پیوستن به تجاوز اسرائیل علیه ایران نه تنها به منافع ایالات متحده و امنیت جهانی کمکی نمی‌کند، بلکه به آن ها آسیب خواهد زد. این مسئله نباید تعجب برانگیز باشد، چرا که آغاز جنگ از سوی اسرائیل به انگیزه حمایت از منافع آمریکا یا تقویت امنیت بین المللی نبوده است. اگرچه نخست وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، ادعا می کند برنامه هسته ای ایران برای آمریکا نیز تهدید است، اما فهرست اهداف اسرائیل نشان می دهد که انگیزه اصلی جنگ، فراتر از موضوع هسته ای است.
از جمله انگیزه های اصلی اسرائیل می توان به تلاش برای خرابکاری در دیپلماسی آمریکا با ایران و انحراف افکار عمومی آمریکا و جهان از اقدامات اسرائیل علیه فلسطینیان اشاره کرد. در واقع، از زمان آغاز حمله به ایران، برخی از فجیع ترین جنایات علیه غیرنظامیان گرسنه در غزه، که برای دریافت کمک غذایی صف کشیده بودند، رخ داده است.
موضع گیری های عمومی رئیس جمهور ترامپ درباره جنگ اسرائیل به سرعت از بی تفاوتی اولیه به حمایت پرشور تغییر یافته و او حتی در سخنرانی های خود از ضمیر «ما» در توصیف برتری هوایی بر ایران استفاده کرده است. چارلی استیونسون از دانشگاه جان هاپکینز می گوید، ترامپ دچار «ترس از جا ماندن» شده و می خواهد اعتبار پایان دادن به تهدید ادعایی ایران را به نام خود ثبت کند.
چه هدف اعلام شده جنگ، یعنی نابودی برنامه هسته ای ایران، و چه هدف ضمنی آن، یعنی تغییر رژیم، باید در ارزیابی پیامدهای ورود احتمالی آمریکا به این جنگ مدنظر قرار گیرد. اما پیامدهای مهم دیگری نیز وجود دارد.
این جنگ – چه با مشارکت آمریکا، چه بدون آن – نه تنها احتمال دستیابی ایران به سلاح هسته ای را کاهش نمی دهد، بلکه ممکن است آن را افزایش دهد. پیش از جنگ، نهادهای اطلاعاتی آمریکا تأیید کرده بودند که ایران در حال ساخت سلاح هسته ای نیست و تمایل واقعی به مذاکره برای توافق جدید با آمریکا داشت. ایران با امضای برجام در سال ۲۰۱۵ و پایبندی به آن تا زمانی که ترامپ آن را نقض کرد، نشان داد که نیازی به جنگ برای مهار فعالیت های هسته ای اش نبود.
حتی اگر آمریکا تأسیسات غنی سازی فردو را با بمب های ۱۳,۰۰۰ کیلویی تخریب کند، باز هم نمی تواند دانش هسته ای بومی شده ایران را از بین ببرد. سانتریفیوژها قابل بازسازی اند و دانشمندان ایرانی نیز قابل جایگزینی هستند. مهم‌تر از ظرفیت فنی، نیت سیاسی ایران است. و حمله نظامی به خاک ایران، بیش از هر چیز دیگر، ممکن است سیاست گذاران این کشور را به تصمیم برای ساخت سلاح هسته ای سوق دهد؛ تصمیمی که تا کنون اتخاذ نشده بود. حملات اسرائیل، صداهای طرفدار ساخت بمب در تهران را تقویت کرده است و اگر آمریکا وارد جنگ شود، این صداها قوی تر خواهند شد.
اگر چنین تصمیمی گرفته شود، برنامه هسته ای ایران به طور مخفیانه و دور از چشم بازرسان بین المللی پیش خواهد رفت. حمله اسرائیل گفت‌گوهای هسته ای را متوقف کرده و ورود آمریکا می تواند این روند را برای همیشه نابود کند. این امر توان نظارتی غرب را بسیار کاهش خواهد داد.
مداخله نظامی آمریکا خطر بالای ورود به جنگی بی پایان را در پی دارد. ترامپ شاید فکر کند با انداختن چند بمب و اعلام پیروزی، کار تمام است، اما در صورت تصمیم ایران به ساخت مخفیانه سلاح، آمریکا درگیر عملیات جستجو و نابودی طولانی مدتی خواهد شد. این جنگ برای آمریکا مانند تکرار سیاست اسرائیل در «چمن زنی» است، اما این بار همراه با هزینه های جانی و مالی برای واشنگتن.
در زمینه تغییر رژیم نیز، تاریخ منطقه نشان داده که این سیاست اغلب به فجایع ختم شده است. از عراق و لیبی تا خود ایران پس از کودتای ۱۳۳۲، همه نمونه هایی از نتایج فاجعه بار مداخله برای تغییر رژیم هستند. حتی اگر تغییری در ایران رخ دهد، احتمال تقویت نیروهای تندرو یا حتی ایجاد یک دیکتاتوری نظامی بیشتر از ظهور یک دموکراسی باثبات است. اسرائیل، که با جریان های مخالف در ایران آشناست، به خوبی می داند که ثبات و اعتدال در ایران به سودش نیست.
در کنار همه این ناکامی ها، هزینه های مستقیم انسانی نیز وجود دارد. ایران به طور حتم پاسخ خواهد داد و جان آمریکایی ها نیز در خطر خواهد بود. ورود آمریکا به جنگ، هنجارهای بین المللی علیه تجاوزگری را تضعیف خواهد کرد، همان گونه که حمله آمریکا به عراق به روسیه برای توجیه تجاوزش به اوکراین کمک کرد. در نتیجه، نفوذ نرم و اعتبار دیپلماتیک آمریکا نیز دچار آسیب خواهد شد.
به طور خلاصه، آمریکا با ورود به جنگ اسرائیل علیه ایران، نه تنها کمکی به حل بحران نخواهد کرد، بلکه خود را گرفتار جنگی پرهزینه، بی پایان، و فاقد دستاورد واقعی خواهد کرد.
مطلبی از نشریه رسپانسیبل استیت کرفت
