نشریه دِ نیشن پاکستان در مطلب اخیر خود عنوان می کند که: تعامل با افغانستانِ پس از اشغال همیشه برای جامعه جهانی یک گزینه دشوار بوده است. شدت ویرانی ایجاد شده و کم بودن دستاوردهای قابل شناسایی از دو دهه جنگ، رویارویی با افغانستان را دوباره برای نمایندگان غربی به چشم اندازی شرم آور تبدیل کرده است.
با این حال، برای پاکستان و کشورهای منطقه، افغانستانِ تحت کنترل طالبان مسئله ای دوردست نیست که بتوان آن را نادیده گرفت بلکه واقعیت فعلی و کنونی است که باید به آن پرداخت.
زمان آن فرا رسیده است که جامعه بین المللی نیز این وضعیت را به رسمیت بشناسد و کشور جنگ زده را دوباره به عرصه بین المللی بازگرداند.
همه ذینفعان باید با درک محکمی از واقعیت های زمینی به افغانستان نزدیک شوند و تصورات ایدئولوژیک یا متعصبانه را در مورد چگونگی عملکرد چنین ادغامی ملایم سازند. ما نمی توانیم برای طالبان آرزوی منزوی شدن و دوری کنیم.
به این ترتیب، مایه دلگرمی است که می بینیم که هیئت طالبان افغانستان در سومین دور نشست نمایندگان ویژه در امور افغانستان به میزبانی سازمان ملل متحد در دوحه شرکت می کنند. اولین بار است که طالبان در اینگونه ابتکارات که ده ها کشور و گروه های مستقل از جمله هیئتی از پاکستان نیز در آن شرکت می کنند. تاریخ به ما آموخته است که طرد و انزوا کشورها از جامعه بین‌الملل تنها ایدئولوژی آنها را تثبیت می‌کند و در عین حال هرگونه امکان پیشرفت، مذاکره یا پیشرفت را از بین می‌برد.
همچنین به ما می‌گوید که ادغام در نظام جهانی، وابستگی را ایجاد می‌کند، و درها را برای انزواطلبان متعصب باز می‌کند تا در معرض ایده‌های جدید قرار گیرند.
در پایان باید عنوان کرد که امر و نهی جامعه بین المللی کارساز نخواهد بود – سه تهاجم ناموفق توسط سه ابرقدرت این موضوع را برای ما ثابت می کند. در عوض، جامعه جهانی باید صبور بوده و ابتدا به دنبال ایجاد رابطه و اعتماد باشد. برای ایجاد رابطه با افغانستان باید با مشوق ها و انگیزه ها پیش رفت نه با اخطارات و تهدیدات.
