مردم افغانستان که قبلا مشتاق شنیدن اخبار مربوط به صلح، پایان جنگ و یک وضعیت آرام بودند، به نظر می رسد اکنون به تدریج امید خود را به یک وضعیت مسالمت آمیز از دست داده اند، زیرا سخنان و دیدگاه های متناقضی در مورد تلاش های صلح به آنها گفته شده است!
زلمی خلیلزاد که در ۲۰ سال گذشته به اندازه کافی تجربیات سیاسی و دیپلماتیک در مورد افغانستان به دست آورده است، تلاش می کند تا با قانع کردن رهبران سیاسی افغانستان برای موافقت با برنامه های صلح واشنگتن، ماموریت خود را به عنوان نماینده ایالات متحده در افغانستان به پایان برساند!
او در این راه عجولانه گزینه های مختلف را به رهبران افغانستان ارائه می دهد. اما آنچه محمد سرور دانش معاون رئیس جمهور به روز جمعه گفت با اظهارات خلیلزاد مغایرت دارد! دانش هرگونه برنامه را در غیاب دولت افغانستان و فقط براساس خواسته های خارجیان که منافع ملی افغان ها را نادیده می گیرند رد کرد!
خواسته ها و شرایط صلح روز به روز تغییر می کند زیرا مردم به عنوان قربانیان اصلی جنگ، هزینه های سنگین جنگ طولانی را می پردازند.
یکی رهایی زندانیان را شرط نشستن برای مذاکره قرار می دهد، دیگری فکر می کند دولت موقت یا انتقالی بهترین راه نجات کشور جنگ زده است، در حالی که طرف سوم این عقاید را مخالف و مخرب دستاوردها، دموکراسی و حقوق بشر می داند!
رئیس جمهور غنی و تیم حاکم او که منافع خود را در ادامه دولت موجود می دانند، با هرگونه ایده منجر به پایان جنگ مخالفت می کنند. بخصوص ایده هایی که دست خارجی در آنها است!
اگر دلالان واقعا به یک تصمیم ملی علاقه مند بودند، حداقل پیشرفت های کمی در زمینه صلح حاصل می شد. اگر صداقت وجود داشت، طالبان پس از آزادی هزاران جنگجوی خود از زندان های دولتی با آتش بس موافقت می کردند!
اگر صداقت در صلح بود، دولت غنی دست از لجبازی می کشید و در برابر خواسته های مردم سر تعظیم فرود می آورد! اگر صداقت وجود داشت، ایالات متحده سیاست های بازی دوگانه را کنار می گذاشت و یک سیاست محکم را دنبال می کرد تا همسایگان افغانستان را برای تعامل در روند صلح تحت فشار بگذارد که یا با روند صلح موافق باشند یا با آن مخالفت کنند!
این امر می توانست به خرابکاران در مورد عواقب حمایت از گروه های شبه نظامی که جنگ پر هزینه را شعله ور می کنند هشدار دهد!
افغانستان تایمز
۲۰۲۱/۵/۳
