آقای نبیل! این جوانانِ جان‌باخته، قربانی مستقیم همان سیاست هایی اند که شما و هم نسلان سیاسی تان در دو دهه گذشته پایه ریزی کردید. وقتی شما در رأس نهادهای امنیتی بودید، به جای ساختن ساختارهای پایدار ملی، به پروژه سازی و زدوبندهای سیاسی سرگرم بودید. امنیت، عدالت و رفاه را قربانی مصلحت های زودگذر کردید و اکنون، نتیجه اش را در کفن های غربت می بینیم.
شما آن روز که باید مانع فساد و بی عدالتی می شدید، سکوت کردید یا خود بخشی از آن سیستم شدید. امروز، اشک ریختن برای کسانی که از بی چاره گی کشور را ترک کرده اند، شاید انسان دوستانه باشد، اما ریشه درد را نمی‌پوشاند. این درد، زخمِ بی‌کفایتی، فساد، و سیاست مدارانی است که مردم را میان فقر و فرار، یکی را مجبور به انتخاب کردند.
فراموش نکنید که مسئولیت تنها در زمان قدرت نیست؛ مسئولیت اخلاقی در برابر فاجعه هایی که محصول دوران زمامداری تان است، هنوز هم بر دوش شما سنگینی می کند. اگر واقعاً داغدارید، لااقل در پیشگاه مردم اعتراف کنید که اشتباه کردید، که کوتاه آمدید، و که این غربت ها، بخشی از میراث شماست.
