چند روز پیش در تاریخ ۲۵ اکتوبر خواجه محمد آصف وزیر دفاع ناتوان پاکستان در یک سخنرانی تلویزیونی از شهر سیالکوت تهدید کرد که اگر مذاکرات صلح استانبول (که برای تحکیم آتش‌بس دوحه برگزار می‌شوند) شکست بخورند، پاکستان جنگ آشکار علیه افغانستان را آغاز خواهد کرد.
جنگ آشکار یعنی جنگی که رسمی، علنی و بدون هیچ‌گونه محدودیت انجام شود؛ در چنین جنگ مرزها معنای خود را از دست می‌دهند و تمام ابزارهای نظامی از جمله نیروی هوایی، زمینی، موشکی و حتی نیروهای سایبری؛ به کار گرفته می‌شوند و هدف معمولاً نابودی قدرت نظامی دشمن، تصرف خاک یا تغییر رژیم می‌باشد.
حالا سؤال این است که ادعای آصف تا چه حد با واقعیت مطابقت دارد؟ آیا واقعاً رژیم فعلی پاکستان توان جنگ با افغانستان را دارد؟ این پرسشی است که در این یادداشت به آن پاسخ می‌دهیم.
در وهله نخست باید اعتراف کرد که دولت کنونی پاکستان با مشکلات داخلی فراوانی دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ برای مثال: گروه‌های مسلح، قرض‌های سنگین و فقدان حمایت مردمی؛ این سه بحران بزرگ هر یک به‌تنهایی می‌تواند برای فروپاشی حکومت و تزلزل نظام کافی باشد.
در ایالت‌های خیبر پختونخوا و بلوچستان گروه‌هایی مانند تحریک طالبان پاکستان و شبه‌نظامیان آزادی‌خواه بلوچستان علیه حکومت می‌جنگند، با حملات چریکی بی‌رحمانه و حتی در مواردی تصرف کوتاه‌مدت شهرها، این گروه‌ها امنیت پاکستان را تضعیف کرده و ناتوانی مقامات حکومتی را به نمایش گذاشته‌اند.
از سوی دیگر اقتصاد پاکستان زیر بار قرض‌های داخلی و خارجی سنگینی قرار گرفته است، قرض کل کشور از ۲۸۰ میلیارد دالر فراتر رفته و بخش بزرگی از درآمد دولت صرف بازپرداخت قرض‌ها می‌شود. تورم بالا، بیکاری و رکود اقتصادی مردم را ناامید کرده و فضای سرمایه‌گذاری روزبه‌روز تیره‌تر می‌شود.
علاوه بر این دولت ائتلافی شهباز شریف با بحران شدید اعتماد و مشروعیت در میان مردم روبه‌رو است، انتخابات سال ۲۰۲۴ همراه با اتهامات گسترده تقلب بود و مخالفان به‌ویژه حزب عمران خان تا کنون مشروعیت دولت را نپذیرفته‌اند.
دخالت ارتش در سیاست، سرکوب معترضان، افزایش قیمت‌ها و بیکاری تصویری از «حکومتی غیرمردمی» ساخته که مردم گمان می‌کنند این رژیم برای بقای قدرت خود کار می‌کند نه برای رفاه آنان، این نارضایتی عمومی همراه با بحران‌های اقتصادی و امنیتی، پاکستان را در مرحله‌ای خطرناک قرار داده و آینده این کشور را نامشخص ساخته است.
با وجود همه این مشکلات وزیر دفاع پاکستان به‌طور آشکار افغانستان را تهدید به جنگ می‌کند، در حالی که پس از هر تعرض به خاک افغانستان، نیروهای افغان آن‌ها را با پاسخی خشن و توانمند روبه‌رو ساختند؛ پاسخی که به کشته شدن شمار زیادی از سربازان پاکستانی انجامیده است.
این پاسخ قاطع از سوی افغانستان به حدی برای مقامات پاکستانی دردآور بود که از کشورهای عربی خواستند میانجیگری کنند و درخواست توقف جنگ را از مقامات افغانستان داشته باشند.
پس چگونه ممکن است این رژیم فرسوده و در حال فروپاشی داخلی که حتی در برابر چند مجاهد افغان توان جنگ زمینی پایدار را ندارد وزیر دفاعش در تلویزیون از چنین سخنان بی‌معنایی و تهدید به جنگ آشکار سخن بگوید؟
بلی، ممکن است اگر مذاکرات شکست بخورند، دولت پاکستان تصمیمی ناآگانه گرفته و علیه افغانستان اعلان جنگ کند.، اما نه تنها پاکستان، بلکه کل جهان به‌خوبی می‌داند که در پایان چنین جنگی تنها یک ملت پیروز و سربلند باقی خواهد ماند و آن هم نظام اسلامی افغانستان و ملت غیرتمند آن است و بس.
این واقعیتی است که حتی قدرت‌هایی بسیار قوی‌تر از پاکستان مثل انگلستان، اتحاد شوروی سابق و ایالات متحده آن را تجربه کرده‌اند و اگر نیاز باشد، بار دیگر به پاکستان نیز ثابت خواهد شد.
مطلبی از نشریه المرصاد
