی آمریکا رفت، انتقاد از بایدن شروع شد که افغانستان برای آنها یک خطر است و آنها هیچ پایگاه نظامی در آنجا ندارند. سوالاتی مطرح شده که اگر خطری وجود داشته باشد چگونه می توان از آن جلوگیری کرد زیرا نه پایگاه نظامی و نه ارتش و نه دولت دوست وجود دارد.
طیاره های بدون سرنشین از کجا می آیند؟ در سیاست بین الملل با نگاهی به چارچوب و ساختار سیاسی منطقه، مشخص می شود که کدام کشورطیاره های بدون پیلوت آمریکا را به خاک افغانستان هدایت می کند. ایران، ترکمنستان و چین هیچ جای بحث ندارند که به طیاره های بدون پیلوت آمریکایی راه بدهند یا در پایگاه های نظامی قرار دهند.
در جنوری گذشته، آمریکا به دنبال یافتن شریک منطقه ای بود، چشم آنها به تاجیکستان، ازبکستان و پاکستان بود. در اولین دیدار بایدن و پوتین، بایدن در مورد تاجیکستان و ازبکستان به پوتین گفت، اما پوتین آن را نپذیرفت. پایگاه های نظامی آمریکا در تاجیکستان یا ازبکستان خطری استراتژیک برای چین و روسیه است که هرگز آن را نمی پذیرند و این کشورها بدون توافق چین و روسیه نمی توانند با آمریکا مقابله کنند. هر پایگاه نظامی در تاجیکستان (پایگاه هوایی فرخار) که عموماً از آن یاد می شود، یک پایگاه نظامی آمریکایی نیست، بلکه یک پایگاه نظامی هند است و هند در حال حاضر هرگز به تعادل خود با روسیه آسیب نمی رساند و روابط خود را با افغانستان تخریب نمی کند. از سوی دیگر، تاجیکستان و ازبکستان هر دو عضو سازمان پیمان امنیت جمعی هستند و بدون موافقت روسیه و سایر اعضای این سازمان نمی توانند در امور نظامی با آمریکا همکاری کنند.
در زمان عمران خان، سیاست پاکستان بر این اصل بود که دیگر با آمریکا در جنگ همکاری نمی کنند. او با جسارت اعلام کرده بود که آماده است در صلح دوست باشد، اما دیگر از سیاست های آمریکا در جنگ حمایت نخواهد کرد. چگونگی برکناری عمران خان از قدرت نشانه آن بود که ممکن است تغییر بزرگی در سیاست خارجی پاکستان رخ دهد. این تغییرات اکنون به وضوح قابل مشاهده است..
