در جلسه ای که روز چهارشنبه در کمیته خدمات مسلح سنای آمریکا برگزار شد، پیت هگست، وزیر دفاع ایالات متحده، در سخنانی جنجالی، نقش متحدان ناتو در جنگ افغانستان را به چالش کشید و با لحنی طعنه آمیز، مشارکت آن ها را ناچیز دانست. او با اشاره به شوخی رایج میان نیروهای آمریکایی مستقر در افغانستان گفت در عمل به معنای «فقط دیدم آمریکایی ها می جنگند» تعبیر می شد. این جمله، هرچند در ظاهر طنزآمیز بود، اما بازتاب نگاه رایج در دولت ترامپ نسبت به تعهدات ناتو و مشارکت متحدان آن تلقی شد.
اظهارات هگست به سرعت با واکنش تند سناتور دموکرات کریس کونز مواجه شد. او با یادآوری سهم کشورهای کوچکی چون دنمارک که به نسبت جمعیت، بالاترین میزان تلفات را در میان اعضای ائتلاف داشتند، تأکید کرد که جنگ افغانستان، تلاشی مشترک بود و خون بسیاری از سربازان غیرآمریکایی نیز در این مسیر ریخته شد. با وجود این، وزیر دفاع بار دیگر بر این نکته تأکید کرد که اگرچه به جان باختگان دیگر کشورها احترام می گذارد، اما بار اصلی جنگ را آمریکایی ها بر دوش کشیدند.
جنگ افغانستان که با استناد به بند پنجم پیمان ناتو و در واکنش به حملات ۱۱ سپتامبر آغاز شد، با مشارکت ۳۲ کشور دنبال شد. ایالات متحده با ۲۴۶۱ کشته بیشترین تلفات را متحمل شد و بریتانیا با ۴۵۷ کشته در رتبه دوم قرار گرفت. با این حال، کشورهای دیگر مانند کانادا، آلمان، دنمارک، استرالیا و هلند نیز تلفات انسانی و هزینه های مالی قابل توجهی را پذیرفتند. بر اساس برآوردهای رسمی، هزینه جنگ برای بریتانیا به بیش از ۳۲ میلیارد پوند بالغ شد. بسیاری از این کشورها نیز در سال های پس از سقوط کابل، پذیرای هزاران پناهجوی افغان شدند.
اظهارات هگست را می توان ادامه ی دیدگاه دولت ترامپ نسبت به ائتلاف های چندجانبه دانست، نگاهی مبتنی بر شک و بدبینی به تعهدات بین المللی، تأکید بر «بار اضافی آمریکا» و انتظار از سایر کشورها برای مشارکت بیشتر. با این حال، آنچه در این سخنان نادیده گرفته می شود، همبستگی سیاسی، نظامی و انسانی است که در سایه آن، بسیاری از کشورهای ناتو خود را شریک در مبارزه علیه تروریسم دانستند و هزینه های سنگینی را پذیرفتند.
در بُعد انسانی، توقف برنامه اسکان افغان هایی که در دوران جنگ با آمریکا همکاری کرده بودند، از سوی دولت ترامپ، نقطه ضعف دیگری در پرونده اخلاقی این مداخله به شمار می رود. بسیاری از این افراد همچنان در بلاتکلیفی به سر می برند و سرنوشت آنان به موضوعی جدی در مباحثات حقوق بشری بدل شده است.
هرچند آمریکا سهم بزرگی در جنگ افغانستان داشت، اما کوچک نمایی مشارکت دیگر کشورها، نه تنها به انسجام درونی ناتو آسیب می زند، بلکه می تواند پیام های نامطلوبی به متحدانی بفرستد که برای سال ها در کنار واشنگتن ایستاده اند. در جهانی که بر پایه ائتلاف ها و اعتماد متقابل اداره می شود، چنین سخنانی، بیش از آنکه واقع گرایانه باشند، بازتاب سیاستی هستند که اتحاد را در سایه شک و بی اعتمادی تحلیل می برد.
