امرالله صالح در یادداشتی که توسط صفحهٔ «شبیخون» در پلتفرم ایکس منتشر شده، خواهان شجاعت استراتیژیک منطقه‌ای شده و از کشورها خواسته تا نسخهٔ خود را ارائه کرده و از ابهام استراتیژیک ناتو فاصله بگیرند. او کشورهای همسایه را به حمایت از طالبان متهم کرده و تأکید نموده است که راه‌حل نزد طالبان نیست.
اما این موضع‌گیری او با گذشتهٔ سیاسی‌اش در تضاد است. آیا امرالله صالح خودش هیچ‌گاهی چنین شجاعت استراتیژیک داشته؟ او در دوران فعالیت سیاسی‌اش، به‌ویژه زمانی‌که ریاست عمومی امنیت ملی افغانستان را به دوش داشت، به‌شدت وابسته به حمایت‌های خارجی بود. او در بسیاری موارد، پالیسی‌های امنیتی و اطلاعاتی را مطابق با رهنمودهای ناتو و ایالات متحدهٔ امریکا تطبیق می‌داد.
در دورهٔ جمهوری، صالح یکی از چهره‌های کلیدی در ساختار امنیتی افغانستان بود. او نه‌تنها از حمایت ناتو بهره‌مند بود، بلکه در همکاری‌های اطلاعاتی و عملیاتی با نیروهای خارجی نقش فعالی داشت. بنابراین اگر امروز از استقلال منطقه‌ای سخن می‌گوید، باید توضیح دهد که چرا در آن زمان در پی چنین استقلالی نبود.
در زمان جمهوری، خود او، اشرف غنی و سایر مقام‌ها از وفادارترین افراد به ناتو بودند. امرالله صالح و اشرف غنی در دوران حکومت‌شان به‌گونهٔ کامل وابسته به ناتو بودند. نیروهای امنیتی افغانستان بدون حمایت ناتو توان ادامهٔ فعالیت نداشتند. صالح در بسیاری از موارد، هماهنگ‌کنندهٔ عملیات مشترک با ناتو بود و از معلومات و تجهیزات آن‌ها استفاده می‌کرد.
اگر ناتو دچار ابهام بود، پس چرا صالح در چتر حمایتی آن بر مردم حاکمیت می‌کرد؟ او امروز ناتو را به ابهام استراتیژیک متهم می‌سازد، اما در دوران حکومت خود، به‌طور کامل در سایهٔ همان ناتو فعالیت می‌نمود. او باید توضیح بدهد که چرا در آن زمان این ابهام را نادیده می‌گرفت و از حمایت‌های ناتو بهره‌مند می‌شد.
اگر صالح امروز از استقلال منطقه‌ای صحبت می‌کند، باید بپذیرد که نظام جمهوری افغانستان یک پروژهٔ وابسته به امریکا و ناتو بود. او در آن زمان نه‌تنها از این وابستگی انتقاد نداشت، بلکه یکی از تطبیق‌کنندگان اصلی سیاست‌های غربی در افغانستان بود.
صالح در دوران جمهوری، یکی از مهره‌های اصلی در ساختار امنیتی بود. فساد گسترده، وابستگی شدید به امریکا و ناکارآیی دستگاه حکومت، از خصوصیات جمهوری بود. اگر امروز از استقلال منطقه‌ای دفاع می‌کند، باید توضیح دهد که چرا در آن زمان در برابر فساد و وابستگی ایستادگی نکرد.
امرالله صالح در زمان ریاست بر ریاست عمومی امنیت ملی، مستقیماً با سازمان‌های استخباراتی غربی همکاری می‌کرد. او در عملیات‌هایی که ناعادلانه برخی هم‌وطنان ما هدف قرار می‌گرفتند، با ناتو هم‌آهنگی می‌نمود و اطلاعات امنیتی را در اختیار آن‌ها قرار می‌داد.
در زمان حضور ناتو در افغانستان، صالح یکی از مدافعان سرسخت عملیات نظامی ناتو بود. او بارها تأکید کرده بود که بدون حمایت ناتو، نیروهای امنیتی افغانستان توان مقابله با طالبان را ندارند.
صالح در زمان حکومت اشرف غنی، از توافقات امنیتی با امریکا پشتیبانی می‌کرد. او یکی از چهره‌هایی بود که بر ادامهٔ حضور نیروهای امریکایی در افغانستان تأکید داشت و خروج آن‌ها را تهدیدی برای امنیت کشور می‌دانست.
پس از سقوط کابل، صالح بارها از خروج ناتو و امریکا انتقاد کرد و آن را عامل سقوط جمهوری دانست. او در بیاناتش ناتو را به خیانت متهم کرد، اما فراموش کرد که در دوران حضورش در نظام، به‌گونهٔ کامل وابسته به حمایت‌های همان ناتو بود.
امرالله صالح امروز از شجاعت استراتیژیک منطقه‌ای سخن می‌گوید، اما گذشتهٔ سیاسی او نشان می‌دهد که در دوران حکومت سرنگون‌شده، یکی از وابسته‌ترین چهره‌ها به ناتو و امریکا بود. اگر امروز از استقلال منطقه‌ای دفاع می‌کند، باید روشن سازد که چرا در آن زمان در برابر این وابستگی ایستادگی نکرد و چرا به‌عنوان یکی از عاملان اجرای سیاست‌های غرب در افغانستان شناخته می‌شود.
مطلبی از صدای هندوکش
