۲۶ می ۱۸۷۹ و آخرین ماه بهار بود، آوازه شد که یعقوب خان پسر شیرعلی خان را خارجی ها از هشت سال زندان پدرش آزاد کردند. مردم قریه ها انتظار داشتند که از زبان امیر شان فرمان جنگ بر خارجی ها را در خاک افغانستان بشنوند، اما حتی یک کلمه از آنها شنیده نشد. صحرای گندمک آتشی سرخ بود، چهره سیاه کوه روبرویش سیاه تر شده و از شرم چادر سیاه به روی خود گرفته بود و از قلعه فقط و فقط صدای خارجی بیرون می شد.
و این زمانی که بود که لشکر خارجی از گذرگاه خیبر با ۵۰۰۰ نیرو به رهبری جنرال براون، از طریق کورمی با ۳۲۰۰ نیرو به رهبری جنرال رابرتز به خوست رسیده بودند و سربازان استوارت با ۱۲۰۰۰ نفر از طریق کویته و کوژک به قندهار رسیده بودند. یعقوب خان در گندمک چنان رام شده بود که جز آنچه خارجی ها میگفتند عمل نمی کرد.
امیر در پایان معاهده گندمک با خارجی ها در این ده نکته موافقت کرد؛
نخست: از روز امضای این قرارداد صلح و دوستی پایدار بین دو کشور برقرار خواهد شد.
دوم: پس از امضای این قرارداد، امیر افغانستان بر اساس فرمان رسمی، گروهی از اتباع خود را که در زمان جنگ با دولت انگلیس ارتباط و مکاتبه داشتند، عفو خواهد کرد.
سوم: امیر افغانستان مجبور است بر اساس مذاکره با انگلیس و به درخواست آنها، امور خود را با کشورهای دیگر انجام دهد، امیر افغانستان بدون مشورت با دولت انگلیس حق ندارد مستقیماً با سایر کشورها رابطه برقرار کند و با هیچ کشور اعلان جنگ کند. در مقابل این شرط، دولت انگلیس حاضر است، امیر را به هر نحوی که دولت انگلیس بخواهد با پول و اسلحه و سرباز در مقابل دشمنان خارجی حمایت کند و در صورت نیاز سربازان انگلیسی، هر زمان که مقتضی بداند به آنها کمک می کند. اگر سربازان بریتانیایی به منظور تقویت و دفاع خارجی وارد خاک افغانستان شده و پس از برقراری صلح و امنیت بلافاصله به کشورشان باز خواهد گشت.
چهارم: دولت انگلیس به منظور تحکیم روابط دو کشور و مصون نگه داشتن مرزهای افغانستان از تجاوزات خارجی، اعزام نماینده دایمی کشور خود را به افغانستان ضروری می داند، همچنین کشور انگلیس حق دارد نمایندگان ویژه خود را برای حفاظت از نماینده اعزام کند و همچنین کشور انگلیس حق دارد در مواقع اضطراری نمایندگان ویژه خود را با هیأت های ویژه به مرزهای افغانستان بفرستد، در مقابل امیر افغانستان حق دارد نماینده خود را به دربار هند یا برای سایر مقامات هندی اعزام کند.
پنجم: امیر افغانستان خود را در قبال حمایت از مقامات بریتانیایی و رفتار خوب با آنها مسئول بداند و به دولت انگلیس قول دهد که هرگز در امور داخلی انگلیس مداخله نخواهد کرد و به نمایندگان آنها احترام خواهد گذاشت.
ششم: امیر افغانستان از طرف خود و از طرف دیگر سران قول می دهد که با نمایندگان بریتانیا و سایر شهروندانی که برای تجارت به افغانستان می آیند رفتار خوبی داشته باشد و در امور شخصی آنها دخالت نکند.
هفتم: امیر با انگلیس روابط تجاری برقرار می کند و راه های بین دو کشور را باز می کند تا هر دو کشور بتوانند آزادانه تجارت کنند و هر دو کشور قول می دهند از این سرک ها در برابر خطر محافظت کنند و سفر بین کشورها آزاد خواهد بود.
هشتم: هزینه امتداد خط تلگراف از کورمی تا کابل بر عهده دولت انگلیس و نگهداری آن به عهده امیر می باشد.
نهم: برای اینکه دوستی بین دو کشور برقرار شود و نیروهای انگلیسی به آسانی خاک افغانستان را ترک کنند، از فوشنج تا پهلوی کوژک، منطقه کورمی تا هفت چاه و کوتل لندی به انگلیسی ها واگذار شود. اما سه منطقه (کورم، پاشین، سیبی) به طور دائم و قطعی داده نمی شود، ما این مناطق را به عنوان (امانتی) نام گذاری می کنیم که پس از بازپس گیری و پس از انجام هزینه های اداری، مالیات این مناطق به افغانستان پرداخت می شود. اما حمایت و مدیریت آن به بریتانیا بستگی دارد، علاوه بر این، دولت بریتانیا جاده سریع السیر خیبر را بین جلال آباد و پیشاور ساخته است تا با قبایل آزاد این مناطق روابط دوستانه داشته باشد.
دهم: برای اینکه امیر افغانستان بتواند قدرت خود را حفظ کند و شرایط فوق را برآورده کند، دولت انگلیس قول می دهد که به او و جانشینانش سالانه ۶۰۰ هزار کلدار برای اصلاح کشور داده شود. در نتیجه این قرارداد، امیر منطقه کورمی، دره تاریخی خیبر، کوتل لندی، سیبی، پاژین و کوژک را به دست خارجی ها داد.
وقتی این قرارداد امضا شد، سر لوییس کیوناری با امیر یعقوب خان به کابل آمدند، در آن زمان یعقوب خان در خانه‌ای زندانی بود، تمام قدرت با خارجی ها بود، و تمام امور توسط سرلوییس کیوناری به پیش برده می شد. زمین گندمک هنوز هست و بیرغ خیانت یعقوب خان در آن اهتزاز دارد.
