افشای ابتلای دونالد ترامپ، رئیس جمهور فعلی ایالات متحده، به بیماری نارسایی مزمن وریدی (Chronic Venous Insufficiency یا CVI) موجی از واکنش ها را در رسانه ها، محافل سیاسی و فضای عمومی آمریکا برانگیخته است. این بیماری که در آن جریان خون در سیاهرگ های پا دچار اختلال می شود، ممکن است به عوارض جدی مانند لخته‌های خونی (DVT) و آمبولی ریه (PE) منجر شود. اگرچه به خودی خود مرگ آور نیست، اما در سن بالا و با وجود سایر مشکلات جسمی می تواند خطرناک باشد. در حالی که کاخ سفید با تأخیر و تحت فشار افکار عمومی ناگزیر به اعلام رسمی بیماری شد، بسیاری از رسانه ها و تحلیل گران این موضوع را بهانه ای برای گشودن پرونده های بازمانده از دوران نخست ریاست جمهوری ترامپ کرده اند.
یکی از مهم ترین موضوعات در این زمینه، پنهان کاری اولیه کاخ سفید در اعلام بیماری رئیس جمهور بود. برخی منابع خبری گزارش داده بودند که ترامپ از مدتی پیش با علائم این بیماری دست و پنجه نرم می کرد، اما اطلاعات دقیق و رسمی در این باره ارائه نمی شد. همین مسئله سبب شد تا رسانه های منتقد، دولت را به فقدان شفافیت و نادیده گرفتن حق مردم در دانستن وضعیت سلامت رئیس جمهور متهم کنند. در شرایطی که سلامت جسمی رئیس دولت مستقیماً با تصمیم گیری های ملی و بین المللی گره خورده است، چنین تأخیری نه تنها سؤالات زیادی ایجاد کرد، بلکه اعتماد عمومی را نیز خدشه دار ساخت.
از سوی دیگر، بیماری ترامپ به عنوان نمادی از سوء مدیریت او در دوران همه گیری کرونا نیز بازنمایی شده است. بسیاری از تحلیل گران می گویند نارسایی در نظام سلامت آمریکا، که ریشه در سیاست های سهل انگارانه ترامپ در سال‌های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ دارد، اکنون گریبان خود او را گرفته است. بی توجهی به هشدارهای علمی، تقلیل گرایی نسبت به خطر ویروس کرونا، تأخیر در واکنش های بهداشتی و نادیده گرفتن نقش کارشناسان سلامت، همگی سیاست هایی بودند که به گفته ناظران، سبب فرسایش سیستم درمانی و بی اعتمادی مردم نسبت به آن شد. حالا ترامپ خود به عنوان یکی از آسیب دیدگان احتمالی همان بحران معرفی می شود.
بحث در مورد جانشینی رئیس‌جمهور نیز به یکی از محورهای داغ این روزها تبدیل شده است. در صورت وخامت بیماری ترامپ، احتمال انتقال موقت یا دائم قدرت به معاونش، جی.دی. ونس، مطرح شده است. این سناریو یادآور انتقال قدرت موقت در زمان ریاست جمهوری بایدن به کامالا هریس است؛ امری که اکنون بار دیگر اهمیت شفافیت، ثبات سیاسی و برنامه ریزی برای شرایط اضطراری را برجسته می سازد. رسانه ها و منتقدان این وضعیت را نشانه ای دیگر از آسیب پذیری ساختار ریاست جمهوری آمریکا در برابر کهولت سن و بیماری های مرتبط با آن می دانند.
افزون بر این، بحثی جدی تر در حال شکل گیری است: چرا ساختار سیاسی آمریکا به شدت وابسته به چهره های سالخورده شده است؟ ترامپ ۷۸ ساله و بایدن ۸۱ ساله، دو چهره اصلی رقابت سیاسی آمریکا در سال های اخیر بوده اند؛ اما هم زمان هر دو بارها با مشکلات جسمی و ذهنی روبه رو شده اند. تحلیل گران معتقدند که این وضعیت نشان دهنده یک بحران رهبری در سطح ملی است. فقدان چهره های جوان، باانگیزه و دارای توانایی بدنی و ذهنی لازم برای مواجهه با چالش های پیچیده، به ویژه در حوزه های فناوری، اقلیم، سیاست خارجی و اقتصاد دیجیتال، یکی از ضعف های جدی ساختار دموکراتیک آمریکا تلقی می شود.
در مقابل، بسیاری امیدوارند که شرایط فعلی زمینه را برای ظهور رهبران جدید و جوان فراهم سازد. از نظر آنان، چهره های تازه نفس می توانند با دیدگاه های چندجانبه گرایانه، نگرش های تعاملی تر و درک عمیق تر از پیچیدگی های جهان امروز، سیاست آمریکا را از وضعیت تقابل محور خارج سازند. برخلاف ترامپ که سیاست های ملی گرایانه، ضد مهاجرتی و گاه تنش زا را دنبال می کند، نسل جدید می تواند اولویت را به صلح، همکاری بین المللی و بازسازی وجهه جهانی ایالات متحده بدهد.
در جمع بندی باید گفت بیماری ترامپ، فراتر از یک موضوع پزشکی، به بستری برای طرح مباحث بنیادین تر درباره ساختار قدرت در آمریکا تبدیل شده است. این بحران سلامتی، بار دیگر مسائلی چون فقدان شفافیت، ناکارآمدی مدیریتی، بحران جانشینی و ضرورت تجدید ساختار نسلی در سیاست را به پیش زمینه بحث عمومی کشانده است. شاید زمان آن رسیده که آمریکا به جای چرخش میان کهنه کاران سالخورده، در پی رهبران تازه نفس و صاحب اندیشه های نو بگردد؛ رهبرانی که بتوانند با واقع بینی، تدبیر و توان جسمی و ذهنی لازم، کشور را از مسیرهای بحرانی امروز به سوی آینده ای پایدارتر هدایت کنند.
