حکومت با کفر ممکن است ادامه پیدا کند اما با ظلم نه. این قول عربی در تاریخ جهان یا در سایر مناطق و نقاط جهان صادق است یا خی اما; در افغانستان در 40 سال گذشته شاهد آن بوده ایم. رژیم خلقی ها و پرچم، دولت مجاهدین و سپس دولت اول شما نه تنها توسط نیروهای امریکا و ناتو سرنگون شد، بلکه 99 درصد مردم کشور از آن نظام عصبانی بودند. و آن نارضایتی را در قندهار و کابل و جلال آباد به چشم خود دیدم. اگر امریکایی ها و ناتو حمله نمی کردند، سیستم شما قربانی خشم مردم می شد.
نظام 20 ساله نیز قربانی بی عدالتی ها، فسادها، رشوه ها و قساوت های آن شد. به جرأت می توان گفت که فقط مقامات فاسد و کسانی که از مزایای مادی بی سابقه برخوردار می شدند از آن سیستم راضی بودند. مردم به شما پناه بردند و شما به خاطر نارضایتی مردم از آن نظام به قدرت رسیدید. اما من به جرات می گویم که به جز طالبان، همه مردم کشور از دست شما ناراضی هستند. داکتران و نرسان زن علیه ظلم و خشونت و ممنوعیت تحصیل دختران دست به اعتصاب زدند. اولین ضرر اعتصاب آنها بیمارانی خواهد بود که به کمک فوری پزشکان زن نیاز دارند و شما مسئول این امر خواهید بود.
مردم از گشنگی و بیکاری رنج می برند. کرایه خانه و نان خشک برای فرزندانشان ندارند. جاهای افراد مسلکی و شایسته را طالبان شما گرفته اند و آنها برای یک لقمه نان حیران هستند. برخی از والیان و قومندانان شما برای بار دوم، برخی برای بار سوم و برخی برای بار چهارم ازدواج می کنند. اگر به این ظلم ها ادامه دهید. مکاتب و دانشگاه های دخترانه را همچنان تعطیل کنید. همچنان به اعمال محدودیت بر زنان ادامه بدهید. به آزار مردم ادامه بدهید، پس مردم قدرت ظلم شما را در کنار گشنگی و بیکاری و بی خانمانی تحمل نخواهند کرد. به قدرت خود مغرور نشوید. دیدید که بزرگترین قدرت دنیا، امریکا و ناتو با همه سلاح و زور نتوانستند در برابر نارضایتی مردم مقاومت کنند.
به نظر شما اگر حمایت مردم ناراضی افغانستان را نداشتید فقط با حمایت پاکستان که خود خیرات‌خور قدرت های بزرگ است امریکا را شکست می دادید؟ و اکنون که به قدرت رسیده اید از ظلم و ستم به مردم رنج کشیده ای که به شما پناه داده بودند دست برنداشته اید. نه افغانستان می تواند مانند یک جزیره منزوی جدا از دیگر جهان زندگی کند و نه این کشور می تواند در داخل کشور تنها با شروط الصلاة و خلاصة اداره شود. گفته وزیر آموزش عالی شما که امارت اسلامی می خواهد دانشگاه باز کند اما با کمک یک برنامه درسی جدید فاصله مدارس و دانشگاه ها را کوتاه می کند به این معنی است که شما می خواهید از دانشگاه ها مدرسه بسازید. کشور تنها بر روی مدارس ساخته نمی شود.
این کشور به انجنیران، داکتران، اقتصاددانان، دهقانان، حقوقدانان، مورخان، نویسندگان، نظریه پردازان کامپیوتر و فارغ التحصیلان و محققین انواع آموزش های مدرن نیاز دارد. این علوم امروزی نه فقط در شرایط نماز است و نه فقط در صرف میر و خلاصه. اگر مربوط به نظام اسلامی 1400 سال پیش باشد به شما چیزی نمی گوییم. اما افغانستان نمی تواند به آن زمان بازگردد. آیا شما ساعت، موبایل، موتر های زرهی ندارید؟ شما لباس های ساخته شده در کشور های کفر را نمی پوشید، با طیاره سفر نمی کنید؟ اینها همه چیزهایی هستند که 1400 سال پیش وجود نداشتند و اگر اکنون از آنها استفاده نمی شد، یک روز زندگی نمی توانستیم. و مهمتر از همه این است که شما از یک طرف علیه توطئه های امریکا و دولت آن تبلیغ می کنید و از طرف دیگر صدها میلیون دالر از آنها کمک می کیریر و تاکنون حداقل دو میلیارد دریافت کرده اید. دریافت دالر به نام کمک های بشردوستانه حلال است اما رادیو و تلویزیون حرام!!!
تنها عامل ثبات نسبی افغانی 40 میلیون دالر امریکایی در ماه است. به نظر شما امروز میشود از مردم چیزی را پنهان کرد؟ آیا کشور اسلامی دیگری در جهان وجود دارد که تحصیل دختران در آن ممنوع باشد؟ اینکه هیچ کشور اسلامی حتی پاکستان و عربستان و قطر شما را به رسمیت نشناخته اند برای شما خبر خوبی نیست. و روزی می رسد که این انتزاع بین المللی عامل سقوط کامل شما خواهد بود. بیدار شوید! افغانستان را در گودال نابودی نیندازید. فقط از قدرت امروز خوشحال نباشید. حالت قبلی دوباره تکرار خواهد شد، روزی که به دنبال سوراخ روباه میگشتید.
من به شما می گویم که میلیون ها نفر که از دست شما ناراض هستند دست به دست هر دشمن شما می شوند و در نتیجه سقوط شما این بار چنان بلایی بر سر کشور می آورد که شاید در تاریخ خود ندیده باشد. و همچنین به شما می گویم که سقوط فاجعه بار شما را می بینم. این نه اخطار است و نه پیرمرد مثل من این صلاحیت و قدرت را دارد. این یک هشدار است.
رهبران امارت اسلامی! تاریخ ثابت کرده است که با زور می توان قدرت را گرفت اما با زور نمی توان آن را نگه داشت. شما تمام مناصب را از امیر تا وزیر، والی، شاورال، مدیر و حتی مدیر مکاتب به طالبان خود سپرده اید. این از یک سو ظلم است، از سوی دیگر بی اعتمادی به همه اقشار جامعه و افراد آگاه و شایسته است. نه فقط بی اعتمادی بلکه ظلم. شما غذا را از دهان آن افراد و خانواده هایشان گرفته اید که فقط می توانند با سازمان ها و شرکت های دولتی کار کنند زیرا تحصیل کرده هستند.
آنها نمی توانند همگی گاری سواری کنتد و اگر آن را اجرا کنند، اولاً برای شما شرم آور است که لیسانسه ها و مسئولان را مجبور به گاری سواری کرده اید. و اینها همه مخالفان و دشمنان شما خواهند بود. حکومت یک گروه یا حزب خاص همواره موجب استبداد و بی عدالتی شده و سرانجام محکوم به فنا بوده است. مردم افغانستان غذا ندارند و یکی از مقامات شما در یک هفته دو عروسی برگزار می کند. حتما به خاطر دارید که تعداد طالبان و فرزندانشان از 100 هزار نفر فراتر نمی رود، اما جمعیت افغانستان 40 میلیون نفر است. هیچ قدرتی در دنیا نمی تواند به زور بر 40 میلیون ناراضی قدرت اعمال کند و آنها را خاموش نگه دارد.
از غرور دست بردارید و با دیگر افغانها، به‌ویژه جوانان و بالغان، که در تمام جنبه‌های حکومتی و اداری مورد نیاز هستند، یک دولت مشترک تشکیل دهید. مشاركت در امور حكومت حق هر شايسته جامعه است و حكومت ملکیت شخص هيچ كس نيست بلكه ملکیت مشترك جامعه است. انحصار قدرت یک حزب یا گروه خاص نه برای جهان و نه برای افغان ها قابل قبول نیست. خود را از دنیا و افغانها منزوی نکنید. پایان خوبی ندارد. انفجارهای اخیر در شهر کابل که ممکن است در آینده شدیدتر شود، خبر خوبی برای شما نیست. اگر چین امروز شهروندان خود را از کابل بیرون کند، پاکستان و هند سبا آنها را وارد می کنند. و این نقطه سقوط سیستم شما خواهد بود.
نشه قدرت از هر نشه دیگری خطرناک تر است. انسان با چشم کور و با گوش ناشنوا است. و آن که هم نابینا باشد و هم کر، حتماً در چغوری می افتد و زمانی چشم و گوشش باز می شود که دیگر فایده ای نداشته باشد و کار تمام شود.
