پس از آنکه طالبان در 15 آگوست 2021 به زور وارد پایتخت شدند، طبق توافق دوحه، آنها موظف به کاهش خشونت و پاکسازی خاک افغانستان از عناصری بودند که برای ایالات متحده و متحدان آن خطرناک هستند. زیرا سخنگوی دولت موقت بارها به جامعه جهانی در این مورد اطمینان داده و همچنان بر این امر اصرار دارد.
پس از این توافق، مردم افغانستان بسیار ساده لوحانه امیدوار بودند که دولت کنونی کوشش خواهد کرد تا بازسازی، تقویت روابط با جهان خارج، ایجاد حکومت وحدت ملی و تامین صلح برای مردم آن پس از یک جنگ طولانی انجام شود.
اما پس از گذشت یک سال و نیم، این اداره در زمینه تشکیل حکومت وحدت ملی با همه طرف های درگیر پیشرفت چشمگیری نداشته و وعده اعطای حقوق برابر به زنان نیز محقق نشده است. طبقه جاهل در حال قدرت گرفتن هستند، طالبان اخیرا دروازه دانشگاه ها را به روی دختران بسته اند و در یک دستور جداگانه تمام نهادهای ملی و بین المللی که در بخش خصوصی فعالیت می کنند به روی زنان بسته شده است.
سازمان ملل متحد و سازمان های بین المللی به این ممنوعیت واکنش شدید نشان داده اند و سه سازمان غیردولتی بزرگ بین المللی بلافاصله فعالیت خود را در افغانستان متوقف کرده و گفته اند که بدون کارگران زن نمی توانند به خانواده های افغان در شرایط سخت کمک کنند. لازم به ذکر است که تمام کمک های دریافتی به افغانستان از طریق سازمان های غیردولتی به دست افغان ها می رسد، زیرا دنیا حکومت طالبان را به رسمیت نمی شناسد و آمادگی تامین منابع مالی از طریق آن را ندارد.
ادعاهای طالبان افغانستان مبنی بر عدم تکرار اشتباهات گذشته و تلاش برای ساختن جامعه ای افغانی که در آن همه طبقات از فرصت های برابر برخوردار باشند و هر گروه به اندازه سیاسی خود دارای قدرت باشد، نادرست به اثبات رسیده است.
اکنون که فشارهای داخلی و خارجی بر حکومت طالبان در افغانستان رو به افزایش است، علاوه بر توافق دوحه، امریکا باید در تصمیمات اشتباه خود تجدید نظر کند، زیرا مشکل تنها طالبان و امریکا نیست، بلکه بدبختی میلیون ها نفر است. پس از 40 سال جنگ، افغان ها باید نقش خود را در ایجاد یک محیط صلح و ثبات ایفا کنند و مردم نمی توانند آن را نادیده بگیرند.
در مجموع، اکنون که جامعه جهانی از تعامل با طالبان دلسرد شده است و میلیون ها نفر در داخل افغانستان از سیاست های نادرست این گروه ناامید شده اند، رژیم حاکم کنونی به میل خود به استفاده از زور و ظلم ادامه خواهد داد. به دلیل رفتار آنها سیاست، ارزش های ملی، اقتصاد کشور، زندگی اجتماعی، حقوق بشر، تعلیم و غیره در گودال نابودی قرار گرفته اند. ظلم، کشتار، شکنجه و آزار منتقدان باعث شده تا این سوال پیش بیاید که این وضوی ضعیف تا چه زمانی دوام خواهد آورد؟
