آیا یک نظام سیاسی غیرمتمرکز می تواند به ثبات در افغانستان منجر شود؟

اخیراً برخی از سیاستمداران بلندپایه افغان که پیش از سقوط نظام جمهوریت از کشور گریختند، از تمرکززدایی قدرت در نظام سیاسی افغانستان صحبت کرده اند و معتقدند که این امر ممکن است کشور را به سمت ثبات سوق دهد.

محمد سرور دانش، معاون پیشین رئیس جمهور افغانستان که در نیوزلند زندگی می کند، اخیراً از ایجاد یک جنبش سیاسی با هدف مبارزه برای فدرال شدن افغانستان خبر داده است. اقای دانش معتقد است که در سیستم فدرال، توزیع قدرت در میان گروه های مختلف قومی و مذهبی در افغانستان عادلانه و رضایت بخش خواهد بود.

عبدالرشید دوستم، رهبر سیاسی قوم ازبک در افغانستان نیز از تغییر در نظام سیاسی افغانستان به عنوان راه حلی برای رسیدن به صلح صحبت کرده است. دوستم در صحبت با شماری از رسانه ها و خبرنگاران از ایده فدرال شدن در افغانستان نیز حمایت کرده است.

محمد کریم خلیلی، رهبر حزب وحدت و یکی از شخصیت‌های برجسته سیاسی هزاره نیز با انتشار بیانیه‌ای، از ایده فدرال‌سازی در افغانستان حمایت کرده است. خلیلی در بیانیه‌ای گفت: ایده فدرال‌سازی در افغانستان یکی از اهداف عبدالعلی مزاری بود و او بر این اعتقاد بود که می‌تواند راه‌حل عادلانه‌ای برای مسائل افغانستان باشد.

نظام سیاسی افغانستان در طول تاریخ از سلطنت مطلقه تا سلطنت مشروطه، جمهوری و اکنون طالبان که رسماً نظام سیاسی خاصی را اعلام نکرده اند، «متمرکز» بود است.

این سوال همچنان باقی است که آیا تغییر پلتفرم سیاسی افغانستان از یک سیستم کامل «متمرکز» به یک سیستم «غیرمتمرکز» یا فدرال‌سازی کشور می‌تواند به پایان دادن به درگیری‌های قومی و مذهبی در افغانستان کمک کند یا خیر؟ تاکنون هیچ اتفاق نظری در میان سیاستمداران افغان در این مورد وجود نداشته است، به جز تعداد کمی از آنها که اخیراً سکوت خود را در خارج از کشور شکسته اند.

در همین حال، محمد حنیف اتمر، شخصیت پرنفوذ سیاسی که در 20 سال گذشته در افغانستان نقش کلیدی ایفا کرده است، اکنون در کنار معصوم استانکزی، از مذاکره کنندگان ارشد پیشین برای روند صلح افغانستان، یک جنبش سیاسی جدید را رهبری می کنند. اتمر معتقد است که تمرکززدایی قدرت در افغانستان کمک خواهد کرد، اما در یک مصاحبه تلویزیونی به شدت با فدرال‌سازی مخالفت کرد و آن را «فئودالیسم» خواند.

محمد حنیف اتمر در گفت‌وگو با بی‌بی‌سی گفت که نه پذیرش حکومت طالبان و نه جنگ نظامی با آنها خواست مردم افغانستان است. اتمر گفت که او معتقد است برای ایجاد یک دولت فراگیر در افغانستان باید گزینه “مذاکرات” در نظر گرفته شود.

مقام ارشد وزارت پیشین صلح که نخواست نامش در این گزارش ذکر شود، گفت که مذاکرات صلح در دوحه هیچ نتیجه ملموسی نداشت، زیرا طالبان به تسلط نظامی خود اطمینان داشت و در مذاکرات جدی نبودند.

در ادامه منبع گفت که شانس کمی برای ایجاد یک دولت فراگیر با مشارکت طالبان و سایر بازیگران سیاسی وجود داشت که با فرار رئیس جمهور و بدست گرفتن قدرت توسط طالبان از بین رفت.

از سوی دیگر، جهان بر گروه طالبان فشار می آورد تا یک دولت فراگیر ایجاد کنند که گروه های قومی و مذهبی دیگر را به رهبری دولت دعوت کند، اما طالبان هنوز چراغ سبز نشان نداده اند. طالبان به‌عنوان یک حکومت دفاکتو عمل می‌کنند، زیرا هیچ کشوری در جهان تا کنون آنها را به رسمیت نشناخته و مشروعیت داخلی نیز کسب نکرده‌اند.

اما، جهان همچنان باید با طالبان تعامل داشته باشند تا از بحران انسانی در کشوری که چشمش به کمک ها دوخته شده و با بحران اقتصادی جدی مواجه است، جلوگیری کنند. کمک های بین المللی اکنون تنها توسط سازمان ملل متحد تسهیل می شود زیرا اکثر سفارت ها، نمایندگی های دیپلماتیک و آژانس های بین المللی در افغانستان حضور فیزیکی ندارند.

(خامه پرس / 5 نومبر 2022)
 

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
برخی از احزاب و گروه ها به جای اینکه از خود محافظت کنند، مشکلات خود را حل کنند و اقتصاد خود را بهبود بخشند، به دیگران مشوره میدهند، نگران ما هستند و دنیا را از ما می ترسانند. به آنها باید گفت به جای نصیحت کردن، مشکلات داخلی خود را حل کنند و اول غم خودشان را بخورند. افغان ها...
مشکلات و خطراتی را که او (آصف درانی) به افغانستان نسبت داد، در واقع امکان همه اینها از پاکستان دیده می شود. افغانستان اکنون یک کشور امن و با ثبات است که به جای اتکا به قرضه ها و کمک های کشورهای خارجی، با استفاده از منابع خود برای خودکفایی اقتصادی تلاش می کند.
من متن سخنرانی هشدار دهنده طولانی نتانیاهو را خواندم. من دقیقا غرور جورج بوش را هنگام حمله به افغانستان در سال 2001 در آن دیدم. نتانیاهو تهدید کرده است که غزه را نابود خواهد کرد و به کسی رحم نخواهد کرد. او به قدرت خودش مغرور بود، که ادعای خدایی نکند، همین شروع سقوطش هست تصمیم نابودی را پروردگار می...
میراث تلخ 20 سال اشغال نظامی امریکا در افغانستان، گروه‌هایی از مردان، زنان و کودکان معتاد است که در کنار جاده‌های غبارآلود، زیر پل‌ها و در کناره‌ رودخانه های آلوده کابل خوابیده‌اند. ملموس ترین هدیه 20 سال حضور نظامی ایالات متحده در افغانستان چیزی جز فقر، میلیون ها معتاد و انزوای کشور نیست.
من بار دیگر پیش حاکمان فعلی دست نیاز دراز میکنم تا نفرت را از طریق برادری از بین ببرند. دشمنان قسم خورده افغانستان شبانه روز در اینجا تنفر را بیشتر می کنند. پاکستان در اسلام آباد یک استودیو به افغانستان انترنشنال داده است و تلویزیون نامبرده فقط بر طبل جنگ های داخلی می کوبد. شرایط را درک کنید
امریکا با ائتلاف جهانی به بدماشی کامل به بهانه ۹/۱۱ بر ملتی اتهام ویران کردن برج های نیورک وارد کرد؛ که از شدت فقط توان رفتن به بازار قریه خود را نداشت. بوش متکبر با زور خود بدون شنیدن استدلال حمله کرد. اما با پایان حمله با چنان عجله ای فرار کرد که عامل خنده تمام رقباء شد.
قبلی
بعدی
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x