قرار است در روزهای ۱۸ و ۱۹ فبروری، نزدیک به صد تن از گروه‌های مخالف حکومت سرپرست افغانستان در پایتخت اتریش، وین، گرد هم آیند. این پنجمین نشست وین در سه سال گذشته است، اما نشست‌های پیشین هیچ نتیجه ملموسی نداشته‌اند. هدف این نشست‌ها ایجاد هماهنگی میان گروه‌های مخالف خارج‌نشین و حل اختلافات داخلی آن‌هاست، اما نه‌تنها این اختلافات حل نمی‌شوند، بلکه تشدید شده و گروه‌های جدیدی نیز شکل می‌گیرند.
اگر به ماهیت این نشست‌ها، ترکیب افراد و گروه‌های شرکت‌کننده، موضوعات مورد بحث و دستور کار آن‌ها نگاه کنیم، از همان ابتدا می‌توان دریافت که این نشست‌ها بی‌ثمر و بی‌هدف هستند و هیچ دستاوردی در پی ندارند. شرکت‌کنندگان در این نشست‌ها، خود یا احزاب‌شان از عوامل اصلی بحران‌های افغانستان بوده‌اند و مردم از آن‌ها خاطره خوشی ندارند. آن‌ها که به دلیل عملکرد گذشته‌شان از افغانستان گریخته‌اند، اکنون در تلاش‌اند تا جایگاه و قدرت از دست‌رفته خود را احیا کنند.
این گروه‌های پراکنده، منافع شخصی، حزبی، قومی و منطقه‌ای خود را بر هر چیز دیگری ترجیح می‌دهند و چنان دچار اختلافات عمیق هستند که بدون کمک خارجی‌ها، حتی پنج نفر از آن‌ها نیز نمی‌توانند در کنار هم قرار گیرند. هزینه این نشست‌ها از سوی بیگانگان تأمین می‌شود، دستور کار از خارج تعیین می‌شود و آن‌ها نیز تنها نقش مجری را دارند. هدف اصلی این نشست‌ها ادعای تلاش برای دموکراسی و ارزش‌های غربی در افغانستان است، اما هیچ برنامه مشخصی برای افغانستان، خودشان یا حتی تأمین‌کنندگان مالی‌شان ندارند.
در چنین نشست‌هایی، شرکت‌کنندگان وعده‌های خیالی می‌دهند، درباره حمایت میلیونی مردمی لاف می‌زنند و سعی دارند خود را نزد حامیان خارجی‌شان مقبول‌تر جلوه دهند. اما هدف اصلی آن‌ها تأمین منافع شخصی، پر کردن جیب‌هایشان و احیای قدرت ازدست‌رفته‌شان است. اختلافات داخلی آن‌ها به اوج رسیده، آن‌ها را متفرق و به‌شدت تضعیف کرده است. حتی با حمایت و منابع خارجی نیز نتوانسته‌اند اتحاد و انسجامی میان خود ایجاد کنند.
از سوی دیگر، مردم افغانستان اکنون این چهره‌های مبهم و دوگانه را بهتر از گذشته می‌شناسند، از آن‌ها حمایت نمی‌کنند و روزبه‌روز بر انزجارشان افزوده می‌شود. مردم افغانستان از نبود این گروه‌های بحران‌ساز احساس آرامش و امنیت بیشتری می‌کنند.
نشست پنجم وین، مانند نشست‌های پیشین، بی‌فایده و بی‌معنا خواهد بود. بار دیگر گروهی از معامله‌گران و سیاست‌بازان قومی و حزبی گرد هم خواهند آمد، سخنانی بی‌اساس در مقابل حامیان خارجی‌شان مطرح خواهند کرد و وعده‌های توخالی خواهند داد. اما به‌محض پایان یافتن نشست، ساختار کنونی آن‌ها بیشتر فرو خواهد پاشید و در حالی که چهره‌هایی وحشت‌زده و ناامید خواهند داشت، سقوط طرح‌ها و برنامه‌هایشان را نظاره خواهند کرد—و این پایان ماجرا خواهد بود!
مطلبی از نشریه هندوکش غږ
