توقف کمک‌های خارجی آمریکا به افغانستان بحران انسانی را تشدید کرده و مردم عادی را به شدت مجازات خواهد کرد، درحالی که طالبان با درآمد حاصل از معادن و تجارت منطقه‌ای، همچنان پابرجا باقی می ماند. میلیون‌ها افغان، به ویژه زنان و کودکان، با گرسنگی، بیماری و محرومیت دست وپنجه نرم می‌کنند. سازمان ملل گزارش می دهد که دو‌سوم جمعیت افغانستان به کمک های فوری نیاز دارند و بیش از ۶ میلیون نفر در آستانه قحطی قرار دارند.
با وجود اینکه کمک‌های آمریکا از طریق سازمان‌های بشردوستانه مانند برنامه جهانی غذا (WFP) توزیع می شد، تعلیق این کمک‌ها خدمات ضروری بهداشتی و غذایی را متوقف کرده و بحران در این کشور را وخیم تر ساخته است.
نویسنده، که دوران کودکی خود را در کابل تحت اولین حکومت طالبان سپری کرده، این بحران را با گذشته مقایسه می‌کند و هشدار می‌دهد که تاریخ در حال تکرار است.
درحالی که برخی بر این باور هستند که کمک‌های بشردوستانه باعث تقویت طالبان می‌شود، برخی دیگر معتقدند که این کمک‌ها عمدتاً به مردم نیازمند می‌رسد. طالبان نیز تمایل خود را برای بهبود روابط با آمریکا اعلام کرده است، اما این مسئله تغییری در واقعیت تلخ مردم افغانستان ایجاد نمی‌کند.
نویسنده تأکید می‌کند که آمریکا، به‌عنوان کشوری که خود را مدافع حقوق بشر و ارزش‌های دموکراتیک می‌داند، باید کمک‌های انسانی به افغانستان را از سر بگیرد. عدم حمایت از مردم افغانستان نه تنها یک بحران بشردوستانه، بلکه یک چالش ژئوپلیتیکی خواهد بود که خلأ ناشی از آن می‌تواند به تقویت گروه‌های افراطی منجر شود. در نهایت، تاریخ، آمریکا را نه بر اساس جنگ‌هایش، بلکه بر اساس مردمی که از آن‌ها حمایت کرده یا رها کرده است، قضاوت خواهد کرد.
سوال اصلی این است که آیا آمریکا می‌تواند برای بار دوم افغانستان را نادیده بگیرد؟ پیامدهای این تصمیم، نه‌تنها انسانی بلکه ژئوپلیتیکی خواهد بود. رها ساختن افغانستان، زمینه را برای گسترش افراط‌گرایی و بی‌ثباتی بیشتر فراهم می‌کند.
مطلبی از نشریه دیپلمات با نویسندگی فرشته جلالزی از دانشگاه کلمبیا
