در چند دهه اخیر، افغان ها به نقش و شخصیت پاکستان در رابطه با مشکلات خود از زاویه نفرت نگاه می کنند و متاسفانه نمودار بی اعتمادی بین دو طرف روز به روز در حال افزایش است. در مقاله زیر می خواهم به این موضوع بپردازم که فحش و ناسزا برای اصلاح، به جای حل مشکل، مشکلات را بین ما را پیچیده تر می کند.
به دلیل تیرگی روابط دو کشور، سیاست های آنها را در حد معیار و مقیاس واقعیات عینی و اصول بهترین تمدن نمی دانم، اما جدای از اشتباهات دو طرف، سیاست های غلط و ذهنیت عاطفی جوانان و دیگر عوامل داخلی و خارجی را نمی توان نادیده گرفت. البته باید این را هم بگویم که رساندن سطح روابط همسایگان به سطح کنونی، سیاست بدی است که نتیجه راهبردهای شکست خورده است و به هیچ وجه به نفع هیچ طرفی نیست.
این حق همه است که در چهارچوب موازین اخلاقی و فرهنگی با اقدامات و اظهارات طرف مقابل مخالفت کنند، اما در سال های اخیر نشان دادن خشم خود با بد و رد گفتن به سیاست پاکستان در قبال افغانستان، درد ما را دوا نمی کند. اما واکنش هایی را به دنبال دارد و به کشور آسیب می زند.
مردم بیدار و رهبران قوی به جای سرزنش بیگانگان بر ضعف های خود تمرکز می کنند و ضعف ها و فرصت هایی را که طرف مقابل برای مداخله در مردم و کشور در اختیار دارد از بین می برد. دعوای دائمی همسایه ها و بد گفتن به یکدیگر شهامت نیست، بلکه تعامل بین همسایه ها در چارچوب احترام متقابل، متانت و رقابت سالم، شجاعت است.
در دنیای معاصر همسایگان بر اساس روابط بلندمدت اقتصادی با یکدیگر مرتبط هستند و هر کشوری نه تنها برای حفظ منافع خود گام برمی دارد، بلکه از آسیب به کشوری که از نظر اقتصادی به دیگری متصل است جلوگیری می کند.
در صورت پایان تحریم ها، موانع توسعه هر دو کشور برداشته می شود، اما متأسفانه به نظر می رسد که رهبری سیاسی هر دو کشور در این زمینه مبتنی بر جستجوی اشتراک، پیوند، توافق کار نمی کنند و یا قصد ندارند گام های عملی برای توسعه کشور خود و زندگی بهتر برای نسل های آینده بردارند.
افغان ها باید مضرات استفاده از تفنگ علیه یکدیگر را بررسی کنند، باید از ویرانی کشور جلوگیری کنند، با گفتگو و تفاهم راه حل مشکلات را در داخل کشور بیابند، نگرانی های یکدیگر را درک کنند، منافع ملی و دستور کار ملی را تعیین کنند. از حذف و انکار طرف مقابل دست بردارند، کشور را خانه مشترک همه افغان ها بدانند، آن را با هم بسازند و بعد با هر کشوری پای میز مذاکره بنشینند تا از پنجره محکم ملی مشکلات را حل کنند، با انتقاد از سیاست های پاکستان، توهین آنها و با نشان دادن احساسات، خشم، نفرت مشکلات حل نمی شود، متاسفانه رسانه های پاکستان نیز همین مسیر نفرت پراکنی را در پیش دارند.
