جنگ، کشتار، انتحار، انفجار، جاسازی ماین‌های مغناطیسی و در این اواخر ترورهای هدفمندِ خبرنگاران، علمای دینی، فعالین جامعه مدنی و روشن‌فکران در افغانستان، مردم این کشور را به ستوه آورده است. روز و یا شبی نیست که شماری از میان این قشر ترور و یا زخمی نشوند.
جنگ، سال‌های متمادی است که در افغانستان جریان دارد و این جنگ، از تمام اقشار این سرزمین قربانی گرفته و اکنون نیز به گونه‌های مختلف، قربانی می‌گیرد.
صدای به ستوه آمدن مردم افغانستان و شکایت آنان از وضعیت موجود، در حالی بلندتر می‌شود که در یک سال گذشته، شمار زیادی از خبرنگاران، اهل رسانه‌ها، علمای دینی و فعالین جامعه مدنی این کشور توسط افراد ناشناس ترور شدند و این ترورهای هدفمند هر روز که می‌گذرد بیشتر شده و وحشت ایجاد می‌کند.
وضعیت بد امنیتی و بیشتر شدن ترورهای هدفمند در افغانستان، باعث شد که حتی محمد‌اشرف غنی، رئیس‌جمهور این کشور به نهادهای امنیتی دستور بدهد که برای بهبود وضعیت، تدابیر جدی اتخاذ کنند و هرچه زوتر دست به کار شوند تا بساط ناامنی و ترورهای هدفمند برچیده شود اما باز هم در عمل دیده می‌شود که وضعیت امنیتی بدتر و ترورها بیشتر شده و دامنه‌اش به کل کشور رسیده است.
روز سه‌شنبه، ۱۲ حوت، بعد از ظهر، افراد ناشناس «مرسل وحیدی»، «سهدیه» و «شهناز»، سه کارمند تلویزیون «انعکاس» را که در بخش دوبله کار می‌کردند، در شهر جلال‌آباد، به ضرب گلوله ترور کردند.
بامداد دیروز (چهارشنبه، ۱۳ حوت) نیز مولوی فیض‌محمد فایض، رئیس پیشین شورای علمای ولایت کندز، توسط افراد ناشناس با ضرب گلوله در کابل ترور شد.
ظاهرا دیده می‌شود که این ترورهای هدفمند و برنامه‌ریزی شده، بدون آنکه عاملان آن دستگیر شوند ادامه دارد و اکنون آن‌چه که شهروندان افغانستان را بیشتر نگران ساخته، عدم دستگیری عاملین این ترورها و برعهده نگرفتن مسئولیت آن از سوی گروه‌های جنگی در این کشور است.
شهرزاد اکبر، رئیس کمیسیون مستقل حقوق‌بشر افغانستان در واکنش به ترور مولوی فیض محمد فیاض، که صبح روز چهارشنبه در کابل ترور شد، در توییترش نوشت: «در راه مسجد و در راه مکتب می‌کشند. در تظاهرات، دفتر، رستوران، مکتب، مسجد و در سالن عروسی می‌کشند. با همه تفاوت‌ها سرنوشت مشترک مردم ما در کشته شدن یا زیستن در هراس از کشته شدن است.»
بانو اکبر در ادامه نوشت: «زمین از خون ما سیر نخواهد شد تا جای تفنگ را گفت‌و‌گو نگیرد. یگانه جانب پیروز در جنگ، ویرانی‌ست.»
به ستوه رسیدن مردم از ترورهای هدفمند و دوام جنگ در این کشور در حالی است که گفت‌وگوهای دوحه پس از یک سال نیز نتوانسته جنگ و خشونت را در این کشور را خاتمه دهد و صلح را تامین کند، تا مردم به خواست و آرزوی دیرینه که داشتند دست پیدا کنند.
(ایندپندنت)
۲۰۲۱/۴/۳
