یک پناهنده افغان می‌گوید که حالا و پس از حدود دو سال زندگی در یک هتل موقت پناهجویان در بریتانیا، از آمدن به این کشور پشیمان شده است.
سمیع (که نامش را تغییر داده‌ایم) و خانواده‌اش در میان هزاران نفری بودند که پس از تسلط طالبان بر کشور در سال ۲۰۲۱ به بریتانیا آورده شدند.
بوریس جانسون، نخست‌وزیر وقت، وعده حمایت از این دسته از پناهندگان را به عنوان بخشی از عملیاتی موسوم به «استقبال گرم» داد.
اما اکنون برای هزاران نفر از آنها که هنوز در هتل‌ها به سر می‌برند، از سوی وزارت کشور نامه‌های «اخراج» از این مکانهای اقامتی، ارسال شده است.
سمیع به یک پرواز خروج از کابل دعوت شد چراکه به خاطر «مشارکت» در ماموریت بریتانیا در افغانستان ممکن بود با انتقام‌جویی مواجه شود.
او حالا شغلی پیدا کرده است، اما گفت که یافتن یک خانه جدید به دلیل عدم تمایل صاحبخانه‌ها به پذیرش مستاجر پناهنده، برایش دشوار شده است.
سمیع می‌گوید: «وقتی به این هتل رسیدیم، به ما گفتند که یک تا سه هفته اینجا خواهیم ماند. همسرم می‌گفت سه هفته خسته کننده خواهد بود.»
«اما حالا دو سال است که اینجاییم، دولت بریتانیا به ما کمک کرد، اما فکر نمی‌کردیم دو سال در هتل بمانیم.»
او افزود: «در این دو سال حتی یک پیشنهاد اقامت دریافت نکردیم، چرا طی این دو سال، با این همه هزینه‌ای که کرده‌اند، اقامتگاه فراهم نشده است؟»
او می گوید: «من از ترک [کشورم] پشیمانم. اگر می‌دانستم که دو سال را در هتل می‌گذرانیم، خارج نمی‌شدیم.»
«بی‌خانمان هستیم»
سمیع در یکی از چهار هتل در منطقه ایست‌میدلندز بسر می‌برد. این هتل‌ها برای اسکان مهاجران افغان استفاده می‌شود. او می‌گوید که نداشتن خانه دائمی برای او،همسرش و فرزند خردسالشان دشوار بوده است.
وی افزود: «نمی‌توانیم آشپزی کنیم، خانه نداریم، همسرم خیلی خسته شده است، خیلی دشوار است.»
او از اینکه ماه آینده اقامت در هتل‌ها [به روی آنها] بسته می‌شوند، خوشحال اما نگران است که خانواده‌اش جایی برای رفتن نداشته باشند، آنها قبلاً برای اجاره خانه در چندین شهر درخواست داده‌اند و موفق نشده‌اند.
یکی دیگر از مهاجران افغان گفت با چندین صاحبخانه تلفنی صحبت کرده است، اما به گفته وی بسیاری از مالکان وقتی در مذاکرات از وزارت کشور نام برده می‌شود، گفتگو را به پایان می‌رسانند. یکی از دفاتر معاملات خانه به او گفته که روندی که وزارت کشور طی می‌کند خیلی طولانی است، بنابراین مالکان خانه‌ها ترجیح می‌دهند به افراد دیگری خانه اجاره بدهد.
علی که نام او را نیز برای محافظت از خانواده‌اش در افغانستان تغییر داده‌ایم، مترجم پیشین ارتش بریتانیا بوده است که همراه با همسر و سه فرزندش در هتلی در منطقه داربی به سر می‌برند.
او گفت: «حالا من در خانه‌ای هستم، خوب است، همه چیز خوب است، یکسال است که در این خانه هستیم.»
با این حال، با وجودی که علی ساکن شده است، او گفت «هنوز در تقلا است» چراکه او به کارهای موقت و غیرقابل پیش‌بینی متکی است. او حالا در تلاش است تا آزمون رانندگی خود را با موفقیت پشت سر بگذارد، تا بتواند به عنوان راننده اوبر کار کند.
مسئولان محلی در ایست میدلند ۵۷۰ افغان را اسکان داده‌اند، اما همچنان در تلاشند تا برای ۳۲۱ پناهجوی دیگر افغان محل اقامت دائمی بیابند.
استوارت یانگ، مدیر اجرایی شوراهای ایست میدلندز، گفت که اسکان هر خانواده تا پایان ماه آگست «بسیار چالش برانگیز» خواهد بود و با کمبود مکانهای مناسب، ممکن است لازم باشد محل «اقامتی موقت» برای آنها در یک یا دو هتل در نظر گرفته شود.
وی افزود: «نکته اصلی این است که مطمئن شویم این افغان‌ها بی‌خانمان نشوند چراکه این امر برای آنها واضحا استرس‌زا است، اما همچنین منجر به افزایش هزینه‌ها و فشار به مسئولان محلی می‌شود که مسئولیت قانونی برای جلوگیری از بی‌خانمانی دارند.»
