بر اساس گزارش تازه برنامه توسعه سازمان ملل متحد، وضعیت انسانی در افغانستان به طور نگران کننده ای رو به وخامت است. طبق این گزارش، ۹ خانواده از هر ۱۰ خانواده افغانستانی یا غذای کافی برای خوردن ندارند یا ناچار به گرفتن قرضه شده اند. بازگشت میلیون ها پناهجو از پاکستان و ایران باعث شده منابع محدود در مناطق فقیر شرق و شمال کشور تحت فشار شدید قرار گیرد.
افغانستان پس از کاهش کمک های بین المللی، تحریم ها و حوادث طبیعی پیاپی – از جمله زلزله مرگبار ماه اگست – با بحران اقتصادی و انسانی عمیقی دست و پنجه نرم می کند. طبق آمار، از سال ۲۰۲۳ تاکنون حدود ۴.۵ میلیون نفر به کشور بازگشته اند و تنها در سال جاری ۱.۵ میلیون نفر از پاکستان و ایران اخراج شده اند.
این گزارش می‌گوید خانواده های بازگشته با ناامنی اقتصادی شدید روبه رو هستند؛ بیش از نیمی از آن ها برای تامین غذا از درمان صحی صرف نظر کرده اند و بیش از ۹۰ درصدشان بدهکارند. میزان بدهی بین ۳۷۳ تا ۹۰۰ دالر است، در حالی که درآمد ماهانه متوسط فقط حدود ۱۰۰ دالر می باشد. افزون بر این، افزایش شدید کرایه خانه باعث شده بسیاری از بازگشت کنندگان در چادر یا منازل فرسوده زندگی کنند. در مناطق غربی مانند ولسوالی های انجیل و گذره ولایت هرات، بیشتر خانواده ها در چادرها یا پناهگاه های موقتی زندگی می کنند.
نمایندگان سازمان ملل تأکید کرده اند که باید به‌طور فوری از طریق تقویت خدمات محلی و ایجاد فرصت های شغلی، به معیشت افغان ها کمک شود. استیفن رودریگز، نماینده مقیم این سازمان در افغانستان، اظهار داشته: «ترکیب فرصت های درآمدزایی، خدمات پایه، مسکن و همبستگی اجتماعی می تواند فشار بر مناطق پرجمعیت بازگشت کنندگان را کاهش دهد و از آوارگی دوباره جلوگیری کند.»
با این حال، کاهش شدید کمک های خارجی پس از خروج نیروهای آمریکا در سال ۲۰۲۱ باعث شده سازمان ملل نتواند بودجه ۳.۱ میلیارد دالری مورد نیاز برای افغانستان را تأمین کند. طالبان نیز پس از زلزله اخیر خواستار کمک های بشردوستانه بین المللی شده و نسبت به اخراج گسترده افغان ها از پاکستان اعتراض کرده است.
در بخش دیگری از گزارش آمده که محدودیت های اعمال‌شده بر کار زنان وضعیت را وخیم تر کرده است. مشارکت زنان در نیروی کار افغانستان به ۶ درصد سقوط کرده که یکی از پایین ترین نرخ ها در جهان است. ممنوعیت های گسترده بر رفت و آمد زنان باعث شده بسیاری از خانواده هایی که سرپرست شان زن است، نتوانند به شغل، آموزش یا خدمات درمانی دسترسی داشته باشند.
کانی ویگناراجا، معاون دبیرکل سازمان ملل و مدیر منطقه‌ای یو ان دی پی برای آسیا و اقیانوسیه، هشدار داده: «وقتی زنان از کار محروم می شوند، خانواده ها، جوامع و کل کشور زیان می بینند. حذف زنان از تیم های امدادی، یعنی قطع دسترسی بازگشت کنندگان و قربانیان بلایای طبیعی به خدمات حیاتی.»
گزارشی از الجزیره
