توافق‌نامه دوحه میان ایالات متحده و امارت اسلامی (دهم حوت) چهار ساله شد.
این توافق‌نامه در بیست‌ونهم ماه فبروری ۲۰۲۰ میلادی میان ملا برادر به نمایندگی طالبان و زلمی خلیل‌زاد نماینده ویژه پیشین امریکا برای صلح افغانستان در دوحه امضا شد.
اما با گذشت چهار سال، هنوز امارت اسلامی و ایالات متحده از این توافق‌نامه راضی به‌نظر نمی‌رسد و یک‌دیگر را به نقض این توافق‌نامه متهم می‌سازند.
خروج کامل نیروهای خارجی از افغانستان، آغاز گفت‌وگوهای میان افغانان، آتش‌بس دایمی و کارگرفته نشدن خاک افغانستان در برابر ایالات متحده و متحدانش از بخش‌های مهم این توافق‌نامه پنداشته می‌شوند؛ توافق‌نامه‌ای که به باور برخی‌ها زمینه روی‌کارآمدن دوباره امارت اسلامی را در افغانستان هموار ساخت.
حمدالله فطرت معاون سخنگوی امارت اسلامی در این باره گفت: «چهار سال قبل از امروز تفاهم‌نامه دوحه امضا شد و عامل اصلی این تفاهم مبارزه بیست ساله مردم افغانستان و قربانی آنان بود که بلاخره امریکا مجبور شد مطابق به تفاهم‌نامه نیروهای خود را از افغانستان خارج کند.»
گفت‌وگوها روی توافق‌نامه دوحه میان نماینده ایالات متحده، نماینده‌های حکومت پیشین و امارت اسلامی ۱۸ ماه زمان برد.
اما پیامدهای امضای این توافق‌نامه برای افغانستان چه بودند؟
سید اسحاق گیلانی رییس حزب نهضت همبستگی ملی افغانستان گفت: «اولین امضا، همان روز که امضا کردند، همه می‌فهمیدند که دیگر طالبان به قدرت می‌رسند. این به جمهوریت یا به رییس‌جمهور، کابینه و یا تیمی که روان کرده بود ضرورت بود که باید همان راه معقول را انتخاب می‌کردند. همه چیز با فرار اشرف غنی خراب شد.»
رشید قطب‌زاده آگاه روابط بین‌الملل در باره این گفت: «قسمی که توقع می‌رفت و قسمی که مردم افغانستان توقع داشت، توقعات از توافق‌نامه دوحه برآورده نشد. امریکایی‌ها در این میان خواستند که به بهانه توافق‌نامه دوحه از شر افغانستان خلاص شوند و نیروهای خود را خارج کنند.»
پس از خروج نیروهای امریکایی از افغانستان و سرنگونی حکومت پیشین، امارت اسلامی بر افغانستان حاکمیت پیدا کرد؛ اما با گشت بیش از دو سال و نیم از عمر حاکمیت دوباره امارت اسلامی هنوز هیچ کشوری آن را به‌رسمیت نشناخته است.
