در نشست یک روزه ای در اسلام اباد با عنوان “”چشم انداز آینده برای افغانستان و منطقه” که توسط موسسه مطالعات منطقه ای (IRS) در اسلام آباد سازماندهی شده بود از طالبان خواسته شد تا یک دولت فراگیر و همه شمول ایجاد کنند تا گروه های مختلف قومی، فرقه ای و جنسیتی را در خود جای دهد تا به رسمیت شناخته شود تا بتوانند این کشور را با مشروعیت و کامل داخلی و بین المللی هدایت کنند.
اعزاز چودری، دیپلمات و رئیس موسسه مطالعات استراتژیک پاکستان گفت: «حکومت فراگیر و همچنین همه شمول از نگاه قومی، فرقه ای و جنسیتی، برای حکومت افغانستان مهم است که همگام با کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه باشد».
او گفت که حکومتداری خوب و عدم شناسایی بین المللی، چالش بزرگی برای طالبان است.
سلمان جاوید مدیر کل مجمع جوانان افغان – پاکستان گفت که در میان افغان‌ها یک ذهنیت منفی علیه پاکستان وجود دارد که پاکستان میراث بریتانیایی است. وی تاکید کرد که چنین تبلیغاتی مانع روابط خوب بین دو همسایه می شود و برای آنها ضروری است که تصورات غلط را در نظر بگیرند. وی همچنین گفت که پاکستان تجارت با افغانستان را افزایش داده است که برای روابط دوجانبه مفید است.
حسن خان، روزنامه‌نگار ارشد، بحران اقتصادی و بشردوستانه در افغانستان را توضیح داد و گفت که مردم در کشور همسایه برای خرید کالاهای اساسی با مشکل مواجه هستند، در حالی که زنان و کودکان به طور خاص از مواد غذایی محروم هستند، که این امر بر نسل بعدی نیز تأثیر خواهد گذاشت.
وی همچنین افزود که با فرار مغزها، مردم نیز پول را از کشور خارج می کنند که منجر به کمبود ارز در افغانستان می شود.
امینه خان، رئیس مرکز مطالعات استراتژیک اسلام آباد گفت که عملکرد طالبان علیرغم ادعاهای آنها، به ویژه در حوزه حقوق بشر قابل بحث بوده است.
وی با بیان اینکه «وضعیت وخیم بحران انسانی با تحریم‌های مالی جهانی تشدید شد» گفت: بزرگترین تهدید برای منطقه حضور گروه‌های تروریستی در افغانستان است. طالبان باید با تروریسم مقابله کند، در غیر این صورت، ناامیدی در منطقه از جمله در داخل افغانستان و همسایگان نزدیک آن بیشتر تشدید خواهد شد، زیرا منطقه قبلاً از فعالیت های شبه نظامیان در آنجا ابراز ناراحتی کرده است.
داکتر سلما مالک، استادیار دانشگاه قائد اعظم گفت که سازمان سارک به عنوان یک نهاد منطقه ای، نه به دلیل کمبودهای زیرساختی، بلکه به دلیل شکافی که در منطقه وجود دارد، ناکارآمد شده است زیرا دولت ها تمایلی به همکاری نداشتند.
