ادامه‌ی واکنش‌ها به اخراج اجباری مهاجران افغانستان از پاکستان

در‌ ادامه‌ی واکنش‌‌ها به اخراج اجباری مهاجران افغانستان از پاکستان، محمد اشرف‌ غنی، رییس‌جمهور پیشین افغانستان، در یک پیام صوتی گفته است که دیگر افغانستان برای جهان اولویت نیست و راه‌حل در یک گفتمان‌ ملی، با حضور طالبان است.

هم‌‌زمان با این، محمد حنیف اتمر وزیر خارجه‌ی دولت پیشین نیز در یادداشتی در صفحه‌ی اکس، از طالبان خواسته است؛ تا ر‌وند برگشت مهاجران افغانستان از پاکستان را به یک فرصت مصالحه‌ ملی مبدل کنند؛ اما این دو واکنش‌، ظاهرن به‌ دلیل آن‌‌چه محتوای توام با درخواست تعامل با طالبان خوانده می‌شود، حاشیه‌های‌ تازه ایجاد کرده است.

پیام‌ تازه‌ی آقای غنی در مورد اخراج اجباری مهاجران افغانستان از پاکستان، ظاهرا با لحن‌نرم‌تر و تعامل با طالبان به نظر می‌آید.

آقای غنی در این پیام، وضعیت افغانستان را «وخیم و دیرپا» توصیف کرده و گفته است که دیگر افغانستان در محور توجه جهان نیست.

او راه‌حل را هم در مساله‌ی مهاجرت و هم مساله سیاسی، «گفتمان ملی»با حضور طالبان گفته است.

او می‌گوید: «پذیرش و درک جدی بودن اوضاع؛ در این نوع پذیرش و تفاهم، بخش بزرگی از ملت، حرکت طالبان و بخش‌های عمده‌ی کشور، همه باید سهم مشترک داشته باشند».

جدا از آقای غنی، محمد حنیف اتمر وزیر خارجه‌ی دولت پیشین نیز ظاهرا دست تعامل به سوی طالبان دراز کرده است.

آقای اتمر در واکنش به برخوردهای سخت‌ گیرانه‌ی اسلام‌آباد در برابر مهاجران افغانستان، در یاداشتی در اکس، از طالبان خواسته است؛ روند اخراج اجباری مهاجران افغانستان را از پاکستان به فرصت «مصالحه‌‌-ملی» مبدل کند.

آقای اتمر می‌گوید: «اخراج اجباری و جمعی پناه‌جویان افغانستان از پاکستان، منجر به فاجعه‌ی انسانی با ابعاد عظیم خواهد شد. رهبران طالبان می‌توانند این‌فاجعه را به فرصتی برای بازگشت عزت‌مندانه و آشتی-ملی تبدیل کنند و برای این منظور، همکاری‌های ملی و بین‌المللی را جلب کنند».

به‌ نظر می‌رسد، با توجه به نقش‌ آقای غنی و آقای اتمر در مساله‌ی صلح، جنگ و سیاست کشور، دست‌کم در سال‌های پسین، نشر چنین پیامی با محتوای ظاهرن تعامل با طالبان، در میان مردم حاشیه‌های تازه‌ی ایجاد کرده و برخی هم در شبکه‌های اجتماعی، در پیوند به واکنش آقای اتمر تبصره‌های داشتند.

ملک‌‌ ستیز، آگاه روابط‌ بین‌الملل نوشته است: «شما پنج بار وزیر، یک‌بار مشاور امنیت ملی و چندین‌بار مسوول ساختارهای پایه‌یی برای دو رییس‌جمهوری بودید که یکی طالبان را با برادرخواندگی به کابل آورد و دیگری، طالبان را با فرار «پُردست‌آورد» در ارگ و قندهار، خانه داد. لطفا روی نسخه‌های نجات خود فکر کنید».

ترنم سعیدی، رییس شبکه‌‌ی مشارکت سیاسی زنان افغانستان نوشته است: «آقای اتمر و آقای غنی، با بی‌شرمی بعد از گذشت دو سال و‌ سه‌ ماه، به بدبختی‌های مردم افغانستان پوز‌خند و‌ رشخند (تمسخر) می‌زنند و خواهان همکاری و تعامل با طالبان اند».

در بُعد خارجی، واکنش‌های سیاست‌گران کشور، به‌ شمول طالبان تا هنوز روی تصمیم اسلام‌ آباد در‌ پیوند به اخراج‌ اجباری مهاجران کشور از پاکستان، ظاهرن تاثیری نداشته است و این روند در میان اعتراض‌ها و انتقاد‌ها، هم‌چنان ادامه دارد.

نعیم پویش، دپیلمات پیشین می‌گوید: «سیاست پاکستان در مورد مهاجران افغانستان در چهل‌ سال گذشته، سیاستی بر مبنای باج‌گیری و سوی استفاده بوده؛ از یک‌سو خواسته خود را در نزد جهان قربانی جنگ و مهاجرت نشان دهد و‌ حمایت مالی کسب کند، در سوی دیگر، بر حکومت‌‌های (چهار دهه‌ی پسین) که در افغانستان مستقر بودند/استند، فشار اعمال کرده است».

با این همه، طالبان تا هنوز در مورد پیام‌های رییس‌ جمهور پیشین و آقای اتمر، پاسخ رسمی نداشته‌اند.

ذبیح‌الله مجاهد، سخن‌گوی طالبان نیز تا هنگام نشر این گزارش، به پرسش آمو در این مورد پاسخی نداده است.

 

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
برخی از احزاب و گروه ها به جای اینکه از خود محافظت کنند، مشکلات خود را حل کنند و اقتصاد خود را بهبود بخشند، به دیگران مشوره میدهند، نگران ما هستند و دنیا را از ما می ترسانند. به آنها باید گفت به جای نصیحت کردن، مشکلات داخلی خود را حل کنند و اول غم خودشان را بخورند. افغان ها...
مشکلات و خطراتی را که او (آصف درانی) به افغانستان نسبت داد، در واقع امکان همه اینها از پاکستان دیده می شود. افغانستان اکنون یک کشور امن و با ثبات است که به جای اتکا به قرضه ها و کمک های کشورهای خارجی، با استفاده از منابع خود برای خودکفایی اقتصادی تلاش می کند.
من متن سخنرانی هشدار دهنده طولانی نتانیاهو را خواندم. من دقیقا غرور جورج بوش را هنگام حمله به افغانستان در سال 2001 در آن دیدم. نتانیاهو تهدید کرده است که غزه را نابود خواهد کرد و به کسی رحم نخواهد کرد. او به قدرت خودش مغرور بود، که ادعای خدایی نکند، همین شروع سقوطش هست تصمیم نابودی را پروردگار می...
میراث تلخ 20 سال اشغال نظامی امریکا در افغانستان، گروه‌هایی از مردان، زنان و کودکان معتاد است که در کنار جاده‌های غبارآلود، زیر پل‌ها و در کناره‌ رودخانه های آلوده کابل خوابیده‌اند. ملموس ترین هدیه 20 سال حضور نظامی ایالات متحده در افغانستان چیزی جز فقر، میلیون ها معتاد و انزوای کشور نیست.
من بار دیگر پیش حاکمان فعلی دست نیاز دراز میکنم تا نفرت را از طریق برادری از بین ببرند. دشمنان قسم خورده افغانستان شبانه روز در اینجا تنفر را بیشتر می کنند. پاکستان در اسلام آباد یک استودیو به افغانستان انترنشنال داده است و تلویزیون نامبرده فقط بر طبل جنگ های داخلی می کوبد. شرایط را درک کنید
امریکا با ائتلاف جهانی به بدماشی کامل به بهانه ۹/۱۱ بر ملتی اتهام ویران کردن برج های نیورک وارد کرد؛ که از شدت فقط توان رفتن به بازار قریه خود را نداشت. بوش متکبر با زور خود بدون شنیدن استدلال حمله کرد. اما با پایان حمله با چنان عجله ای فرار کرد که عامل خنده تمام رقباء شد.
قبلی
بعدی
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x