علیرغم حمله هواپیمای بدون سرنشین ایالات متحده در ماه جولای که ایمن الظواهری رهبر القاعده را در قلب کابل کشت، مشکلات و مصیبت های مردم افغانستان ذاتاً تغییری نکرده است.
افغانستان در ماه اگست سال گذشته برای چند هفته در تیتر خبرهای جهانی قرار گرفت، زیرا ده ها هزار افغان در فرودگاه بین المللی کابل با امید ناامیدانه ای برای تامین یک چوکی در یکی از پروازهای تخلیه نیروهای غربی در فرودگاه بین المللی کابل هجوم بردند. سرعت فروپاشی دولت پیشین افغانستان، که با خروج بی قید و شرط نظامی ناتو به رهبری ایالات متحده همراه بود، رهبران جهان، دیپلمات ها را غافلگیر کرد. حتی مردم افغانستان و طالبان نیز از سرعت وقایع شگفت زده شدند.
یک سال پس از تسلط طالبان بر افغانستان، واضح است که تحریم‌های غرب علیه رهبران این گروه و ادامه عدم به رسمیت شناختن دولت طالبان نتوانسته است بر سیاست‌های تندرو یا ایدئولوژی سفت و سخت این گروه تأثیر بگذارد. در همین حال، نزدیک به 25 میلیون افغان – از جمله 13 میلیون کودک – به کمک های بشردوستانه نیاز دارند. بیش از یک میلیون کودک زیر پنج سال به دلیل سوء تغذیه حاد شدید نیاز به درمان دارند.
تحقیقات نشان داده اند که کمک های بشردوستانه به تنهایی نمی تواند فاجعه اقتصادی پیش روی افغان ها را حل کند.
توزیع اقلام اولیه غذایی و تزریق پول، جایگزینی برای اقتصاد کارآمد نیست، هر چقدر هم ضعیف باشد. با این حال احیای اقتصاد همچنان یک چالش بزرگ است.
کشته شدن الظواهری یادآور این است که افغانستان با خطر جدی تبدیل شدن به یک منطقه برای گروه های خشن و تروریستی مواجه است.
در حالی که که افغانستان به طور پیوسته به عنوان یکی از فقیرترین و وابسته ترین کشورهای جهان رتبه بندی شده است، مقیاس فقر و آسیب پذیری از ماه اگست 2021 به طور قابل توجهی افزایش یافته است. محدود ساختن کمک ها، دردی را دوا نمی کند و مشکلی را حل نخواهد کرد.
فراموش کردن مردم افغانستان، عملا این کشور را به یک کشور منفور و با عواقب وخیم تبدیل می کند.
منبع: د دیپلمات
