بزرگترین اشتباهات ما در افغانستان و آنچه باید از آنها بیاموزیم

شورای روابط خارجی امریکا در مطلبی نوشته است که امضای توافق‌نامه دوحه و تعیین تاریخ خروج ایالات متحده از افغانستان، منبع اصلی اهرم فشار بر طالبان را سلب کرد و هرگونه توافق برای ختم جنگ بین افغان‌ها را پایان داد.

این اندیشکده امریکایی نوشته است که فروپاشی دولت و ارتش افغانستان هر چند دراماتیک به نظر می‌رسید اما تعجب‌آور نبود.

از دید نویسنده مقاله، قبل از اینکه رئیس‌جمهور جو بایدن دستور عقب‌نشینی و خروج از افغانستان را صادر کند، دونالد ترامپ در فبروری ۲۰۲۰ با امضای توافق‌نامه دوحه باعث سقوط روحیه افغان‌ها شد و منبع اصلی اهرم فشار بر طالبان را سلب کرد.

مقاله افزوده که مذاکرات برای دستیابی به یک راه‌حل سیاسی هرگز اولویت اصلی در هیچ نقطه‌ای از جنگ بیست ساله امریکا در افغانستان نبود و غالبا با اهداف نظامی زودگذر جایگزین می‌شد.

طبق این تحلیل، درگیری‌های سیاسی معمولاً به حل و فصل مذاکره نیاز دارند تا راه‌حل‌های صرفا نظامی.

مقاله با اشاره به فقدان مذاکرات در طول جنگ امریکا در افغانستان نوشته با توجه به مهارت طالبان در شورش‌های کم‌هزینه، بعید بود که از نظر نظامی شکست بخورند چرا که آنها یک پایگاه و یک حوزه مشخص داشتند.

طبق این تحلیل، مدارس دیوبندی در بین پشتون‌های ملی‌گرا، مذهبی و محافظه‌کار در تمامی سال‌ها توانست به صورت پیوسته از بین جوانان نیرو جذب کند. از سویی دیگر تاکید مستمر ایالات متحده بر جنگ فرسایشی و تلفات غیرنظامیان در اثر حملات هوایی باعث اصطکاک شدید جنگ افغانستان شد.

مقاله افزوده که با این اوصاف امریکا باز هم در سال‌های پایانی حضور در افغانستان این رویکرد جنگ فرسایشی را دوچندان کرد به طوری که تلفات غیر نظامیان ناشی از حملات هوایی پس از سال ۲۰۱۶ تا ۳۳۰ درصد افزایش یافت.

مقاله افزوده که سیاست‌گذاران امریکایی هیچ وقت درک نکردند که هزینه‌های سیاسی این رویکرد بیشتر از هرگونه سود نظامی موقت است.

مقاله پیاده‌سازی مدل‌های متمرکز حکومتداری و نهادهای نظامی را یکی از اشتباهات راهبردی امریکا در افغانستان برشمرده است. بر این اساس، ایالات متحده و متحدانش اهداف آرمانی را برای دگرگونی اجتماعی تعیین کردند که نمی‌توان آن را با یک پایگاه حمایتی نسبتاً کوچک از افغان‌های تحصیل‌کرده و شهری به دست آورد.

نویسنده با تاکید بر این که حل و فصل اختلافات باید از موضع حداکثر فشار از جانب امریکا و دولت افغانستان صورت می‌گرفت به دو فرصت از دست رفته برای توافق مطلوب‌تر با طالبان پرداخته است.

فرصت اول به زمانی برمی‌گردد که پس از برکناری طالبان در اکتبر ۲۰۰۱ طالبان در همان روزهای اولیه پیشنهاد مذاکره را به ایالات متحده داد اما امریکا آنها را به اجلاس بن دعوت نکرد.

درباره دومین فرصت نویسنده معتقد است که با افزایش نیروهای ائتلاف در بین سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۳ رخ داد که پس از آن با کاهش نیروها، نقطه اوج اهرم فشار بر طالبان شروع به فرسایش کرد و دولت افغانستان به طور پیوسته تضعیف شد.

طبق این تحلیل، ایالات متحده تلاش داشت تا ارتش افغانستان را با ساختاری متمرکز و تجهیزات هزینه‌بردار ناسازگار با شرایط جغرافیایی افغانستان بسازد اما در آخر آشکار شد که علیرغم میلیاردها دالر سرمایه گذاری، ارتش افغانستان به نیرویی خودکفا تبدیل نشده بود که بتواند امنیت کشور را تامین کند.

مقاله تصریح کرده که با خروج مکتوب ایالات متحده از افغانستان طالبان دیگر انگیزه‌ای برای مذاکره جدی نداشتند.

نویسنده بر این باور است که در فقدان حمایت شدید ایالات متحده و بین‌المللی، دولت از هم پاشیده افغانستان به دلیل اختلافات قومی نتوانست به تنهایی به یک راه‌حل برسد و دچار فروپاشی شد.

(شورای روابط خارجی امریکا / 22 جون 2023)

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
برخی از احزاب و گروه ها به جای اینکه از خود محافظت کنند، مشکلات خود را حل کنند و اقتصاد خود را بهبود بخشند، به دیگران مشوره میدهند، نگران ما هستند و دنیا را از ما می ترسانند. به آنها باید گفت به جای نصیحت کردن، مشکلات داخلی خود را حل کنند و اول غم خودشان را بخورند. افغان ها...
مشکلات و خطراتی را که او (آصف درانی) به افغانستان نسبت داد، در واقع امکان همه اینها از پاکستان دیده می شود. افغانستان اکنون یک کشور امن و با ثبات است که به جای اتکا به قرضه ها و کمک های کشورهای خارجی، با استفاده از منابع خود برای خودکفایی اقتصادی تلاش می کند.
من متن سخنرانی هشدار دهنده طولانی نتانیاهو را خواندم. من دقیقا غرور جورج بوش را هنگام حمله به افغانستان در سال 2001 در آن دیدم. نتانیاهو تهدید کرده است که غزه را نابود خواهد کرد و به کسی رحم نخواهد کرد. او به قدرت خودش مغرور بود، که ادعای خدایی نکند، همین شروع سقوطش هست تصمیم نابودی را پروردگار می...
میراث تلخ 20 سال اشغال نظامی امریکا در افغانستان، گروه‌هایی از مردان، زنان و کودکان معتاد است که در کنار جاده‌های غبارآلود، زیر پل‌ها و در کناره‌ رودخانه های آلوده کابل خوابیده‌اند. ملموس ترین هدیه 20 سال حضور نظامی ایالات متحده در افغانستان چیزی جز فقر، میلیون ها معتاد و انزوای کشور نیست.
من بار دیگر پیش حاکمان فعلی دست نیاز دراز میکنم تا نفرت را از طریق برادری از بین ببرند. دشمنان قسم خورده افغانستان شبانه روز در اینجا تنفر را بیشتر می کنند. پاکستان در اسلام آباد یک استودیو به افغانستان انترنشنال داده است و تلویزیون نامبرده فقط بر طبل جنگ های داخلی می کوبد. شرایط را درک کنید
امریکا با ائتلاف جهانی به بدماشی کامل به بهانه ۹/۱۱ بر ملتی اتهام ویران کردن برج های نیورک وارد کرد؛ که از شدت فقط توان رفتن به بازار قریه خود را نداشت. بوش متکبر با زور خود بدون شنیدن استدلال حمله کرد. اما با پایان حمله با چنان عجله ای فرار کرد که عامل خنده تمام رقباء شد.
قبلی
بعدی
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x