جبهه‌ای که تحت عنوان «مقاومت» به عنوان یک حرکت خیالی و فیس‌بوکی ایجاد شده است، پس از گذشت چهار سال هنوز هم نتوانسته است که در برابر حکومت سرپرست در افغانستان انسجام داخلی پیدا کند و یا حمایت کشورهای منطقه و جامعه جهانی را به
در حالی که دونالد ترامپ به عنوان رئیس‌جمهور ایالات متحده برای بار دوم وارد کاخ سفید شد، بیشتر تمرکز سیاست خارجی او حول چین، اوکراین و بحران خاورمیانه می‌چرخید. افغانستان بار دیگر به حاشیه رانده شد، جز برای برخی معاملات پشت پرده که تقریباً از
در سال ۱۸۹۳ میلادی، تصمیم به امضای توافقنامه‌ای گرفته شد که به موجب آن مرز فرضی دیورند به طول ۲۶۴۰ کیلومتر بین هند بریتانوی و افغانستان مشخص شد. این مرز برای ۱۰۰ سال آینده پس از تاریخ امضا، به عنوان خط فرضی و مرز شناسایی
براساس نوشته اخیر ویب سایت نیو ایج، دیپلماسی اغلب بر خط باریک میان قاعده، اصول و عمل‌گرایی حرکت می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه کشورها خود را با ساختارهای قدرت در حال تغییر تطبیق می‌دهند. دیدار اخیر هند با مقامات بلندپایه طالبان نمونه‌ای از این
کنترل طالبان بر افغانستان در حال حاضر تقریباً بدون چالش باقی مانده است. هیچ نیروی سیاسی یا نظامی‌ای به نظر نمی‌رسد که بتواند حکومت طالبان را در آینده‌ای قابل پیش‌بینی سرنگون بسازد. در واکنش به سیاست‌های حکومت سرپرست، ایالات متحده و جامعه بین‌المللی تاکنون در
براساس نوشته هیواد دیلی، دیپلماسی همواره به‌عنوان مؤثرترین ابزار برای ارتباط بین ملت‌ها و حل مشکلات شناخته شده است. امارت اسلامی افغانستان در روزهای اخیر بار دیگر ثابت کرد که قدرت گفت‌وگو بهترین راه برای حل هرگونه منازعه است. تبادل زندانیان اخیر که با میانجی‌گری
این واقعیت دیگر نیازی به مرور صفحات تاریخ ندارد، بلکه بسیاری از کسانی که شکست کامل کمونیسم و دموکراسی، یا شکست پیمان ورشو و ناتو را در افغانستان با چشمان خود دیده‌اند، هنوز زنده‌اند. در واقع، جهانیان به‌خوبی این تهاجمات را مشاهده کرده‌اند. به همین
براساس نوشته اخیر خبرگزاری بی بی سی: آخرین تلاش‌های دیپلماتیک هند برای برقراری ارتباط با دولت طالبان افغانستان نشان‌دهنده تغییری قابل توجه نگاه این کشور به واقعیت ژئوپلیتیک منطقه است. این تغییر بیش از سه سال پس از آن صورت می‌گیرد که هند با یک
آمریکا و چین در سازمان ملل بر سر کنترل سیاست‌ها و کمک‌های مربوط به افغانستان در حال رویارویی و تقابل هستند، و نتیجه این کشمکش احتمالاً لحن روابط دو قدرت بزرگ را در این نهاد جهانی تعیین خواهد کرد. ریچارد گوان، مدیر بخش سازمان ملل
در ششم جدی سال ۱۳۵۸ هجری شمسی، ارتش سرخ اتحاد جماهیر شوروی، با همراهی دست نشانده خود ببرک کارمل و برخلاف تمام قوانین و اصول بین‌المللی، با سلاح‌های مرگبار به افغانستان یورش بردند. آن‌ها به هدایت مزدوران تربیت شده خود، درختان و سرزمین‌های کشور را
نشست وین یک پروژه شکست‌خورده است. هر بار که مخالفان حکومت سرپرست احساس خطر کنند، این نشست برگزار میشود و چهره‌های بدنام و منزوی جمهوری در شهر وین اتریش گرد هم می‌آیند تا راهکاری جدید بیابند. دفعه گذشته، چهارمین دور نشست وین تنها یک
در نشست شورای امنیت، منیر اکرم، نماینده دائم پاکستان در سازمان ملل، درباره تهدیدات ناشی از خاک افغانستان علیه پاکستان و منطقه صحبت نمود. او تأکید داشت که گروه‌های تروریستی مانند تحریک طالبان پاکستان، گروه حافظ گل بهادر و برخی گروه‌های بلوچ در افغانستان فعالیت
