کاهش چشمگیر کمک های بشردوستانه ایالات متحده به افغانستان، به ویژه پس از بازگشت دولت ترامپ به کاخ سفید و اعمال محدودیت های شدید بر برنامه های کمک خارجی، بحران انسانی در این کشور را به شدت تشدید کرده است. پیش از این کاهش کمک ها، آمریکا بیش از ۴۰ درصد از حمایت های بشردوستانه افغانستان را تأمین می کرد که نقش اساسی در جلوگیری از گرسنگی و تأمین خدمات بهداشتی ایفا می کرد.
با قطع تقریباً تمام پروژه های اقتصادی و بشردوستانه به ارزش تقریبی ۵۰۰ میلیون دالر، نظام سلامت افغانستان با مشکلات عدیده ای مواجه شده است. بیمارستان ها در بسیاری مناطق با کمبود داروهای حیاتی و تجهیزات پزشکی روبرو هستند و بسیاری از کارکنان، به ویژه پرستاران زن، به دلیل کمبود بودجه و سیاست های جدید، وظایف خود را از دست داده اند. این شرایط منجر به تعطیلی یا کاهش فعالیت بیش از ۴۲۰ مرکز درمانی شده و میلیون ها افغان از خدمات بهداشتی محروم مانده اند.
در بخش اقتصادی نیز، بیکاری گسترده و عدم پرداخت به موقع حقوق کارکنان دولتی، زمینه افزایش نارضایتی عمومی را فراهم کرده است. خانواده های زیادی به دلیل فقر شدید حتی از تهیه مایحتاج اولیه مانند آرد و روغن محروم اند و برخی به درمان های سنتی و غیرعلمی روی آورده اند.
اگرچه برخی مقامات طالبان ادعا می کنند که افغانستان به کمک های خارجی نیازی ندارد و می تواند مشکلاتش را از طریق تولید داخلی حل کند، واقعیت های میدانی حاکی از بحران عمیق و نیاز مبرم به حمایت های بین المللی است. سازمان های امدادی هشدار می دهند که بدون افزایش فوری کمک های غذایی و پزشکی، فصل زمستان می تواند به فاجعه انسانی گسترده ای منجر شود و میزان مرگ و میر ناشی از سوتغذیه و بیماری ها به شدت افزایش یابد.
در نهایت، این بحران نه تنها یک مسئله انسانی، بلکه یک چالش بزرگ سیاسی و اجتماعی برای طالبان به شمار می آید؛ رژیمی که به دلیل محدودیت های خود در حقوق زنان و سیاست های داخلی، هنوز از حمایت جهانی برخوردار نیست و در عین حال باید با پیامدهای قطع کمک های خارجی دست و پنجه نرم کند.
این وضعیت پیچیده، آینده افغانستان را بیش از پیش نامعلوم کرده و نیازمند توجه و اقدام فوری جامعه جهانی برای جلوگیری از فروپاشی کامل نظام خدماتی و انسانی در این کشور است.
مطلبی از نشریه واشنگتن پست
