به نام آنکه جان داد تا جانها بندگیاش کنند
عید قربان، یکی از بزرگترین و پرمفهومترین اعیاد اسلامی است که در آن، انسان به بلندترین مقام بندگی و تسلیم میرسد. این روز، تنها روز قربانی کردن یک حیوان نیست؛ روزیست که باید هر مسلمان، هر مؤمن، هر خانواده، و هر جامعه، به درون خود نگاه کند و ببیند در پیشگاه خدای متعال چه چیزی را باید قربانی کند.
در جامعه ما، مردم مؤمن افغانستان، عید قربان همواره با ایمان، غیرت دینی، و همبستگی اجتماعی گره خورده است. این روز در کوچهها و روستاها، در شهرها و مساجد، با نماز، تکبیر، قربانی، و دید و بازدیدهای خانوادگی زنده نگه داشته میشود. اما فراتر از این مناسک ظاهری، پیام عید قربان برای امروز ما چیست؟
امروز، جامعه ما بیش از هر زمان دیگری به معنویت، همدلی، و بازگشت به اصل بندگی نیاز دارد. فقر، بیعدالتی، مهاجرت، داغ جنگ، و چالشهای سیاسی، زخمهایی هستند که اگر با روح ایثار، با عمل مشترک، و با باور دینی درمان نشوند، عمیقتر خواهند شد. در چنین شرایطی، باید از ابراهیم خلیلالله (ع) درس گرفت؛ او که در اوج عشق پدری، آماده شد تا بزرگترین داراییاش، یعنی فرزندش را، در راه اطاعت خداوند فدا کند.
امروز اسماعیلهای جامعه ما متفاوتاند: نفس، تعصب، جهل، حرص، فساد، و تفرقه. عید قربان از ما میخواهد که اینها را بر مذبح ایمان قربانی کنیم. اگر قربانی ما تنها چهارپایانی باشند که بعد از ذبح گوشتشان را توزیع میکنیم، اما اخلاق و رفتارمان بیتغییر بماند، هنوز به روح قربان نرسیدهایم.
در افغانستان، سنت تقسیم گوشت قربانی بین خانوادههای نیازمند، جلوهای زیبا از همبستگی اسلامی است. در این روز، خانههایی که شاید ماهها طعم گوشت نچشیدهاند، به لطف دستهای کریمانه شما، بوی نعمت میگیرند. این، همان روح اسلام ناب محمدی (ص) است که اهلبیت (ع) بر آن تأکید داشتند: همسایهات را ببین، مستمند را بشناس، برادرت را شریک نعمت کن.
مردم شریف افغانستان! عید قربان تنها یک مناسبت عبادی نیست؛ این روز فرصتیست برای ساختن فردای بهتر. برای آنکه دلها از کینه تهی شود، صفوف نماز جماعت فشردهتر شود، و قلبها برای ظهور عدالتگستر جهانی، امام مهدی (عج)، مهیا گردد.
بیایید عید امسال را تنها با ذبح حیوان جشن نگیریم، بلکه با ذبح غرور، کینه، و بیتفاوتی، با کمک به یتیمان، با مهر به همسایگان، و با دعای خالصانه برای صلح پایدار در سرزمینمان، قربانی را معنا کنیم.