تعامل جهانی با افغانستان باید بر مبنای واقعیت‌های این‌کشور باشد؛ ارائه شروط بیشتر جنبه تبلیغاتی و توجیه برای مداخلات قدرت‌ها در منطقه است.
در حالی‌که بحث به رسمیت شناختن امارت اسلامی در میان کشور های جهان بیشتر شده است و کشور های زیادی اند که می‌کوشند وارد تعاملات رسمی با امارت اسلامی شوند٬ کشورهای وجود دارند که روی منافع راهبردی شان مانع ورود امارت اسلامی به جامعه جهانی شده و برای به رسمیت شناختن نظام موجود در افغانستان شرط و شروط ارائه می‌کنند.
به تازگی معاون سخنگوی وزارت خارجه امریکا گفته است که آن‌کشور برای به رسمیت شناختن امارت اسلامی شرایط خود را دارد. از دید این مقام وزارت خارجه امریکا٬ امارت اسلامی باید به فعالیت گروه های هراس افگن در افغانستان خاتمه بخشد٬ تن به ایجاد حکومت فراگیر دهد و حقوق بانوان را رعایت کند.
در همین‌حال، شماری دیگری از کشور ها که بیشتر سیاست‌های دیکته شده قدرت‌های کلان را عملی می‌کنند؛ گفته اند که باید در اطراف افغانستان تحت حاکمیت امارت اسلامی یک دیوار امنیتی ایجاد شود و یا هم بی ثباتی سیاسی کشور های شان با وضعیت و تحولات افغانستان ربط میدهند٬ طرح و گفته دارند که برای آن توجیه و دلیلی وجود ندارد.
مشکل در این است که شماری از کشورها که بیشتر منتظر اشاره امریکا و قدرت های دیگر اند٬ همیشه از حضور گروه های هراس افگن در افغانستان می‌گویند و همیشه افغانستان را به عنوان مکان حضور گروه های هراس افگن آدرس میدهند؛ مگر هیچ سندی ارائه نمی‌کنند و هیچگاه در این خصوص وارد یک بحث منطقی با امارت اسلامی نمی‌شوند.
در حالی که امارت اسلامی بارها تاکید داشته است، اگر مشکلی امنیتی از ناحیه افغانستان متوجه دیگران است؛ می‌توان آن را به گونه مستقیم٬ مستند و مدلل مطرح کرد تا امارت اسلامی به آن رسیدگی کند. امارت اسلامی تاکید دارد که در کشور امنیت کلی را تامین کرده است، بدون شک توان رسیدگی به نگرانی های امنیتی کشور های اطراف خود را دارد. مگر اجازه نمی‌دهد که نگرانی ها خیالی و تبلیغاتی باشد.
با تاسف، شماری از کشور ها منجمله امریکا مسئله هراس افگنی را ابزار برای توجیه مداخلات شان در کشور های دیگر قرار میدهند و یا کشور های اند که بنام حضور گروه های هراس افگن در افغانستان، مشکلات داخلی شان را پرده پوشی می‌کنند و یا هم راه سرکوب مخالفان سیاسی شان را بنام هراس افگنان جستجو می‌کنند٬ در کل مسئله هراس افگنی یک ابزار تبلیغاتی است که بیشتراز سوی شماری از کشور ها خیالی و بدون مدرک و دلیل مطرح می‌شود.
حرف دیگر ایجاد حکومت فراگیر در افغانستان است که از سوی جامعه جهانی مطرح می‌شود، مگر تعریف واضحی ارائه نمیدهند اگر حرف از ایجاد حکومت فراگیر با قراردادی سفارت خانه ها باشد دیگر زمان شکل گیری چنین یک وضعیت ناهنجار در افغانستان سپری شده است و امارت اسلامی متعهد به چنان حکومتداری است که در آن تقوا٬ صداقت و ارزش های ملی مطرح باشد نه حکومت های فرمایشی و وابسته.
در این جای شک نیست که در افغانستان مشکلات وجود دارد، مگر این مشکلات با تدبیر و خرد حل شدنی است و امارت اسلامی نیت حل مشکلات در عرصه های گونه گون را دارد٬ فقط همکاری مخلصانه را توقع دارد نه ارائه نسخه های را که نمی‌تواند دردی ملت ما را درمان کند.
امارت اسلامی آماده است وارد بحث سازنده با جامعه جهانی شود مگر تعامل جهانی با افغانستان باید بر مبنای واقعیت های این‌کشور باشد٬ ارائه شروط بیشترجنبه تبلیغاتی و توجیه برای مداخلات قدرت‌ها در منطقه دارد و امارت اسلامی به چنین اندیشه ها باطل اجازه تحقق نمی‌دهد.
