گزارش اخیر گزارشگران بدون مرز که افغانستان را در زمره خطرناکترین کشور ها برای خبرنگاران یاد کرده است، نمی تواند بیان کننده واقعیت ها باشد. گزارشگران بدون مرز، روز گذشته گزارش سالانه خود را در مورد وضعیت خبرنگاران و رسانه در جهان منتشر کرده است که در آن افغانستان، بعد از عراق و سوریه، خطرناکترین کشور برای خبرنگاران و کار رسانه یی قلمداد شده است.
در این گزارش تذکر رفته است که سالانه طور میانگین، هشتاد خبرنگار و کارمند رسانه ها در جهان کشته می شوند. عراق و سوریه بیشترین رقم خبرنگاران قربانی را به خود اختصاص داده‌اند. در گزارش آمده است که در جریان سال 2022 میلادی، 58 خبرنگار در سراسر جهان کشته شده‌اند که بالاترین میزان در چهار سال گذشته را نشان می‌دهد.
در گزارش به کشور هایی اشاره شده است که در آن، خبرنگاران هنگام کار و یا در قضایای مرتبط به کار شان کشته اند؛ با آن که افغانستان سومین کشور خطرناک برای خبرنگاران یادشده است. مگر از کشته شدن هیچ خبرنگاری در این کشور نام برده نشده است، یعنی افغانستان در طول سال ۲۰۲۲ هیچ واقعه یی که بیانگیر قتل خبرنگاران در این کشور باشد، اتفاق نیافتاده است، ولی افغانستان در کنارعراق و سوریه که بلند ترین ارقام خبرنگاران کشته شده را دارند، جا داده شده است. این نشان می دهد که گزارش این نهاد جهانی پر از نواقص است و خلا های زیادی در خود دارد.
واقعیت این است که وضعیت رسانه ها و خبرنگاران در افغانستان به گونه یی نیست که گزارشگران بدون مرز به آن پرداخته است. برخلاف، در افغانستان از خبرنگاران و رسانه در چوکات قوانین کشور و ضابطه های شرعی حمایت می شود. شماری از خبرنگاران که داد از عدم امنیت شان در کشور میزنند بیشتر کسانی اند که اهداف مشخص شخصی دارند و به اصطلاح با تهمت زدن بر خود٬ برای خود در کشور های جا پا پیدا کنند.
در کنار آن رسانه های خارجی و نهاد های جهانی همیشه این را مطرح کرده اند که با استقرار دو باره امارت اسلامی در افغانستان، دهها رسانه کار شان را متوقف کرده اند و صد ها خبرنگار هم کار شان را از دست داده اند. امروز اگر حرف از بسته شدن کدام رسانه در افغانستان مطرح می شود، قبل از آن که دلایل بسته شدن آن را به امارت اسلامی پیوند داد، باید گذشته این رسانه و یا هم وابستگی آن را مرور کرد، رسانه های زیادی بودند که از مراجع معین کمک دریافت میکردند، وابستگی های خاص داشتند.
حالا که امارت اسلامی در صحنه است و دیگر حرف وابستگی رسانه ها تحمل نمی شود. تاکید بر کار هدفمندانه رسانه ها است. با تاسف در گذشته نزد بعضی از رسانه ها تعریفی از منافع ملی وجود نداشت، اهداف مشخص و منفعت های معین را دنبال می کردند و اگر امروز چنین رسانه های فعال نیستند، این دیگر تقصیر امارت اسلامی نیست، باید تاخیر و توقف کار شان را در عملکرد خود شان جستجو کرد و علت آن را پیدا کرد. خبرنگاران در افغانستان، در چوکات قانون حمایت می شوند.امارت اسلامی توقف کار هیچ رسانه را صادر نکرده است وهیچ خبرنگاری اذیت هم نشده است. خوشبختانه در طول یک و نیم سالی که از اقتدار دو باره امارت اسلامی می گذرد هیچ خبرنگاری در افغانستان کشته نشده است.
پس با صراحت می توان گفت که گزارش گزارشگران بدون مرز، در خلا معلوماتی تهیه شده است و اتهام بندی هم در مورد افغانستان در آن بی مورد است.
