در تعالیم دین مبارک و مقدس اسلام بر حقوق بندگان تأکید فراوانی شده است، مخصوصاً در رابطه با حاکم و رعیت – یعنی زمانی که شخصی بر مردم یا ملت بزرگ به عنوان حاکم، والی، امیر، خلیفه یا حداقل بر یک نفر به عنوان آمر منصوب شود، مسئولیت و تکلیف آن شخص بسیار زیاد است.
علاوه بر این، ما به عنوان یک ملت مسلمان متدین، که ایمان و اعتقاد راسخ به تعالیم اسلام داریم، لازم است رهبران ما هرگز این مسئولیت را فراموش نکنند.
به عبارت دیگر، لازم است تا هر مقام حکومتی خود را خدمتگزار رعایا بداند و به یاد داشته باشد که هر چه مقامش بالاتر باشد و بر بسیاری از مردم حکومت کند، مسئولیت او بیشتر و سنگین تر می شود.
زمانی که حاکمی موظف به خدمت به رعیت باشد، هرگز روزی را فراموش نکند که در میدان عدل الله، دست همان رعیت است و گریبان او.
حاکمان باید با رعایای خود صادق باشند، با آنان با صداقت کامل رفتار کنند، آنان را به سوی خیر و منفعت تشویق کنند و از امکانات و ابزار حکومتی تنها برای سهولت خود استفاده نکنند، از خیانت در بیت المال خودداری کند، در اخذ مالیات و زکات به مردم دلسوزی کند و بویژه روند اسنادی را که بر اساس قوانین دولتی به مردم تحمیل شده است تسهیل کند.
مانند گرفتن تذکره، پاسپورت، گرفتن جواز برای فعالیت های مختلف، تهیه اسناد تعلیمی، اجرای مقررات حمل و نقل، خدمات عدالتی و ….
و اگر انسان در پرتو ایمان و تقوا با خود تعمق و محاسبه کند، باور می کند که شاید فردای قیامت، تمام این حکومت جواب ناراحتی کسی را داده نمیتواند که در زمان گرفتن یک سند عادی مانند تذکره ناراحت شده، یا در پوسته های امنیتی با چوب یا کلمه ای به ناحق ضربه خورده باشد.
خلاصه اینکه حکومت داری مسئولیت بسیار بزرگ و بسیار سنگین است، که در روز قیامت باعث شرمندگی و پشیمانی زیادی است.
بر این اساس لازم است هر مسئولی خود را خادم مردم و جایگاه خود را امتحان بسیار خطرناک بداند و هرگز فراموش نکند ساعتی را که در برابر خالق و اربابش ذره ذره حساب پس خواهد داد.
روزنامه شریعت
