دوندگی‌های بی‌هدف و نتایج بی‌ثمر زنان پروژه‌ای و دلالان خارج‌نشین!

در دو دهه گذشته، افغانستان زیر سایه اشغال آمریکا، ناتو و ده‌ها کشور دیگر قرار داشت. در این مدت، علاوه بر برخی مردان، تعدادی از زنان نیز تحت عناوین مختلف جذب نهادهای آمریکایی، لابی‌گران آن‌ها، رسانه‌ها و دیگر تبلیغات غربی شدند. این زنان تشویق شدند تا به گفته آن‌ها، محدودیت‌ها را از بین ببرند و مانند جوامع غربی حقوق خود را مطالبه کنند. آن‌ها در همین راستا زنان دیگر را نیز با خود همراه کردند، برایشان کارگاه‌های آموزشی برگزار کردند، در سمینارها گرد هم آوردند، برایشان در رسانه‌ها و در عموم، کمپین به راه انداختند و آن‌ها را برای پیشبرد جنگ تبلیغاتی و اجرای پروژه‌های غربی آماده کردند.

نهادهای آمریکایی و غربی پول‌های هنگفتی در اختیار این زنان گذاشتند، پروژه‌های بزرگی را به نام آن‌ها اختصاص دادند و حتی آن‌ها را در برابر شوهران و خانواده‌هایشان قرار دادند. این زنان از حمایت همه‌جانبه نهادهای آمریکایی برخوردار بودند؛ محافظان، موترهای ضد مرمی و هرگونه امکاناتی برای آن‌ها فراهم می‌شد. این سرمایه‌گذاری تا جایی پیش رفت که این زنان را به کرسی‌های پارلمان، ریاست‌های دولتی، سفارت‌ها، معاونت‌ها و وزارتخانه‌ها رساند. آمریکا و نهادهای غربی از آن‌ها می‌خواستند که امور را به نمایندگی از آن‌ها مدیریت کنند و در مقابل، حمایت گسترده مالی و تسهیلاتی برایشان فراهم می‌شد.

متأسفانه، این زنان که در تب دالر و پروژه‌های غربی گرفتار شده بودند، به‌طور کامل از ارزش‌ها، سنت‌ها، فرهنگ، اخلاق، دین و رسوم جامعه خود فاصله گرفتند و در عوض، برای ترویج افکار، سنت‌ها و ارزش‌های غربی آستین بالا زدند. هر یک از آن‌ها با استفاده از دالرهای آمریکایی و حمایت گسترده غرب، سازمان‌های غیردولتی، نهادهای مدنی و دیگر بنیادهای مخصوص خود را تأسیس کردند و تمام تلاششان این بود که تعدادشان را افزایش دهند و گروه خود را وسعت ببخشیند. به دلیل شرایط حاکم آن زمان و حمایت گسترده خارجی، تا حدودی در این مسیر موفق هم بودند.

اما با سقوط دولت پیشین، تمامی این فعالیت‌ها نابود شد. آن دسته از زنان که کمیشنکار، لابی‌گر و مجری پروژه‌های نهادهای خارجی، سفارت‌ها و نهادهای غربی بودند، از افغانستان فرار کرده و به کشورهای غربی پناه بردند. آن‌ها اکنون در تلاش‌اند تا شکوه گذشته خود را بازیابند و دوباره تحت حمایت دالرهای غربی زندگی کنند. به همین منظور، به تکاپو افتاده‌اند تا از طریق ارتباط با نهادها، سازمان‌ها و افراد مختلف، برای خود پروژه‌های مالی جدید دریافت کنند. این سرگردانی‌های آن‌ها باعث شده که هر از گاهی به برخی نهادها و افراد نامه ارسال کنند و برای دریافت پروژه‌ها درخواستی داشته باشند.

اما همان‌طور که این زنان در طول بیست سال گذشته در گمراه کردن زنان باوقار و باارزش افغانستان ناکام بودند، در این مسیر نیز شکست خواهند خورد. حتی اگر صدها و هزاران نامه به هر نهاد و فردی ارسال کنند و هر میزان درخواست ارائه دهند، هیچ چیزی به دست نخواهند آورد. در داخل افغانستان، میلیون‌ها زن نجیب، باعزت و باوقار روزبه‌روز جایگاه بالاتری پیدا خواهند کرد، درحالی‌که این زنان سرگردان در ادامه این دوندگی‌های بی‌هدف، بیش‌ازپیش بی‌اعتبار خواهند شد و هیچ واقعیت را تغییر نخواهند داد.

مطلبی از نشریه هندوکش

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
برخی از احزاب و گروه ها به جای اینکه از خود محافظت کنند، مشکلات خود را حل کنند و اقتصاد خود را بهبود بخشند، به دیگران مشوره میدهند، نگران ما هستند و دنیا را از ما می ترسانند. به آنها باید گفت به جای نصیحت کردن، مشکلات داخلی خود را حل کنند و اول غم خودشان را بخورند. افغان ها...
مشکلات و خطراتی را که او (آصف درانی) به افغانستان نسبت داد، در واقع امکان همه اینها از پاکستان دیده می شود. افغانستان اکنون یک کشور امن و با ثبات است که به جای اتکا به قرضه ها و کمک های کشورهای خارجی، با استفاده از منابع خود برای خودکفایی اقتصادی تلاش می کند.
من متن سخنرانی هشدار دهنده طولانی نتانیاهو را خواندم. من دقیقا غرور جورج بوش را هنگام حمله به افغانستان در سال 2001 در آن دیدم. نتانیاهو تهدید کرده است که غزه را نابود خواهد کرد و به کسی رحم نخواهد کرد. او به قدرت خودش مغرور بود، که ادعای خدایی نکند، همین شروع سقوطش هست تصمیم نابودی را پروردگار می...
میراث تلخ 20 سال اشغال نظامی امریکا در افغانستان، گروه‌هایی از مردان، زنان و کودکان معتاد است که در کنار جاده‌های غبارآلود، زیر پل‌ها و در کناره‌ رودخانه های آلوده کابل خوابیده‌اند. ملموس ترین هدیه 20 سال حضور نظامی ایالات متحده در افغانستان چیزی جز فقر، میلیون ها معتاد و انزوای کشور نیست.
من بار دیگر پیش حاکمان فعلی دست نیاز دراز میکنم تا نفرت را از طریق برادری از بین ببرند. دشمنان قسم خورده افغانستان شبانه روز در اینجا تنفر را بیشتر می کنند. پاکستان در اسلام آباد یک استودیو به افغانستان انترنشنال داده است و تلویزیون نامبرده فقط بر طبل جنگ های داخلی می کوبد. شرایط را درک کنید
امریکا با ائتلاف جهانی به بدماشی کامل به بهانه ۹/۱۱ بر ملتی اتهام ویران کردن برج های نیورک وارد کرد؛ که از شدت فقط توان رفتن به بازار قریه خود را نداشت. بوش متکبر با زور خود بدون شنیدن استدلال حمله کرد. اما با پایان حمله با چنان عجله ای فرار کرد که عامل خنده تمام رقباء شد.
قبلی
بعدی
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x