در نتیجه مبارزات و فداکاری های خستگی ناپذیر شما در طول بیست سال، سرانجام برای جهانیان ثابت شد که هیچ قدرتی در جهان نمی تواند در این کشور پیروز شود. سال ۲۰۲۱ در ماه اگست نه تنها مایه افتخار افغانها بلکه برای همه ملت های مظلوم جهان است. این غرور فقط متعلق به این مردان قوی و مستقل است.
در نتیجه بیست سال فداکاری شما و خون ده ها هزار شهید، صلحی که بزرگترین آرزوی میلیون ها نفر بود در کشور برقرار شد. هرکسی که این حقایق را نادیده بگیرد یا کور خواهد شد یا خورشید را با دو انگشت می پوشاند.
مقامات محترم امارت اسلامی! قدرت حق شماست زیرا شما آن را به زور اسلحه گرفته اید. اما ساختار جامعه ما به گونه ای است که حفظ قدرت به تنهایی خیلی دشوار نخواهد بود، اما ناممکن است. این نه تنها غیر ممکن است، بلکه هیچ گروه یا ملتی حق انحصار قدرت را ندارند. به جرات می توان گفت انحصار قدرت منجر به استبداد بر جامعه می شود و نتیجه استبداد سقوط رژیم است. این حرف من نیست بلکه سخن تاریخ است.
هر شهروند تحصیل کرده، شایسته و توانمند افغانستان حق دارد با توجه به استعدادها و توانایی های خود دولت را اداره کرده و قدرت را تقسیم کند. افغانستان از یک قوم تشکیل نشده و متعلق به یک قوم نیست. این کشور مالکیت مشترک همه اقوام نجیب این کشور است و همه آنها در خیر و شر سهم مساوی دارند. همه شهروندان افغانستان حق دارند در حد توان خود در خدمت به این کشور شرکت کنند. اگر قرار است دولتی تشکیل شود، باید از همه اقوام از جمله همه اقشار تشکیل شود.
اول از همه، شما باید به یاد داشته باشید که ما در قرن ۲۱ زندگی می کنیم و مهمترین ویژگی این قرن این است که جهان به یک خانه بزرگ تبدیل شده است. هر یک از اعضای این خانه بزرگ موظف به رعایت تمام قوانین وضع شده در این خانه بزرگ هستند.
به عنوان مثال: من مطمئن هستم که رئیس جدید منصوب شما برای دانشگاه کابل یک جوان بسیار توانا و با استعداد خواهد بود. اما دانشگاه کابل مانند همه دانشگاه های جهان دارای قوانین و مقرراتی است. فارغ التحصیلان تازه وارد از دانشگاه نه تنها از اختیارات گروه های یک دانشگاه و دانشکده ها برخوردار نیستند بلکه نمی توانند برای مدتی مستقیم به تدریس بپردازند و باید به عنوان دستیار زیر نظر یک استاد کار کنند. انتصاب یک فارغ التحصیل بی تجربه و تازه کار به عنوان رئیس دانشگاه توهین به تمام اعضای هیات علمی و کارکنان دانشگاه است.
افغانستان یکی از کم توسعه ترین کشورهای جهان و فقیر است و حدود ۷۰ درصد مردم آن در فقر شدید زندگی می کنند. صلح و امنیت به تنهایی، هر چقدر هم مهم باشد، نمی تواند کارساز باشند. مردم افغانستان برای رفع نیازهای حیاتی خود به حمایت و به رسمیت شناختن کشورهای جهان به ویژه قدرت های بزرگ نیاز دارند.
در یک ماه و نیم اول حکومت شما مشخص شد که حتی همسایگان شما دولت شما را به رسمیت نمی شناسند. این شروع خوبی نیست و خدای ناکرده عواقب بسیار بدی خواهد داشت.
باید به خاطر داشته باشید که بیش از ۳۵ میلیون نفر در افغانستان زندگی می کنند و اینها افغان هایی نیستند که بیست سال پیش دیده اید.
در پایان دوره نخست حکومت شما، دوصد هزار متعلم در سراسر افغانستان حضور داشتند اما اکنون بیش از هشت میلیون متعلم دختر و پسر در مکاتب و دانشگاه ها مشغول تحصیل هستند. شصت و پنج درصد از جمعیت کشور یا در ۲۰ سال گذشته متولد شده و دوره نخست شما را به خاطر نمی آورند.
صلح به تنهایی نمی تواند همه چیز را به مردم بدهد. مردم به صلح، امنیت، کار و همچنین آزادی های بشری نیاز دارند. هر چه آزادی مردم را بیشتر محدود کنید و بیشتر به مردم فشار بیاورید، طول عمر حکومت شما کوتاهتر می شود اما هر چه بیشتر قلب مردم را بدست اورید، احتمال زنده ماندن شما بیشتر است.
شما مسئول مشکلات فعلی در زندگی کنونی مردم نخواهید بود و بیشتر مشکلات از نظام پیشین باقی خواهد ماند. زیرا ده ها هزار نفر پنج یا شش ماه است که حقوق نگرفته اند و شما یک ماه و نیم است که روی کار امده اید. اما به جای بدست اوردن قلب مردم و اعتماد انها، تهدید می کنید که دستان آنها را قطع کرده و آنها را اعدام می کنید. بعضی از مردم خاطرات سخت دوره حاکمیت نخست شما را به یاد دارند.
اگر از تهدیدهای غیر ضروری خودداری کنید. درهای تحصیل را برای دختران و زنان باز کنید. از افراد تحصیل کرده، متخصصان و زنان در امور خصوصی، دولتی و صحت استفاده کنید به این ترتیب، هم در کشور و هم در جهان اعتبار پیدا می کنید و اگر نه، می ترسم که افغانستان با یک جنگ طولانی و خونین دیگر و یک فاجعه انسانی بی پایان روبرو شود.
تاند
۲۰۲۱/۲۵/۹
