اول؛ رهبرِ پنهان از نظر: افغانستان یگانه کشوری در سطح جهان است که رهبر گروه حاکم بر آن از انظار عمومی پنهان است. طالبان ادعا می‌کنند که رهبر آنها ملا هیبت‌الله آخندزاده نام دارد و فعلاً در قندهار زندگی می‌کند. اما تاکنون هیچ منبع مستقلی او را ندیده؛ رسانه‌ها هیچ تصویری از او نشر نکرده‌اند و او ظاهراً حاضر نشده است با دیپلومات‌های خارجی ملاقات کند. در این مدت تنها یک تصویر منسوب به او منتشر شده که ظاهراً سال‌ها پیش گرفته شده است.
طالبان در گذشته نیز رهبر و بنیان‌گذارشان را از انظار عمومی پنهان کرده بودند. ملا محمد عمر نیز در رسانه‌ها ظاهر نشد و هیچ تصویری از او در دوران حاکمیت‌اش بر افغانستان وجود ندارد. گفته می‌شود که آقای آخندزاده به تقلید از ملاعمر این رویکرد را در پیش گرفته است. این رفتار در تاریخ معاصر کشورهای جهان بی‌سابقه است. در مواردی گاهی رهبران سیاسی و نظامی به سبب تهدیدات امنیتی برای مدتی خود را پنهان می‌کردند؛ اما پنهان بودن دائمی رهبر یک جریان سیاسی امری استثنایی است.
دوم؛ کندک انتحاری: طالبان نخستین گروه حاکم در یک کشور هستند که به صورت رسمی قطعه یا گروه انتحاری دارند. رهبران طالبان پس از به قدرت رسیدن دوباره در یک رژه‌ی نظامی از قطعه‌ی «استشهادی» یا انتحاری‌ها تقدیر کردند و این قطعه در چارچوب وزارت‌های دفاع و داخله‌ی طالبان رسماً فعالیت دارند. این ویژگی طالبان نیز یک استثنا است و هیچ دولتی به گونه‌ی رسمی در چارچوب نهادهای حکومتی دسته‌ی انتحاری نداشته است.
ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان در این باره به رسانه‌ها گفت: «افراد ما در گروه‌های استشهادی آماده هستند، اما در قالب نیروهای ویژه خواهند بود و همه آنها در وزارت دفاع سازمان‌دهی خواهند شد. این نیروها به تعداد خاص ایجاد و برای عملیات‌های ویژه استفاده خواهند شد».
سوم، کشوری بدون مقام عالی زن: در کابینهی طالبان که ملا حسن آخوند در راس آن قرار دارد، هیچ زنی سمت وزارت، معینیت و ریاست ندارد و تاکنون خانم‌های رهبران طالبان را کسی ندیده است. نظر به آمارهای نشر شده توسط اداره احصاییهی افغانستان در ۱۰ حمل ۱۴۰۰، ۱۶.۸ میلیون تن از مجموع ۳۴.۳ میلیون شهروند افغانستان را زنان تشکل می‌دهند. زنانی که پس از سقوط جمهوریت و روی کار آمدن گروه طالبان جایگاه آنان در ساختارهای اداری افغانستان به شدت کاهش یافته است.
چهارم، بستن مکاتب دخترانه: طالبان یگانه رژیم در سطح جهان اند که دختران را از رفتن به مکتب بازداشته‌اند. در هیچ کشور دیگری چنین رفتاری دیده نشده است. البته این رفتار طالبان نیز در واقع تکرار سیاستی است که در دور نخست حاکمیت‌شان میان سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ تطبیق کردند. تنها تفاوتی که وجود دارد این است که در آن زمان هیچ دختری به مکتب و دانشگاه نمی رفت، اما حالا دخترهای خردسال تا صنف ششم به مکتب می‌روند و دروازه‌ی دانشگاه‌ها به روی دخترها بسته نشده‌اند. هرچند این گروه اعلام کرده بود که مکاتب دخترانه در اول حمل ۱۴۰۱ هجری خورشیدی بازگشایی خواهند شد، اما دو روز پس از این گفته‌ها، آنها اعلام کردند که اجازه نخواهند داد دختران بالاتر از صنف ششم به مکتب بروند.
پنجم؛ کابینهی در فهرست سیاه: از میان ۳۳ عضو کابینه طالبان محمد حسن آخوند؛ رییسالوزرای طالبان، ملا عبدالغنی برادر و عبدالسلام حنفی؛ معاونان وی، مولوی عبدالکبیر؛ معاون سیاسی، سراج الدین حقانی؛ وزیر داخله، محمد فاضل مظلوم؛ معاون وزارت دفاع، نورالدین ترابی؛ سرپرست اداره زندان‌ها، محمد ابراهیم صدر؛ معاون امنیتی رییس الوزرا، عبدالحق وثیق؛ وزیر تحصیلات عالی پیشین، و امیرخان متقی؛ وزیر خارجه طالبان در لیست تحریم‌های جهانی قرار دارند. برعکس بسیاری از اعضای رهبری طالبان، نام ملا هیبت‌الله در فهرست تروریزم ایالات متحده امریکا و در فهرست تحریم‌های ملل متحد نیست.
ششم؛ کشوری بدون قانون اساسی: طالبان تنها حکومتی در جهان را تشکیل داده‌اند که به باور آنها نیازی به قانون اساسی ندارد. عبدالکریم حیدری، معاون وزارت عدلیه‌ی طالبان در ۱۳ میزان ۱۴۰۱ در یک نشست خبری به رسانه‌ها گفت که افغانستان نیازی به قانون اساسی ندارد. با آن‌که بیش از ۱۵ ماه از حاکمیت طالبان بر افغانستان می‌گذرد، این گروه بدون هیچ دستورالعملی بر مردم حکمرانی می‌کنند.
