روز گذشته در حضور سران امارت اسلامی نشستی در فضای باز در کاخ سپیدار با حضور شخصیت های فرهنگی و ریش سفیدان کشور برگزار شد تا دیدگاه های خود را در مورد وضعیت موجود بیان کنند که این گونه جلسات بسیار مهم و ضروری است. زیرا ادعاهای دشمنان افغانستان مبنی بر نبود آزادی بیان در کشور و یا محدودیت برای رسانه های کشور و سانسور همه چیز توسط طالبان را بی اعتبار می کند.
ما این جلسه و برگزاری جلسات دیگر از این قبیل و شنیدن نظرات شهروندان در فضایی امن را اقدامی مثبت می دانیم و همه مسئولان و رهبران امارت را شایسته صد نمره در خصوص این اقدام می خوانیم. چون در دوران جمهوری شاهد آزادی تجمعات و به اصطلاح آزادی بیان بودیم.
همچنین زمانی را به یاد می آوریم که یک نفر در اجتماعات بزرگ علیه حامد کرزی، اشرف غنی، عبدالله یا دیگران اظهارات منفی می کرد. پس سرنوشت او چه بود؟ سخنرانان جلسه روز قبل افراد مختلف با افکار و مناصب مختلف بودند که یکی از آنها استاد اسماعیل یون و دیگری دکتر فیاض ساپی بود.
پروفسور اسماعیل یون سخنان جامعی ایراد کرد، اقدامات مثبت را تحسین کرد و به برخی نمره متوسط و برخی را صفر نمره داد. اما از طرفی داکتر ساپی انتقادات تند و تیز داشت و رهبران واقعی با آرامش به صحبت های این ریش سفید گوش دادند و مطمئن هستم که به زودی به انتقادات این ریش سفید جواب داده خواهد شد.
در رسانه‌های اجتماعی انتقاداتی درباره سخنان پروفسور اسماعیل یون وجود دارد و غیرمنصفانه میدانند چرا او چنین نمره ای را به حاکمان فعلی داد. در حالی که همه شاهد هستیم که نظام فعلی و مسئولان فعلی حاکم، امتیاز بیشتری از این امتیازات را دارند.
اما از سوی دیگر سخنان دکتر ساپی را دلیلی بر صبر و تحمل و آزادی بیان در برابر حاکمان نمی داند و جهتی را برجسته می کند که محیط صحی کشور با فلج شدن مواجه است. می گویم آیا آن روزها را به یاد نمی آورند که رهبران و علمای مردم را به خاطر بیان حقایق در چنین اجتماعات بزرگی از صحنه بیرون می کردند و سپس به سیاه چال های زندان می انداختند؟
همانطور که جناب آقای مولوی امیرخان متقی وزیر امور خارجه گفت، موضوع رسمیت شناختن بود و گفت که ما با همه همسایگان خود روابط خوب و مثبتی داریم و خاک افغانستان اکنون شاهد یک فضای صلح آمیز است، ما نیز بر قطعیت و واقعیت این گفته گواهی می‌دهیم که به برکت کوشش های بی‌وقفه و مواضع و زیرکی سیاسی بسیار مثبت آقای متقی، امروز با هیچ کشور همسایه‌ای مشکل نداریم.
یادم می آید زمانی که حامد کرزی بر سر کار بود، پاکستان در خط دیورند جنایاتی انجام داده بود و دهات و خانه ها را بمباران کرده بود، حامد کرزی در کنفرانس مطبوعاتی ضمن تهدید این شعر را خواند: “گر ندانی غیرتی افغانیم چون به میدان امدی، میدانیم” سبای آن روز عذرخواهی کرد و غرور افغان ها را خاک کرد.
موضوع دیگر قدرت و استقلال است، ما در دوران گذشته شاهد بوده ایم که آشوبگران خارجی برای اهداف خودخواهانه خود، سران نجیب هر قبیله را بی آبرو می کردند، سپس حاکمان وقت را باد کرده و روسای قبایل را مسخره می کردند. اما امروز به هیچ کسی اجازه تمسخر بزرگان داده نمی شود و آبرو و عزت هر فرد محفوظ است.
افرادی که با خاک و جان ملت معامله می کردند و با خون آنها برج های واشنگتن و تاج الیزابت را محافظت می کردند، آیا آنها مستحق شاباش و صد نمره هستند؟ اما کسانی که آزادی آوردند و منطقه و جهان را از شر اژدها خلاص کردند مستحق ۹۵ نمره هستند؟ آیا این انصاف و عدل است؟
من به فراریان و صاحبان قلم می گویم که دیگر دسته تبر دشمن نباشید، غرور و عزت خود را از دست ندهید، خداوند افغان ها را رحمت کند و به آنها برکت آزادی و استقلال واقعی بدهد. قدردان این نعمت باشید و دیوار های این خانه را ویران نکنید.
به گفته وزیر امور خارجه آقای مولوی امیرخان متقی صاحب، افغانستان پیام صلح را به همه جهان می فرستد، گردشگران را دعوت می کند، پیام سرمایه گذاری و بازسازی می دهد. افغان های مقیم کشور های دیگر که جای خود دارد حتی دشمنان را نیز به کشور دعوت میکند.
۴۵ هزار جوان کشورمان برای حفظ برج های امریکا و انگلیس و تداوم اقتدار حاکمان از دم تیغ گذشتند؟ در آن زمان چه کسی می توانست صدایی علیه نظام و جنایات آن بلند کند؟ چرا امروز با چشم‌های کور تقلید می‌کنید و چرا از سوی یک فرد بی‌طرف نمره نمی‌دهید، حرف‌های منفی می‌زنید و در شبکه‌های اجتماعی سر و صدا و مخالفت به پا می‌کنید؟
