برای افغان ها نعمت بزرگی است که در هر شرایطی مهم ترین و مقدس ترین ارزش برای مردم اسلام است. وجود این خصوصیت به نفع کشور ما بوده و همواره استقلال و وحدت ملی کشور را در طول چهارده قرن گذشته تضمین کرده است، در واقع قدرت بزرگی است که اگر به مدتی نه چندان دور، اگر تنها به یک قرن پیش برگردیم، معلوم می شود که به برکت شعار تکبیر و اسلام از اشغال انگلیس آزادی یافته ایم، از کفر کمونیسم از این طریق رها شده و اشغال بیست ساله صلبیون نیز بوسیله اسلام پایان یافت.
این خصوصیت از یک سو نشان از سعادت ملت مؤمن افغانستان دارد، از سوی دیگر مسئولیت بزرگی را بر عهده رهبری دینی نهاده است، اما توجه به این نکته نیز حائز اهمیت است و اتحاد رهبران امری آسان و ساده نیست، زیرا هر یک از علما نظر و اجتهاد خاص خود را دارند و بدون دلایل کامل، قانع کننده و معقول به راه کس دیگران نمی رود.
هدف این که علمای دین، طبقه تعیین کننده سرنوشت افغان ها و گردآورندگان، تنظیم کنندگان و محرکان این ملت پاک دل مسلمان هستند، اما این واقعیت را نباید نادیده گرفت که اختلاف و بی نظمی این طبقه هم برای این ملت زهر کشنده است اکنون اگر وضعیت کشورمان را در سی سال گذشته مرور کنیم، مشخص می شود که وحدت نسبی در رهبری دینی ماست. به برکت این وحدت، کشور از خودسری، تفرقه و فساد شیطانی نجات یافت و با قدرت های جهانی مبارزه تاریخ صورت گرفت.
بنابراین می توان گفت کامیابی در وحدت صفوف است و تا زمانی که طبقه تأثیرگذار ما متحد باشد به کامیابی های تاریخی دست خواهیم یافت، کشور مستقل، مردم خودکفا و نظام مستحکم خواهد بود. اگر بین رهبری دینی بی اعتمادی حاکم شود، دیگر امیدی به کامیابی و پیشرفت نیست. این وحدت جز با مشورت حاصل نمی شود، زیرا همه متون دینی ما بر این موضوع تاکید دارند و خداوند متعال نیز به پیامبرش توصیه کرده که مردم را جمع کنید و از اختلاف و تفرقه خود را نجات دهید.
بر این اساس مشخص می شود که مشورت برای وحدت صفوف بسیار مهم است و همه باید قبول کنیم که در صورت عدم مشورت با علمای دین در موضوعات و تصمیمات مهم نارضایتی و بی اعتمادی به تدریج افزاش می یابد و قدرت قوی نظام به شدت کم می شود.
منبع: دیلی شریعت
