روز جمعه، بیست‌وششم دلو، برابر با سی‌وششمین سال‌روز خروج اتحاد جماهیر شوروی از افغانستان بود.
سی و شش سال پیش از امروز، نیروهای ارتش شوروی پس از نه سال حضور در افغانستان و در نتیجه مبارزات مردم این کشور، مجبور به ترک افغانستان شدند.
هادی قریشی آگاه مسایل نظامی گفت: «ببرک کارمل در کابل بود که قوای شوروی از افغانستان بیرون شد. بنابر تصمیم‌گیری در داخل کشور و مسکو، داکتر نجیب‌الله به قدرت رسید.»
حضور بیش از نه ساله شوروی در افغانستان، زمینه‌ساز فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی شد.
این جنگ، جان نزدیک به دو میلیون نفر را گرفت و هزاران نفر دیگر را معلول ساخت.
عبدالواحد طاقت آگاه مسایل سیاسی گفت: «به تاریخ شش جدی وقتی که در لباس نظامی آمدند، در آن صورت جنگ بود و در آن سربازان روسی کشته شدند.»
محمد یاسین، یکی از فرماندهان مبارز در برابر نیروهای اتحاد جماهیر شوروی، بود که در این مسیر آسیب جدی دید. او حکایت‌هایی از آن دوران دارد که برای ما بازگو می‌کند.
او در این باره گفت: «وقتی که در نزدیک ما گلوله شلیک شد، چره‌های کوچک به طرف من آمد و در چشم من اصابت کرد و دندان‌هایم نیز در نتیجه آن از بین رفت.»
ابوبکر باشنده هرات گفت: «ما تقربین تا سه سال با دست خالی و تفنگ‌های قدیمی در برابر دشمن استفاده می‌کردیم.»
سرانجام، روز چهارشنبه، بیست‌وشش دلو ۱۳۶۷، و نه ماه پس از اجرای معاهده ژنو، جنرال بوریس گروموف فرمانده فرقه چهلم ارتش شوروی، آخرین سرباز شوروی بود که با عبور از پل دوستی بر فراز رودخانه آمو میان افغانستان و ازبیکستان، به‌طور رسمی پایان روند خروج نیروهای اتحاد جماهیر شوروی از افغانستان را اعلام کرد.
