۱۰ دسامبر روز پایه گذاری اعلامیه جهانی حقوق بشر توسط سازمان ملل متحد بود که ۷۵ سال پیش در ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ در میان ۵۸ کشور عضو از جمله پنج عضو دائمی سازمان ملل متحد به امضای ۴۸ کشور در کاخ شیلو رسید.
اعلامیه جهانی حقوق بشر دارای ۳۰ ماده است که تنها هدف آن حمایت از حقوق بشر در سطح بین المللی است، به گونه ای که همه انسان ها صرف نظر از دین، مذهب، نژاد، جنسیت و ملیت به خاطر انسانیت از حقوق برابر برخوردار باشند.
ادعای اساسی این اعلامیه حول محور کرامت انسانی، برابری و عدالت در سطح بین المللی می چرخد تا حقوق هر انسان رعایت شود و هیچ کس مورد ظلم قرار نگیرد.
برعکس، در عرصه عملی، اعلامیه بین المللی حقوق بشر با چالش های جدی مواجه است، به ویژه پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد (امریکا، بریتانیا، چین، روسیه و فرانسه) مانع اصلی در برابر عملی شدن حقوق بین المللی هستند.
حق وتوی پنج عضو دائمی (قدرت وتو قدرتی است برای جلوگیری از تصمیم‌گیری‌ها به‌ویژه در سازمان‌های بین‌المللی مانند سازمان ملل. در همین شرایط، هر یک از پنج کشور عضو دائمی می‌توانند به تنهایی جلوی قطعنامه ۱۹۳ کشور را بگیرند) تنها عاملی که هر یک از پنج کشور برای منافع خود از آن استفاده می کنند.
علاوه بر این، پنج عضو دائمی از طریق حق وتوی خود نقش مهمی در نظم جهانی دارند. اعضای دائم شورای امنیت رقبای هستند که پس از پایان جنگ جهانی دوم منشور سازمان ملل متحد را امضا کردند و امور کل جهان را در دست گرفتند.
از سوی دیگر، طولانی ترین درگیری تاریخ فلسطین و اسرائیل، در طول جنگ جهانی اول، در ۲ نوامبر ۱۹۱۷، وزیر امور خارجه بریتانیا، آرتور بالفور تصمیم به ایجاد یک شهرک دائمی برای یهودیان در فلسطین تحت کنترل گرفت. او نامه ای به لرد والتر روچیلد، رئیس جامعه یهودیان بریتانیا فرستاد تا از ایجاد یک شهرک برای یهودیان در فلسطین اطمینان حاصل کند.
پس از پایان جنگ اول، جامعه ملل در سال ۱۹۱۹ توسط رئیس جمهور امریکا، وودرو ویلسون، با فرانسه و انگلیس به عنوان اعضای اصلی تأسیس شد. همین طور بود که فرانسه و انگلیس از جامعه ملل فقط و فقط برای منافع خود استفاده می کردند. بر این اساس، فلسطین از سال ۱۹۲۳ تا ۱۹۴۸ تحت قیمومیت بریتانیا بود.
در این دوره بیست و پنج ساله، بر اساس اعلامیه بالفور، انگلستان صدها هزار یهودی را به فلسطین منتقل کرد، به ویژه پس از به قدرت رسیدن هیتلر در سال ۱۹۳۳، یهودیان از اروپا به فلسطین گریختند. از سال ۱۹۳۶ تا ۱۹۳۹ جنبش های فلسطینیان علیه یهودیان آغاز شد و سرانجام در ۱۴ مه ۱۹۴۸ فلسطین از سلطه بریتانیا آزاد شد و در همان روز اسرائیل توسط دیوید بن نخست وزیر اسرائیل دیوید بن گوریون به عنوان کشوری جداگانه طی بیانیه ای اعلام کرد.
اسرائیل در روز اول توسط امریکا به رسمیت شناخته شد و در نهایت اولین جنگ اعراب و اسرائیل آغاز شد که در آن مصر، اردن، لبنان، عربستان و سوریه از فلسطین حمایت کردند.
به طور خلاصه، سازمان ملل چندین بار برای حل مناقشه فلسطین و اسرائیل تلاش کرده است، اما این مشکل هرگز برای همیشه حل نشده است. در سال ۱۹۷۹، توافق آشتی بین مصر و اسرائیل در کمپ دیوید در ایالات متحده منعقد شد که بر اساس آن درگیری اعراب اسرائیل شکل درگیری فلسطین و اسرائیل را به خود گرفت.
در سال ۱۹۹۳ توافقنامه ای بین سازمان ملل متحد برای حل مناقشه فلسطین و اسرائیل امضا شد که در نهایت فلسطین را به عنوان یک کشور به رسمیت شناخت.
شایان ذکر است که توافق سازمان ملل متحد بار دیگر با شکست مواجه شد و به ویژه در آغاز قرن بیست و یکم، در نتیجه تخلفات اسرائیل، منازعات فلسطین و اسرائیل بار دیگر شدت گرفت.
سرانجام شکافی در مقاومت فلسطین پدیدار شد و حماس و محمود عباس به خاطر قدرت با یکدیگر درگیر شدند. در نتیجه غزه به حماس و کرانه باختری به محمود عباس تعلق گرفت.
درگیری فلسطین و اسرائیل در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ دوباره داغ شد. اینبار بر خلاف قبل حماس آغاز گر حمله بود در نتیجه، ایالات متحده با حمایت کامل خود به کمک اسرائیل آمد، زیرا نسل کشی فلسطینیان در دو ماه گذشته به شدت ادامه داشته است.
سازمان ملل متحد که سنگ بنای آن جلوگیری از جنگ های آینده، تثبیت صلح و امنیت بین المللی است که یکی از اهداف اصلی اعلامیه جهانی حقوق بشر ۱۹۴۸ نیز به شمار می رود، در انجام وظیفه خود در برابر نسل کشی فلسطین شکست خورد.
سازمان ملل همه ساله اعلامیه جهانی حقوق بشر را جشن می گیرد و دستاوردهای آن را با جهانیان به اشتراک می گذارد، این بار ۱۰ دسامبر در زمانی فرا رسید که جایگاه سازمان ملل و اعلامیه حقوق بشر با حمایت قوی ایالات متحده توسط اسرائیل نقض شد.
