نشست سه جانبه چین، پاکستان و افغانستان در کابل فراتر از یک دیدار دیپلماتیک عادی است و می توان آن را بخشی از تغییر موازنه قدرت در منطقه دانست. حضور مستقیم وزیر خارجه چین در کابل حامل پیامی روشن است: پکن افغانستان را به عنوان بخشی از پروژه های کلان ژئوپولیتیک و اقتصادی خود ب ه‌ویژه طرح «کمربند و جاده» می بیند. این اقدام نشان می دهد که چین برخلاف رویکرد غرب پس از خروج از افغانستان، تلاش دارد این کشور را در شبکه ای از همکاری های منطقه ای جای دهد.
میانجی گری چین میان کابل و اسلام آباد نیز اهمیت ویژه ای دارد. تجربه موفق پکن در کاهش تنش میان ایران و عربستان اعتماد به نفس بیشتری به این کشور داده تا در جنوب آسیا نیز نقش میانجی فعال ایفا کند. بازگشت روابط افغانستان و پاکستان به سطح سفیر نتیجه ملموس همین ابتکار است و نشان می دهد که چین تا حدی توانسته زمینه ساز گفتگو میان دو همسایه پرتنش شود.
دستورکار نشست هم نشان‌دهنده استراتژی بلندمدت چین است: گسترش کریدور اقتصادی چین و پاکستان به افغانستان، تقویت همکاری های تجاری و توسعه ای، و همکاری امنیتی در مبارزه با تروریسم. این محورها نه تنها افغانستان را از انزوای سیاسی و اقتصادی خارج می کند، بلکه موقعیت آن را در معادلات منطقه ای ارتقا می بخشد.
با این حال، این فرصت ها خالی از چالش نیستند. وابستگی بیش از حد به محور چین – پاکستان می تواند حساسیت دیگر قدرت های منطقه ای و بین المللی را برانگیزد و تعادل روابط افغانستان را به خطر اندازد. با وجود این، برای کشوری که نیازمند ثبات و بازسازی است، چنین نشست هایی می تواند دریچه ای تازه بگشاید؛ هم در مسیر توسعه اقتصادی و هم در کاهش تنش های تاریخی با پاکستان.
این روند را می توان نشانه ای از تغییر هندسه قدرت در منطقه دانست؛ تغییری که در آن چین بیش از پیش در نقش میانجی و طراح نظم نوین منطقه ای ظاهر می شود.
