طالبان در تلاش‌های تدریجی خود برای محدود سازی مشارکت زنان در جامعه و زندگی عمومی افغانستان، در اواخر دسمبر کارمندان طبقه اناث را از کار در سازمان‌های بین‌المللی منع و اعلام کردند که «همه کارمندان زن که در ادارات مربوطه خود کار می‌کنند باید تا اطلاع ثانوی کار خود را متوقف کنند».
طالبان مدعی شد که این ممنوعیت به این دلیل است که کارمندان زن با بی حجابی قوانین نحوه پوشش لباس را زیر پا گذاشته اند. این اعلامیه پس از ممنوعیت اخیر زنان و دختران از حضور در دانشگاه منتشر شد.
در نتیجه، حداقل شش سازمان بین‌المللی و ملی عملیات‌های بشردوستانه را در افغانستان به حالت تعلیق درآوردند و سه سازمان از جمله سازمان حمایت از کودکان، شورای پناهندگان نروژ، و اداره بین المللی پامرلنه (CARE) اعلامیه‌ای مشترک صادر کردند که «ما نمی‌توانیم به طور مؤثر به کودکان، زنان و مردانی که نیاز مبرم دارند دسترسی داشته باشیم.
مانند بسیاری از موارد تعلیقی پیشین، در بیانیه های طالبان ابهام وجود دارداول اینکه آیا این ممنوعیت فقط برای زنان افغان اعمال می شود یا همه زنان در افغانستان (چون ممنوعیت های مشابه قبلی فقط برای زنان افغان اعمال می شد).
دوم، به نظر می‌رسد که در وزارتخانه‌های مختلف طالبان نیز عدم شفافیت وجود دارد، زیرا وزارت اقتصاد اعلام کرده است که مجوز کار هر آژانسی را که نقض پالیسی جدید است، لغو خواهد کرد، اما وزارت صحت به سازمان ملل اعلام کرد که زنان می توانند در خدمات مرتبط با صحت به کار خود ادامه دهند.
در حالی که زمستان شدید افغانستان را فرا می گیرد و بحران انسانی از زمان خروج نیروهای ایالات متحده در اگست 2021 تشدید شده است. زمان ممنوعیت و متعاقب آن تعلیق نمی تواند تاسف بارتر باشد. اقتصاد افغانستان در سال 2021 20.7 درصد کاهش یافت که منجر به کاهش مخارج عمومی، افزایش ناامنی غذایی و محرومیت گسترده در کل شد. تعلیق کمک های بشردوستانه نه تنها مشکل را در کل تشدید می کند، بلکه حتی اگر کار بدون امدادگران زن ادامه یابد، بخش قابل توجهی از جامعه افغانستان فقیر باقی خواهد ماند.
در جوامع به شدت محافظه کار مانند افغانستان، اغلب زنان و کودکان تنها از صحبت کردن با زنان دیگر یا کار کردن با آنها احساس راحتی می کنند، به ویژه در مورد شرایط طبی.
برای بسیاری از امدادگران زن، این مشاغل سطح مهمی از امنیت مالی و اجتماعی، از جمله فضایی برای استفاده از مهارت‌هایشان، کسب درآمد (در بسیاری از موارد اغلب به عنوان تنها نان‌آور خانواده) و در مواقع عدم اطمینان زیاد، فراهم می‌آورد.
به طور کلی، زنان و کودکان افغانستان شاید بزرگترین قربانیان سیاست دوره اول طالبان در افغانستان بودند. زنان در جامعه افغانستان قبل از طالبان از برابری و حق رأی برخوردار بودند و بسیاری از آنها به عنوان معلم مدرسه، کارمند دولتی و داکتر کار می کردند. متأسفانه، هنگامی که طالبان در اواسط سال 1995 به قدرت رسیدند، این حقوق با استناد به تفسیر دلخواهانه طالبان از اسلام سلب شد.
همانطور که یک نسل کامل از زنان افغان فرصت های تحصیلی و دیگر فرصت ها را از دست دادند، امروز نیز فرزندان آنها به سرنوشت مشابهی مواجه شده اند.
(بنیاد تحقیقاتی آبزرور / 8 جنوری 2023)
